زمین تیله ی آبی یک فرشته بود

فرشته ها در حیاط خلوت سبز هفتمین آسمان داشتند تیله بازی می کردند. از همان تیله هایی که گردی بود و رنگارنگ و همه را پخش می کردی و باید یکی به دیگری می خورد و اگر نمی خورد از بازی خارج  می شد و باید یه قُل دو قُل بازی می کرد و اگر تیله ها را که بالا می انداخت روی پشت بالَش می ماند او می توانست به بازی بازگردد و اگر نه که باید تمام فرشته ها را یخ دربهشت میهمان می کرد.

خدا می دید و از بازی فرشته ها مشعوف بود. یکی از فرشته ها که عاشق خدا بود، تیله ای به رنگ سپید و آبی ابروبادی اش را قِل داد تا رسید به دستان خدا.. نگاهش کرد..تیله بوی عشق می داد و محبت.. دور تا دورش همه آبی بود و بی رنگ.. دلش خانه ای می خواست میان این همه آب و همسایه ی امواج موّاج بی قرار.. جایی موجی به خدا چشمکی زد و در خواسته ی او گم شد.. چرخید و در عشق معبود تبخیر شد و خدا گفت که خانه ام را بر پایه ی عشق بنا کردم.. بر جای خالی موج چشمان فرشته ای که در عشق من تبخیر شد..

حالا خدا خانه داشت و آن تیله دیگر مانند همه ی تیله های بازی فرشته ها نبود.. آب ها تشنه بودند و همه موج در موج بر سَر هم سُر می خوردند تا از آن طرف تیله به ساحل امن معبود سر بسایند و طعم شیرین وصال را به جان بخرند

آب ها تشنه ی وصال بودند و ساحل می خواستند...گاه به گاه موجی در راه، تبخیر طریق عشق می شد و ساحلی از بطن آبستن عشق زاده می گشت..

ساحل اما تنها بود و رد پا می خواست بر جای جای سینه ی فراخش...

سال ها بعد انسان بر روی زمین هبوط کرد و بر ساحل تشنه گام برداشت و چشم در چشم دریا خیره شد و خواست که موجی از امواج دریا بود و همه ی زمین گرد و غبار گرفته به زیر آب می رفت...

شروع این بازی از قِل خوردن دل فرشته بود به بارگاه معبود بی همتایش...

زمین جان!

ببخش اگر هیچ گاه دوستت نداشته ام و همیشه به دنبال بال های گمشده ام برای پرواز وجب به وجب تو را گشته ام تا روزی در گوشه ای نامعلوم پیدایشان کنم وصلشان کنم به جاهای خالی شان و رخت بربندم از تویی که خشکی یت و رد پای آدم های دل و پا بسته به تو راه گلویم را بر تمام اکسیژن هوا می بندد. جای جایت مملو از حضور معبود است اما من آن بالا را بیشتر دوست دارم

جایی در میان فرشته ها و دلم می خواهد که تیله ی آبی و سپیدم را به سوی خدا قِل دهم و این قصه دوباره تکرار شود اما آدم هایش نباشند...

آدم ها یادشان می رود خدا را و یادشان می رود هدفشان را و غرق در این زمین می شوند و به دنبال بال هایشان نیستند...

از بازی مسخره ی آدم ها به نام زندگی حالم به هم می خورد

رگبار1: اللّهم لبیک...لک لبیک...

صدایی از دور مرا می خواند...