باران که می بارد

قول داده بود که ببارد و باریـــد

عهد های آسمان را دوست دارم

ابرهای پُر از بعض سپید با پُف های خاکستری را هم

و اشک هایی که در واژه هامان بارانند و من روزهاست به دنبال واژه ای دیگرم برای این همه جمع خوبی ها در قطره ای شفاف...

باران که می بارد حالم به یکــباره خوب می شود

زیر باران که قدم می زنم با لباس های کمی که یادگار روزهای گرم تابستانند، حال و هوای دیگری به یکباره در من حلول می کند و من انگار مرکز ثقل تمام آرامش خدا می شوم بر روی زمین و گشتاور تمام خوبی ها به دور من حلقه ای می شود به قطر بی نهایت از تمام پدیده ها و آدم های خوب خدا...

چشمانم می خندند و لب هایم به نام او که خالق باران است مزیّن می شود و اشک های لبریز از شوق و شُکر و سپاسم در قطره های زلال و شفاف باران حل می شوند...

آری!

باران که می بارد انگار کسی مرا در تشتی بزرگ می شوید و با دستان تنومند خود شانه هایم را می گیرد و مرا از تمام غم و غصه و دردها می تکاند و بر بند زندگی می آویزد و گیره ای می زند تا برقصم آرام با باد و باران و خدا و غرق شوم در لحظه های خوب و خوشبختی.

باران که می بارد بی قرارتر از پرستوهای عاشق کوچ می کنم تا سرای عشق و دلدادگی و گونه هایم به رنگ داوودی های گلبهی باغچه مان می شود و احساسم صورتی ترین محبوبه ی شب پیچیده بر تنه ی زبان گنجشکمان و لبخندم اناری ترین شکوفه ی لاله نشان باغ یلدا می شود، و جای جای وجودم مملو از گل های هفت رنگ و درختان سربه فلک کشیده ی باغچه مان می گردد ؛ انگار که بر بال سپید فرشته ها در دنیایی فراتر از این لحظه ها پرواز می کنم و می روم تا حس خوب همنشینی با خدا و همنفسی با خدا و غرق حضور بارانی خدا و دیگر هیچ...

باران که می بارد از صدای نرم و آهنگینش بر بال سپید کبوترها از خواب می پرم و می دوم تا آسمان و خودم را تا کمر از پنجره خم می کنم و داغی گونه هایم را به دست خنکای دل انگیزش می سپارم تا بشوید و با خود ببرد تمام خاطره های جامانده از خورشید را بر عمق احساس آتشین لحظه هایی که به مِهر می گذشت و تنها گناه من عاشقانگی های پاک بود و بس...

دستان خالی ام را تا آن جا که می شود به آسمان می دهم و میزبان تمام قطره هایی می شوم که به جای من و لحظه های بارانی چشم هایم حالا دارند می بارند و همدرد و هم آغوش و همدم دخترکی با دل و دیده ای بارانی اند؛ و می اندیشم که خدا را به اندازه ی تمام قطره های بارانی که می بارند دوست دارم...

خدا را به اندازه ی تمام قطره های باران...

نه! اندازه که ندارد!

خدا را تا دورترین فاصله ها...

نه! تا هم ندارد

خدا را به قدر وسعت تمام آب ها...

نه! قدر هم ندارد

و می اندیشم که من خدا را بی اندازه و بی تا و بی قدر دوسـت دارم و اشک های جوشیده از زمزمه ی نیایش های بارانی ام گواه پاک ترین عشق بی حد و اندازه ام به خــدایند و بس...

بالاخره بارید!

بارید و چشمانم پُر از اشک شوق و شُکر شد

و چقدر حیات من به رحمت بارانی ش گره خورده است...

دیروز شروع دوباره ی نذری بود که برای سومین بار می خوانمش...

باشد تا 60 روز در پناه او که تنها تکیه گاه من است به خودم بازگردم...

نذری بی خورشید که حالا خورشید مطلقم خداست و بس..

خدایا خود راهنمایمان باش و همراه چهار دلی که رو به سوی تو هجرت کرده اند...

سپاس از عزیزانی که مرا همراهند در این نذر