آفتابی رفتم و بارانی بازگشتم...

هواللطیف...

هنوز هم باورم نمی شود که کجا رفته ام و بازگشته ام!

من کجا و قدم برداشتن بر خاک پاک طلاییه کجا!

من کجا و غروب غریب شلمچه کجا!

من کجا و جنوب خاطره های ارغوانی کجا...

هنوز هم باورم نمی شود.تمام لحظه های سفرم سراسر بُهت بود و حیرانی و شیدایی... من بودم و خدایم و تمام رازهای سر به مُهر دلم... من بودم و حال غریبم و رقص نور میان شیار ابرها و جاده و لحظه به لحظه دور شدن از شهر و تمام آدم هایش... انگار که تنها عازم دیار نور بودم و خورشید، و همسفرانم هر کدام بالی از بال های مرا می گرفتند و می رفتم تا اوج... تا آشنایی... تا دانایی و شناخت و عرفه ی لاله های خوشرنگ آن روزها... می رفتم تا شناخت مردانی که مرد بودند و آدم ها به مردانگی شان سال هاست که قسم می خورند...

"به خوزستان خوش آمدید"

و رفتم تا خون من نیز گرم شود به هوای مردمانی که خونگرمی شان شُهره است و اما کسی چه می دانست من برای ذره ای وزیدن نسیم خنک سحری پای بر داغی لحظه های زندگی گذاشته ام و خود از درون داغم! آنقدر که شهرگی تمام شهر سر بر گدازه های کوره سرای دلم می گذارد و غصه دار می شود...

در دل شب آرام و بی صدا بر خاک پر صدای آن روزهای گذشته می گذاشتم و خیمه ای بود برای اقامه ی نماز عشق بر تمام لحظه های معجزه ی آفرین خدایی که آن لحظه ها بود و من در عمق ثانیه های اعجاز ِلطف و رحمت معبودم غرق بودم... و کسی چه می داند از استقبال من و بیرق های سرخ آن سرا و فانوس های روشن به نور سرخ لاله هایی عاشق، به طلوع خورشیدی که سرآغاز عرفه بود و بس...

در راه بودیم و سرزمین های خاکی که فقط خاک نبودند! سراسر خاطره بودند برای یکی از بازماندگان آن روزهای جنگ...ابراهیم چترایی، تخریبچی و فرمانده ی روزهای جنگ و قصه ی پُر غصه ی آقا محمد و خاطرات ارغوانی اش از آن روزها... او می گفت و دیده ها همه غرق زمین های خاکی و بی صدای پر صدای آن روزها بود و حواس ها به دنبال تجسّم لحظه های جنگ بر زمین های خاکی بیرون پنجره و اشک هایی که تمامی نداشت بر فرشتگی پاک ترین مردان خدایی...

طلاییه...

رسیده بودیم و من محو مردی از جنس آن روزها،همان ابراهیم چترایی را می گویم، که چگونه با یک پا ایستاده نماز می خواند و روی تمام سنگریزه ها و زمین های خاکی و ناهموار، چه ماهرانه با دو عصایش که مونس هفده سالگی اش بودند تا به الان، راه می رفت و به گرد پایش هم نمیرسیدم من...

و آنقدر از جسم خاکی یش را از دست داده بود که من مات او شدم و نگاهی که خود از خیرگی آب گشتم که چگونه نفس می کشد و زنده است!

طلاییه بود و دژی که می رسید تا به سه راهی شهادت و به قول راوی جبهه ها، احمدیان، چه مردان زمینی که از همین سه راهی به آسمان رسیده بودند و دلم می خواست از تمام سنگریزه ها و خاک های روشن آن جا می پرسیدم که آغشته به تن پاک چند مرد خدایی ست و در خون چند تن از افلاکیان خاک نشین غلتیده است...

پای برهنه می رفتیم تا سه راهی شهادت و پرچم های سرخ لاله نشان به استقبالمان می شتافتند... بگذرم از قصه ی استخوان های پدر آقا مهدی و حال غریبی که داشتم... من کجا و روز عرفه و خاک مقدس طلاییه کجا!!!...

گرد و غبار شد

گرد و خاک

و می رفت چادر ها به سر وقت آسمان خدا...

حالش عجیب بود و عجیب تر شد...انگار که باور نمی کرد آن همه گرد و خاک را!!

راوی در حیرتی شگفت انگیز فریاد زد که زائران زائران گرد و خاک شد!!!!

در سه راهی شهادت طلاییه نشسته باشی و گرد و خاک شود میهمانی خصوصی می شود...

و سکوتی عظیم برپا شد! انگار کسی باورش نمی شد میهمانی خصوصی شده باشد و این همه لطف! این همه رحمت و این همه مهربانی و این همه معجزه و این همه خدا و میهمانی خصوصی شهدا!!!

و انفجار بغض های در گلو خفته ی سالیان زندگی از گلوی عاشقان شتافته تا دل خاک های طلای طلاییه و کن فیکون شده بود و دیگر هیچ...

حالم غریب بود و غیر قابل وصف

نه در هیچ کلامی می شود گفت که من چه بودم و چه شدم و کجا رفتم و نه در هیچ نگاهی و هیچ آغوشی و هیچ بوسه ای... انگار که هنوز راه ابراز آن لحظه ها بر این زمین خاکی اختراع نشده است...

میهمانی خصوصی شده بود...

و با همان حال از تمام خاک ریز های طلاییه گذشتیم و رفتیم تا شلمچه...

دلم شرهانی می خواست و هنوز هم پر می کشد تا شرهانی شش سال پیش، اما برنامه عوض شده بود و رفتیم شلمچه...

شلمچه...

و داغی زمین های خاکی و بوی کربلا و نجوای عاشقانه ی سیّد تمام شهدا و عرفه ی دل های مضطر به درگاه خدا...

هیچ نمی گویم از آن ساعت ها...

از ساعت های نشستن و یا ربّ یا ربّ یا ربّ هایی که تمامی نداشت... و الهی العفو العفو هایی که بر در خانه ی محبوب جاری بود...

و غروب زرد و سرخ و نارنجی عرفه و تمام غم ها و دردها و گناهانی که در پاکی خاک مقدس آن سرزمین خاک شد و تهی شدم من...

از خاک پاک شلمچه که بازگشتم، سبک شده بودم و تمام هر آنچه بر دلم و بر وجودم سنگینی می کرد را جا گذاشته بودم... در بازی دستان خاکی ام با خاک های لاله نشان آن سرا که بوی سیب می داد و بوی خدا نام خورشیدی را حک کردم با تمام روزهایش و گذشتم و دور گشتم از آن سرا...

درست لحظه های آخری که خدا دستانم را گرفته بود برگه ی امتحان سخت این سال هایم را تمام کردم و به دستش دادم و تمام شد آن روزهای سرگردانی و گرانبها و امتحانی که پایانش مرا فرسخ ها از زندگی کنده بود و این همه راه را باید که می آمدم...

بهای آن تمام روزهای زندگی ام بود و دلم و حالا آرام ترین آرامش آبی رنگ خدا بر تمام لحظه هایم میهمان گشته بود و تمام خواسته ام رضایت معبود بود و بس و من نیز راضی یم به رضای او که قادر مطلق است و بس...

صبح خداحافظی با خاک پر خاطره ی اردوگاه لشکر 8 زرهی نجف نیز رسیده بود و دلم تنگ تر از همیشه با این سرا وداع می خواند... آرام می رفتم تا رد پاهایم بر جای جای آن سرا بماند و خاطره ی مرا و تمام حرف هایم را در دل تاریکی شب و فانوس های سرخ لاله گی یش از یاد نبرد و باز هم بشود که بازگردم به این روزها و لحظه هایی که ثانیه به ثانیه اش معجزه بود و حالا داشت که تمام می شد این سفر که برای من کم از معراج نبوده و نیست...

صبح روز جمعه بود و جاده های زیبای اهواز- شوش و من همان جا بود که عاشق تمام درختان جنوبی با شاخه های باریک و دراز سبزشان رو به سوی خدا شدم و عاشق تمام نخل هایی که دیده بودم و عاشق گذشتن و عبور از دو مزرعه ی آفتابگردان و طلوع محشر خورشید... که حالا خورشید برایم خورشید است و بس...

و گذشتم از آن دو راهی و راهم مستقیم بود نه به فرعی سمت راست و آن فرعی را گذاشتم تا برای همیشه بدون من بماند و هوایم به هوایش نخورد و تمام شود این روزهای پر امتحان...

در راه باران بارید، در جهت عکس رفتنمان، و خدا نیز جلوی پایم آب می ریخت که بدانم باید که گذشت و هیچ گاه بازنگشت و سپرد دست خودش و رفت...

باران عجین لحظه هایم شد و فرینازی که با دلی خالی بازگشت به دل های بارانی اش و هر لحظه به زندگی دوباره نزدیک تر می شد...

دلم از تمام شدن سفر گرفته بود، اما دانستم که باید روزی به مقصد رسید و خاطره ی راه های آن مقصد را نیز برایت زیبا می کند و ماندگار

و رسیدیم...

در باران رسیدیم

و خدا جلوی پایم آب ریخت

و به استقبالم آمد

و مرا از سفری رویایی بیرون کشاند

و من بیدار شدم...