سالروز شعله ور شدن پروانه

به انحنای نفس هایت تا کنون که بنگری، خطی ست پر پیچ و خم! پر از لذت حضوری رویایی، پر از عشوه های بی پایان آلاله ای از جنس طراوتی بی مانند...اما در میان تمام بی قراری ها هیجانی ست خفته... خفته در بستری که زمستان تمام فصل هایش شد و خوابش جاویدان در سردترین زیباترین فصل های سال...آنجا بود که دم و بازدم ها با ریه هایم غریبه شدند و راه با پاهایم و نگاه با چشمانم...آنجا بود که دیگر گوش هایم در میان حادثه ای مرگبار تا همیشه منجمد زمستان گشتند و اردیبهشت پر از شراره های آتشین شد.. رهگذر جاده ای شقایق نشین بودمو بانگی برخواست که ای دخترک بی فروغ روزهای همیشه، مرا نبین که سرخم! بگشا دل را... و گشودم دل گلی همیشه عاشق را...داغ بودو فواران گدازه هایی سوزان در پس سرخی نگاهش به من آموخت که چرا می گویند تا شقایق هست زندگی باید کرد... باورش نداشتم اما شیشه ای شکست...! غرق کودکانه هایم بودمو بزرگترین آرزویم شتافتن تا همان مهربان ازلی بود که مهرش در جای جای تنم سرشته گشته بود...

اما اکنون که به سالروز شعله ور شدن شراره های جهنم ِاردیبهشت رسیده ام جز انگشتانی نحیف و اندک لطافت گلبرگ هایی زرد و هراسان، همه درشعله ی شمعی که به پروانه خندید سوخت و فنا شد و رفت... اکنون نه بالی مانده برای پروازو نه پیله ای تا بازگشت به عنفوان حبس دل و نه گرمای خوش شمعی که در عجبم هنوز بر سوختن پروانه می خندد!!!

در میان بی قراری هایش هیجانی خوابیده بود اما روزها قبل بر بال های تمنّای حضور، کفن پوش تا سرای ارواح بی جان شتافت و دل از همان جا بود که مُرد! دل مُرد و برگ های زرد آرزو در میان خش خش رهگذران پاییز آوار شد... از آن دل تنومندو بهاری تنه ای سردو خشکو بی روح ماند و جوانه های یأس بر علف های همسایه اش روییدند...و چه کسی باور داشت که بهار بیاید! چرا که زمستان جاوید گشت و دل در خوابی ابدی فرو خفت...

زیباترین سردترین فصل سال قاتل آغوش امن حادثه ای از جنس خیال گشت و دیگر نه بغضی باران شد و نه خزانی بهارو نه زمستانی از خواب برخواست!

شقایق هنوز هست اما کجاست آن قرمزی دلربای گونه ها!

شقایق زرد گشتو زندگی هنوز ادامه دارد...

دیگر بدون باران باید بارانی گشت...

بدون مسافر شهر صداقت باید دریایی شد...

بدون رگبار واژه های دل، آرامش یافت!

و بدون تار و پود باید که بافت...سرنوشتی را که رهای از تار و پود عشق و اعتماد بر تمام مرد صفتان تاریخ است...

رگبار1:

چقدر خوب نوشتم حالمو...

رگبار2:

آتش آن نیست که از شعله ی او خندد شمع

آتــــش آن است که در خـــرمن پـــروانــه زدنـــد