پروردگارم...

من بودمو

دو پایی که برای من بودند

و جاده هایی پر از چنارهای سر به فلک کشیده

کجای جغرافیای زمین بودم من؟!

چشمانم را بستم

قطب نمای دل به سوی تو

و شمال دنیا

تجسـّم آغوش دلدادگی ها

تا تو خواستم که بیایم

هر آنچه راه را

هر آنچه چاه را

هر آنچه زجّه های بی امان را

تا تو خواستم که پیاده،

پا برهنه،

رهای از پای افزار تنگ غرور و تیغ زبان،

بدور از فریادهای کهنه سرای سرنوشتو زمان،

بشتابم...

دل نشانه می رود آن جاده ی بی پایان را

می دوم در آغوش امن حادثه های خیال

خیال تو که باشد

جان را چه خواهم جانا!

رقص کنان

چون تاب بنفشه های خندان

مملو از عطر خوش مریمان سپید سر ایوان

تا تو می شتابم

پیاده

رها

آرام

بی صدا....