پیش به سوی افق هایی روشن!

به امید یاری واژه ها می آیی و در انتظار دیدار کلامی می نشینی تا مگر کلاف واژگان رنگارنگ را به هم ببافی و شعر شوند یا دلنوشته...فرقی نمیکند! مهم آن است که تو با رج به رج هجایشان هــم راه  شوی و با دانه به دانه حلقه های درهم فرو رفته  هــم راز!

تا تک به تک حرف ها بر ذهن تو جاری باشدو صفحه ای سپید چون این سرا نباشد، ازدحام واژه ها و جمله ها و متن ها و دل نوشته ها و یا حتی ذهن نوشته ها به سرت به چشمانت به زبانت به حتی گلویت فشار می آورند به امید رهایی! اما....اما همین که به اینجا می شتابی و صفحه ای سپید پیش روی چشمانت منتظر رقص احساس می شود، فقط دو نگاه می ماندو سکوتی و دستانی معلق میان زمین و هوا بر روی صفحه ای پر از کلیدهای رهایی!

راستی این چه رسمی ست این روزها که زبانم یارای من و حرف هایم نیست؟ چرا تا به اینجا می رسم سکوتی و سکونی مرا عجیب فرا می گیرد و نمی توانم بگویم که سیزدهمین روز بهاری را چه زیبا در بستری از شکوفه های تازه جان گرفته و سبزترین علف های رقصان جشن گرفتم؟ چرا نمی توانم بگویم سوار همان تاب بچگی هایم شدم و تا چشم رخصت عبور داشت پیش رویش شکوفه بودو شاخه هایی در انتظار شکوفه و برگ های سبز لطیف و خوشرنگ تازه روییده بر خشک ترین تنه های درختان! و تابی که حالا سال هاست همدم من و لحظه های من نیست و هــم راز درختان همان باغ قدیمی گشته است....اما... اما همین که مرا می بیند صدایم می کند از دور که بیا تا تو را به میهمانی خدا برم...تا دل آسمان و ابرهای رقصان آن سرا...

تاب بچگی هایم

در امتداد افق های غم انگیز دلتنگی و آوارگی میان هجاهای عشق و غرور و خواهش،به دنبال سرپناهی از جنس امّیدم... و انگیزه برای ماندن و نوشتن و تمنّای واژه ها را نمودن تا بار دیگر بر من و قلب مردّد این روزهایم ببارند و مرا پر از طراوت خوش باران احساسی عاشقانه گردانند و دستانم بار دیگر بر صفحه های پر کلید در پی یکدیگر بدوند و فارغ از غم دنیا و مشغله هایش واژه بسازند و جمله بنویسند و دل را در کلام بگنجانند...

تا به افقی روشن می رسم از کلام شاملو:

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود

بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری ست

روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند

قفل

افسانه ییست

و قلب

برای زندگی بس است

روزی که معنای هر سخن، دوست داشتن است

تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی

روزی که آهنگ هر حرف، زندگی ست

تا من به خاطر آخرین شعر

رنج جستجوی قافیه نبرم

روزی که هر لب ترانه ییست

تا کمترین سرود، بوسه باشد

روزی که تو بیایی

برای همیشه بیایی

و مهربانی با زیبایی یکسان شود

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم

و من آن روز را انتظار می کشم

حتی روزی که

دیگر نباشم

می بینی!

من نیز چون شاملو به دنبال همان روزم! همان روزی که زندگی زیبا باشد.همان روزی که قفل افسانه گردد و قلب،برای زندگی بس باشد... همان روزی که همه یکدیگر را دوست بدارندو مهربانی با زیبایی یکسان شود...و هر لحظه برای همان روزها تلاش می کنم و شعر می سرایم تا مگر قلبی آرام گردد و امیدوارم به همان روزهایی که خواهند آمد و من و تو دیگر هراس نداشته باشیم که خانه هایمان جدای یکدیگر است و حرف های دلمان باید که پنهانی بماند! دیگر آزادانه سخن از عشق می گوییم و سرود آرامش سر می دهیم و نجوای امید می خوانیم و دستانمان در دست یکدیگر و دل هایمان  همه دریا می شود و هر کدام ماهی های کوچکی می شویم در دریای دلی دیگر و همه جا مملو از عطر خوش انسان می شود و خدا....آری .... خدا به انسانی از این جنس افتخار می کند و می گوید ببین شیطان! ببین! من تو را گفتم به این انسان سجده کنی....و شیطان شرمسار می شود و به همان انسان مملو از عطر خدا و بوسه های امید و نفس های ایمان، سجده می برد و دنیا تمام می شود....   و چه پایان زیبایی...

نه!

انگار واژه ها یارایم بوده اند و تا اینجا آمده ام که بگویم هنوز به آینده ای امیدوارم و امید دارم که نیامده است و برای من و زندگی ام کاملا نامعلوم است جز حضور تو مهربان معبود بی همتایم در تمامی لحظه هایم....

آری

من هنوز به همان عشق مقدس امید دارم

به بودن خدایم

و حتی

به بودن تو کنار لحظه های همیشگی دلم...

هــم راه شاملو و هــم راز دل خودم بار دیگر سرم را تا آسمان ها بالا می برم و می خوانم که:

روزی

مـــا

دوبارهـــ

کبوترهایـــمان را

پیــــدا خواهیــــم کرد

و مهربانیــــ

دست زیبـــایی را خواهــد گرفت...