جنون ِ پاک ِمــاه

آنگاه که سطر به سطر این صفحه های سپید را سیاه می کنم و در انتها تمامی واژه ها را با یک حرکت از داغ تمام شقایق های سرخ به آتش می کشم تو در میان عطر کدام اطلسی تازه جوانه زده آرمیده ای و به جنون ِ پاک ِمــاه می خندی؟!

کمی آنطرف تر از طومار مهیب ذهن و دلم پنجره ای باز بود و بادی می وزید...نیلی آسمان خبر از رفتن خورشید می داد و دوباره شب و ماه و من و خدا...

(حالا رخصت رفت و آمد نفس هایم همین اشک هاییست که در ظلمت شب می درخشند... دانه به دانه شان را به آسمان می فرستم و او فارغ از گرمای مانده از خورشیدی که نیست اشک هایم را بر گیسوان شب نشانش می آویزد و هر شب هزاران ستاره تا سپیده دم زجه می زنند و تو گویی چشمکی ست بی هوا! و بی نگاه رد می شوی...)

داشتم می گفتم

شب بود و سمفونی باد میان برگ های جنگل همسایه که خبر از رسیدن فصل سرما می داد

حس غریب حادثه ای که پادشاه فصل ها را به پای خزان دلم به سجده می افکند...

شب بود و بادی سرد که مرحم کوره ی آتشین گونه هایم بود...

شب بود و سکوتی سهمگین و فضایی عاری از هر آنکه انسان است و انسان نمایی می کند و تو که آن بهترینشان بودی چه کردی که حالا دیگران کنند!!!

شب بود و ...

نه!

قرارمان باشد همان آتش زدن تمام این سطرها و دلنوشته هایی که دودشان در آسمان بالای سرم گم می شود

فقط

شب بود و ظلمتی و هراسی و بید لرزان تنی و تهی شدن قلبی از اعتماد و آوار حرمت عشقی که تکیه گاهش بود و امیدی که تا آن سوی زمین سفر کرده بود...

میان ظلمت شب

و میان زوزه های مهیب باد

نوری از خدا در هوا دمید

و صدای الله اکبر اذان

بر جای جای دلمردگی هایم بارید

ماه چه زیبا می درخشید

و خدا چه عاشقانه صدایم می زد

حی علی خیرالعمل

حی علی خیر العمل

شب چه پاک بود

و ماه چه زیبا

و خدا چه مهربانانه تکیه گاه تمام آوارگی هایم گشت

حی علی الفلاح

حی علی الفلاح

اطلسی های باغچه می درخشیدند

و برگ ها دست در دست باد غرق رکوع عشق

ماه چه زیبا بود

و خدا چه قدر نزدیک

آرام در دلم تابید

حی علی الصلاة

حی علی الصلاة

بگذار همه ی هستی من به قول فروغ آیه ی تاریکی باشد!

من خدایی دارم که بودنش جانشین تمام نداشته ها و از دست رفته هایم است.

راستی تو که قصد رفتن داشتی کاش خاطره ی تمام روزهای خوش آفتابی را با خود می بردی... کاش مرا در میان برزخی از یاد و اندوه و داغ، تنها به دست نامرد سرنوشت نمی سپردی

کاش قدری برای دلی که دریا بود...

بگذریم

به ستاره ها سپرده ام تا صبح برای خوشبختی ات چشمک زنند

ستاره هایی که از چشمان ماه می ریزند...

رگبار1:  برزخ...