بزرگ ِکوچکم میلادت مبارک

داری آرام آرام قد می کشی با تمام روزهای من، با تمام لحظه هایی که در پس کلمات و واژه های ساده و صمیمی گم می شوند... هنوز روز میلادت را یادم هست.شاید سال ها بعد گفتم که چرا تولدت به این روز و این لحظه ها کشید اما حالا تو باید کودکی کنی و در رویاهای خوش کودکی خود غرق باشی...خیلی هم خوب نیست بچه ها بزرگ شوند و بزرگ فکر کنند چرا که روزی حسرت بچگی های نکرده شان را می خورند و آنگاه که دلشان می خواهد کفش هایشان صورتی جیغ باشد با چراغ های چشمک زن و موهایشان دم اسبی و بتازد در هوای اطرافشان و یواشکی رژ لب مادرشان را کج و معوج بر لب بزنند و سرمه ی روی طاقچه را در چشم بکشند و خودشان را که دیدند ریز ریز می خندند و می گویند مامان که نمی فهمه! اما امان از چشم های بزرگ بین آدم بزرگ ها که همه چیز را می فهمند و دل های دریایشان که به روی خود نمی آورند!

داشتم می گفتم

خوب نیست تو حالا راز به دنیا آمدنت را بدانی. هر چند با همین سن کمت بارها برای بغض های من شانه شده ای و آمده ای نشسته ای در انتظار حرف هایم تا بر روی سطر به سطر سپید دل تو جاری شوند و رهگذران این جویبار مملو از رگبار و آرامش و حسی که تا همیشه در تناقضی محض دست و پا می زند لحظه ای بنشینند و دستی بر آب زنند و ناگهان خیس واژه!

آری! تو با این سن کمت قرارگاه پنهان منو خدا می شوی و عاشقانه هایی که آن ها هم از بطن رازی نهفته سر بر آورده اند و چند صباحی ست که تمام احساسم را در گلیم رنگ و وارنگ سکوتی محض پیچیده ام و در آن را محکم گره زده ام که یک وقت شیطان ترین کلمه هم از گوشه کناره هایش به بیرون نریزد و توشه ام را به بطن همان راز عمیق فرستاده ام تا در خاک سرد تقدیر فرو رود و گاهی می نشینم سر ریشه گاهش و آرام آرام آنقدر که حتی شقایق های سر بر آورده از خاک هم بیدار نشوند گریه می کنم و سکوت بر سر واژه هایی که همه عاشقانه بودند و بس...

تو حتی با این سن کمت تمام رازهای مرا در گوشه کنار خود جای داده ای... تو گاهی مرا خیس آرامشی عمیق می کنی و گاه در زلال همان آرامش امن ازلی به یکباره طوفانی مهیب می شوی و می دانم که همه از قدرت حرف های من است و دریایی دل تو که خسته نمی شوی از منو دلتنگی هایم... از منو اشک هایم... از منو ناامیدی هایم... تو حتی از شادی های من نیز خسته نمی شوی! از آرامش گاه به گاه ماندگارم زده نمی شوی و مرا دعوا نمی کنی... تو مرا همان گونه که هستم دوست داری...با تمام روزهایی که ذره ذره در دست سرنوشت نقش گرفته ام و صیقل خورده ام

چه خوب که تو با این سن کمت همیشه کنار منی... حتی آن روزها که تو نذر آرامش طوفانی مهیب بودی چه صبورانه ماندی و آنگاه که به آغوش تو شتافتم مرا پس نزدی و حتی لبخند مهربانت را از من دریغ نکردی...

تو با این سن کمت چه خوب می فهمی مرا و سر تسلیم فرود می آوری بر حکم او که قادر مطلق است و بس و پا به پای من هر روز داری قد می کشی و جوانه می زنی و شاخ و برگ می گیری و می دانم که روزی در زیر سایه ی امن حضورت آرام می نشینم و میوه های تو را بر جانم می ریزم و وجودم لبریز از عشقی می شود که خدا به من عطا نموده است.

بزرگ ِ کوچکم!

امروز تازه دو ساله شده ای و انگار که تولد دوباره ی من است از میان آن روزهای سرد و سخت و تباه شده...

امروز تو دو ساله می شوی و چقدر به خود می بالم که تو را دارم

تویی که رگبار منی... رگباری مملو از آرامش عمیقی به رنگ و بوی خدا