تکه ای از بهشت

به سراغشان اگر می روی باید تمام غصه هایت را جا گذاشته باشی! دستانشان لا به لای اندام ایستاده ات به دنبال دستان آشنایی می گردد تا تمام تنهایی شان را به بند بند انگشتان تو بسپارند...

و نگاهشان سرگشته ی محبت نگاه توست تا نوازش دهد چار راه چین و چروک صورت های تکیده شان را...

و به عرش اعلا می رسند اگر بوسه زنی بر سر و صورت یخ زده شان، در حیرتی محض فرو می روند و چون کودکی بی قرار در بودن مهربان تو گم می شوند و می خندند...می خندند و طنین زیبای نگاهشان تو را تا بهشت می رساند.

تو فقط کافیست به سرای بودنشان پای بگذاری و بروی به تمام اتاق ها و سلام کنی، سلامی از سر مهر و محبت و عشق، و آنگاه ببین که چگونه برایت ناز می کنند و عشوه می ریزند و گاهی حتی می خوانند و می رقصند، انگار شکلات بزرگی را به کودکی داده باشی از خنده غش می کنند و دلشان ذوق می کند و حالشان خوب خوب می شود این بزرگ زنان کوچک شده

ناز تک به تکشان را می خری، می نشینی کنارشان و به دردهای برآماسیده ی دلشان از فراغ گوش می دهی...فراغ دردی ست که گاه کور می کند و گاه کر و گاه از پا می اندازد و گاه در غربتی غریبه تو را فرو می برد و تو در انزوای بی کسی ها فرو می روی و دیگه لبخند برایت ناآشناترین پدیده ی هستی می شود....

گوشه ای می نشینی و محو تک تکشان می شوی و فکر می کنی زمانی هر کدام به سن تو بوده اند و خانه ای داشته اند و بچه هایی. نگاه هر کدامشان زمانی منبع عشق بوده و دستان پینه بسته شان سرشار از آرامشی وصف ناپذیر... پس چرا حالا تنهاترین آدم های روی زمینند؟ آن هم حالا که نیاز دارند زیر درختانی که خود کاشته اند و باغبانشان بوده اند دمی بیاسایند و زیر سایه ی دل انگیزشان میوه های حیات را گاز بزنند...!!

به جایی نمی رسم! 

پیرمردی گوشه ای نشسته و با ذوق مرا صدا می کند. مثال چوب خشک درخت های انگور می ماند. در هم تکیده و جمع شده اما هنوز امید داشت که کسی می آید و او را می برد دوباره به همان اتاق کاه گلی قدیمی اش... مهربانی و عشق پدرانه در دستانش انباشته شده بود و انگار کسی را می خواست تا تمام دوستت دارم های نگفته اش را و تمام محبت خالصانه ی پدری اش را رایگان نثار او کند و در قبالش فقط نگاهی گرم بگیرد و وجود کسی که برایش فرزند باشد و تکیه گاه و مامن...

اینجا که می آیی همه را جا بگذار و فقط دستانی بیاور گرم و نگاهی سراسر عشق و بوسه هایی پر از محبت و مهربانی

اینجا که می آیی گوشی بیاور شنوا و چشمانی بینا تا همراه و همدم و همنفس لحظه های تنهایی و بی کسی شان باشد، و به قدر همین دقیقه ها نیز بخندند و شاد شوند و بهشت زیباتر شود

اینجا که می آیی وضو بگیر، تکه ای از بهشت روی زمین جا مانده است...

رگبار1: خیلی روزها آدم خبر نداره صبح که بیدار می شه قراره چه اتفاقی براش بیفته! چهارشنبه داشتم صبحونه مو می خوردم که برم دانشگاه، عمه م تماس گرفت که بیاین خونه ی ما می خوایم بریم صادقیه.(سرای سالمندان اصفهان) براشون ناهار ببریم و جشن بگیریم. اولش قرار شد من نیام ولی بعد دلم نیومد.و چقدرم خوب شد که رفتیم. تا بعد از ناهار اونجا بودیم و انگار تمام اون لحظه ها برای عمر من حساب نمی شد... یه وقتایی می شه روی همین کره ی خاکی هم بهشت رو دید، بهشت رو تجربه کرد، بهشت رو بوسید و بویید و غرقش شد.

روز پُرکار، سخت اما شیرین و خوب و خاطره انگیزی بود.

رگبار2: از آدم هایی که پدر و مادرهاشونو می برن سرای سالمندان متنفرم! متنفر!

رگبار3: خوبه گاهی از روزمرگی هامون جدا بشیم و یه سری به بهشتیان بزنیم. یه کم فکر کنیم ممکنه بچه هامون آینده ما رو بیارن اینجا! دیگه هیچ وقت حاضر نیستیم پدر و مادرهامونو آواره ی اینجور جاها کنیم.

رگبار4: مامانم دیروز از صبح تا شب حالش به شدت بد بود. خدا دوباره بهمون برش گردوند. خدایا شکرت به خاطر همه چی  

رگبار5: عکس رو خودم نگرفتم،از نت برداشتم. اما همین سرای سالمندان صادقیه ست. پیرزن وسطی خدا می دونه چقدر مهربون بود و رقصید اسمش اشرف خانوم بود.