بتاب و بسوزان، به مِهــر...!

کاش کسی می آمد که بزرگــــ بود و دانا!

کاش کسی می آمد تا برایش شرح دل می دادم و شعله ی جان، نشان!

کاش کسی میان همهمه ی مبهم آفتاب، همچو باران می بارید و قرارمان در ساعت رنگین کمان جاودانه می گشت... کسی که نه آدم بود و نه فرشته و نه جنّ و نه پری! کسی که بزرگ بود و قاصدک ِ خدا بود و برایم صراط مستقیم می آورد.. کسی که مرا از این همه آوارگی رها می کرد و بر زخم هایم نوشداری ِ معبود می نشاند...

کاش از آن روزهای دل بستن های اعجاز، رها می شدم که هنوز در خیال آغوشم جز آن تابان ترین خورشیـد نمی گنجد... آغوشی مملو از رایحه ی ریحان های خندان لب جوی و تشنه ی نگاه سوزان آفتاب...

بتــاب خورشید همیشه درخشانم!

بتــاب و بسـوزان هر آنچه مانده از این تن ِخاکی را! که روح، در حوالی داغی گذشته ها ذوب گشته است... چونان شمعی که ذره ذره گرد شعله می رقصد و می ریزد و می ماند تا آخرین حدیث خوش دلدادگی... یا آن یگانه ققنوسی که شعله ور می شود از عشقی جانسوزو می میرد تا جانی و جریانی دیگر!

بتــاب و بسـوزان مــرا و دردهایی که روزهاست بر جان و جامه ام جا خوش کرده اند! دردهایی از جنس نـبودن ِمحض وجود تو! دردهایی به رنگ لالایی های بی رحمانه ی شب های طوفانی در ازدحام بی همنفسی ها...!

بتــاب و بسـوزان تا ببنی دریـــا هم خواهد خشکید و به آسمان ها سفر خواهد کرد و ابــر خواهد شد امــا! وسعت بیکران آرامشش و صدای خوش امواج سپید نگاهش تا همیشه به گنـاه عـاشقی خواهـد مُـــرد...!

بیــا و بنشین لب ِآوار ِتـن! لختی بر انبوه عاشقانه هایم تکیه کن و در میان حس خوش صداقت، غوطه ور باش... و باز به حکم ازلی ترین معبود و ابدی ترین مقصود که نام تو را مـَرد نامید و مملو از غُــرور! مخفیانه بتــاب و بسـوزان تمام فوّاره های جوشیده از عمق احساس دل را...

سوختن...

گاه به مِهر است و گرم و مملو از شراره های عشق و شور و شوق و اشراق و گلستان ترین آتش!

و گاه سرد است و به ویرانی و غرور و پیچیدین در خود و پیچاندن درد در جان همان که بر انبوه عاشقانه های پاکش، آرام و بی صدا خوابیده ای...

بتــاب و بسـوزان به مِهر

بتــاب و بسـوزان که خاطره ی خوش گذشته هایمان نه شاید تاب این سردی بی پایان را....

مهربان معبود همیشه ام!

لختی خورشید مرا را در آغوش کبرایی ات جای ده

بگذار تا به ابد وام دار عشق گرم و خداگونه ات باشد

و بتـابد

و بسـوزاند

به مِــهر

به عشـق

به جـــــــان

جــــــاویـــدان...