یک حجم بزرگ!

لحظه های بارانی چشم هایم انگار تمام نمی شوند و من هر روز آسمان را قسم می دهم به سخاوتش که ببارد و بشوید تمام مرا و رسوب افکار ماسیده بر هزارپیچ مغزم را. و باز آفتابی تر از همیشه چشم در چشمان من به گستاخی ِمحض ِآبی ِخیره کننده اش ادامه می دهد و با خود فکر می کنم چقدر آدم بی ارزش شده این روزها و چقدر خریدار ندارد! حرفش و دعایش و خواسته اش و حتی داغی اشک هایی که دل آدم برای خودش ذوب می شود، خاکستر می شود، می سوزد و ویران می گردد...

روزهای رگباری دلم تمام نمی شوند و همان جدال میان عقل و دل و بازی مسخره ی آدم ها به نام زندگی تمام امید مرا در احاطه ی آهنین خود گرفته و دلم حجم بزرگی از آرامش می خواهد تا به ناگاه در او غرق شوم و تمام شود این روزهای رگباری ناتمام من...

-هلال طنّاز ماه را دیدم من دیشب و اذان شده بود و آسمان سرمه ای بود-

خورشید سرد پاییزی که رخت بر می بست و ماه میزبان چشمانم می گشت، مسیر دانشگاه تا خانه را می توانستم که برای خودم باشم و فارغ از دلهره ی نظم تشکیل مثلث ریسندگی بر مغزی ثابت سفید رنگ محور اصلی، به افکار گوشه ی ذهنم اجازه دهم که ببارند و هجوم ناباورشان بر چشم هایم و همدستی پشت پرده شان با اشک هایم چه قدر مرا در حیرت نامفهوم داغی جویباری بر گونه هایم محو معصومیت سپید ماه می کرد در عمق سرمه ای غروبی که پس از اذان بود و گُر گرفتن پیشانی خاطره هایم که لباس خیس واقعیت را تبخیر می نمود و من بازنده ای بودم در بازی زمین با من و کیش و مات گشته در خودم مچاله می شدم و حجم بزرگی را طلب می نمودم تا در آن گم شوم و همه ی امید جا مانده در لحظه های اکنون در رگه های نرم و نازک نوازشی از جنس همان حجمه ی بزرگ جاری شود و زندگی باز جریان یابد در زیر پوست چروکیده ام...

گفتم یک حجم بزرگ!

آری

به راستی یک حجم بزرگ می خواهم تا اگر شکستم توان بلند کردن مرا با تمام تکّــه هایم داشته باشد؛ و در هنگام خم شدن مرا با یک اشاره راست کند؛ و اگر با آخرین توانم به او تکیه زدم دم بر نزند و استوارتر از تمام سروهای سرزمینم بایستد و مرا در حس خوب بودنش دوباره زنده کند...

کم دارم!

یک حجم بزرگ

با نرمینه ی نوازشی از جنس مهربانی و امید و عشق به زیستن

و آغوشی که دریاست و نگاهی که شوری محض شیطنت موج هاست و لبخندی که شیرینی شهدآگین گل هاست و سینه ای که فراخی اش سجده ی آسمان بر خاکِ سردِ زمین است.

یک حجم بزرگ

که تهی شوم از سنگینی گام های آهنین افکاری که گاه مرا از راه رفتن بازمی دارند و کمی در نیمکت پارک سر راهم مکثی می کنم و اکسیژنی از برگ های هنوز سبز خاطره های دور و دراز ِبهار ِدلم می گیرم و به رفتن ادامه می دهم.

یک حجم بزرگ

با دو دست بزرگی که مرا بلند کند از سلانه سلانه کشیده شدن هایم بر روی سنگفرش های سرد پاییز دلم و نگذارد که بمیرد! چرا که اگر دل مُرد من نیز می میرم و از کجا عیسیِ مسیحی بیاورم که زنده کند دوباره مرا و دلم را به اذن تو، معبودم...!؟

یک حجم بزرگ

با دنیا دنیا آرامشی که به کمال برساند نام مرا و رگبار ِمحض این روزهایم را که هویت آن روزهایم رگبار آرامش بود و بس!

-هلال طناز ماه را دیدم که با عشوه گری در حجم بزرگ ابری سرمه ای با پُف های خاکستری گم شد...-