جرقه ی نگاهت

روزهای بی ستاره

نگاه آشنایی کافی ست تا تو را ببرد به خاطره ی گذشته های دور و  داغ

و لحظه های سراسر التهاب و تپش و اشتیاق!

گونه ی سرخ واژه ها

برق نگاه هجاها

لرزش خفیف بندبازی جمله ها

خبر از ایمانی می دهد عجین ِ عشقی زلال و بی ریا...

گم می شوی تا ته پاکی دلدادگی ها

غرق معصومیت نگاه کودک احساست،

در چشمه ی جوشان شعف می پری

و جانت به یکباره خیس لحظه های عروج می شود

معراج من و تو بر بالین سپید ابرها

و دالانی که حریر نگاه نقره فام خدا زینت ِآسمانش بود...

این روزها خاطره های سراسر شور و شعف آن روزهاست که ستون می شود بر لرزه های قامت شکسته ام و کورسوی امید می شود بر راه تاریک و سرد پیش رویم که ماندن و درجا زدن جز انجماد و فنا نیست و باید که رفت! 

کمی غبار خاطره ها را از سنگینی شانه هایم می تکانم و چارقد سیاه و سپید تقدیر را از سرم بیرون می کشم و پای افزار تنگ دنیا را از پای در می آورم و رها تر از همیشه می روم تا دل زندگی

می روم تا جنگ و مدارا و یافتن و شناخت

می روم تا شکستن دشنه های زهرآگین سرنوشت

می روم تا تحقّق ِاراده های پولادین درونم

می روم تا اقتــدار سبز سرو قامتــم

می روم تا استواری صخره های صعبِ ایمانم

می روم تا دل سپیـده و صبح و طلــوع امیــدم

می روم تا یافتن دلی که ارغوانی بود و گم شد

خاطره ها را می گذارم لا به لای تَرَک های کویر داغدار دلم

و می روم تا تمام کردن امتحان سخت و طاقت فرسای تو از زندگی، خدایم...

امید می خواهم

و توان

و علم

و ایمان

باور می خواهم

و دل

و پاکی

و نگاه تو را

به جرقه ی نگاهت

و نگاه عاشقانه ات بی نهایت محتاجم معبودم