ما را ز منع عقل مترسان و می بیار...

یه وقتایی توی زندگی هست که خیلی درا بسته می شن! یا بهتره بگم همه ی درهایی که به روت باز بودن! می رسی به مرز جنون! به هر طرف نگاه می کنی درا به روت بسته شدن؛ هر طرف!

به زمین و زمان می گی بایستن تا بتونی دونه به دونه بندازیشون دور! یه جای خیلی دور...

فرداش درست از اول صبح اتفاقایی واست میوفته و تصمیم هایی می گیری که بعدها خودتم توش می مونی! و تموم بی خبری ها تموم می شن... کم کم انگار که زندگی رو دوست داری. انگار خیلی هم بد نیست. انگار می شه هنوز امید داشت به لحظه های خوب داشتن، و درلحظه از شادی مشعوف شدن و گفتن دوستت دارم هایی که انتها ندارن!

عاشق درختای سربه فلک کشیده ی شیخ بهایی و چهارباغم. عاشق پارک هشت بهشتی که هشت درد احساسو تو وجودت می ریزه و تو درلحظه خوب می شی! حالا فکرشو بکن یه همراه از جنس خواهرانگی های پاکی که هیچ وقت تجربه شو تو دنیای واقعی نداشتی تو را با تموم درختا و گنجیشکا و زیبایی محض نصف جهان همراهی کنه! دیگه شیخ بهایی فقط یک خیابون با درختای سر به فلک کشیده نیست! دیگه چهار باغ فقط یه خیابون رویایی نیست! دیگه هشت بهشت فقط یه پارک نمی شه برات! همش بوی یه دوستی نابو می ده...یه دست گرم و صمیمی از جنس خواهرانگی هایی که همیشه حسرتشو داشتم... یه آغوش امن و حرف زدن ذره ذره ی وجودت...حرف زدن نگاهت...حرف زدن دستات...حرف زدن لبخندت و غوغای بی نهایت چشمات... خاطره ی یه روز خوب حک می شه تو هوای اطرافت...تا سال ها بعد نه سنگفرشای خیابون شیخ بهایی برات غریبن و نه فواره های آب هشت بهشت و نه بستنی سلطان و نه پفک ها و کلاغا... تا سال ها بعد یه نیمکت های خاصی هست که همیشه برات پره حسه خوبه...دلت می خواد بری دوباره روشون بشینی و به اون روز خوب فکر کنی...یه روزی که تو آجی داشتی...

دیروز خوب بود، شاید هم فراتر از خوب! من بودمو آجیم مهرناز و درختای سر به فلک کشیده ی شیخ بهایی و چهار باغ و هشت در احساس هشت بهشت

دیروز رفته بودم تا خاطره های سال ها قبل داداشم... کلاغا سلام رسوندن داداش...انگار کسی توی این همه سال بهشون پفک نداده بود...

دیروز صدای آروم نگین پیچیده بود تو فضای شیطنت فواره ها و چقدر جاشو خالی کردیم با گل های رز سفیدی که چیده نشدن

دیروز فارغ از تموم آدم های اونجا طاق باز روی چمن ها خوابیدیم و به یاد گلی چمن ها رو اصلا نکندیم!

آخر کار هم حافظمو درآوردمو فال گرفتیم... فال من بین عکسا اومده

خوب بود

دیروز واقعا خوب بود

و من دارم فکر می کنم خوش به حال همه ی دخترهایی که آجیه واقعی دارن...خوش به حالشون

کاش خدا بهم آجی نداده آینده بهم دختر بده...کاش

به یاد نگین

راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست

 آنجــا جـز آن که جــان بسپـــارند چــاره نیست

هرگه که دل به عشق دهی خوش دمی بُود

در کــار خیـر حــاجت هیـچ استخــاره نیست

فرصت شمر طریقه ی رندی که این نشان

چون راه گنــج بر همه کس آشکاره نیست

ما را ز منـع عقـل متـرسـان و مـی بیـــار

کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

او را به چشـم پــاک توان دیـد چـون بلال

هر دیده جای جلوه ی آن ماه پاره نیست

از چشم خود بپرس که ما را که می کشد

جانـــا! گنـاه طالـع و جُـرم ستــاره نیــست

نـگرفت در تـو گریه ی حافـظ به هیـچ روی

حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

هدیه ی آجیم

شب شده بود و من هنوز دل نگران تو

اس ام است که اومد نمی دونستم خوشحال باشم یا عصبانی! حس مادری رو داشتم که بچه ش پیدا شده باشه ولی نمی تونه نگرانی هاشو پنهون کنه! صدای خیس اشکات بود یا بارون چشمای خودم! ولی بوی نم خاک بارون خورده می داد سجاده ی آبی فیروزه ایم... انگار همون جا کنار تو بودم...انگار فاصله ای نبود...انگار می دیدمت... آخر نمازم یه حس عجیب! یه حس عجیب و غریب اومده بود تو دلم... انگار خدا تجلی کرده بود.انگار خدا بهم فرصت دوباره داده بود.فرصت دوست داشتن دوستایی که با تموم وجودم دوستشون دارم... دلم تو دستای خدا بود... دیدمش.خودم دیدمش که پر از آدم هایی بود که نبودنشون چقدر آزارم می داد

اشکای شوقم و سجده ی شُکری که تمومی نداشت...

خدایا دلمو تو دستای خودت پیدا کرده بودی... می دونستم پیدا می شه... می دونستم همون دور و بر خونه ی تو پیداش می کنم...

ولی وقتی پا گذاشتم توش

این دل من بود؟

چقدر دل توش بود

چقدر دوستامو دوست داشتم...

خدایا شُکر

شُکر که به قول سهبای سایه سارزندگی این روزها بازی های قشنگی رو برام می چینی

خدایا شُکر

ماهی کوچولوی خوشگل خدای من! چقدر دوستت داشتم...چقدر دوستت دارم... بیشتر از همیشه