شعله ی شیدایی ِ چشمانت

تو آرام آرام آمدی

نشستی لب حوض دوستی

دست زدی بر آب های یخ بسته ی دلم

و گفتی لرزیدم!

تو گفتی که دلت نباید بمیرد!

   گفتی من می دانم دلت را کجا جاگذاشته ای

   گفتی بگذر از عشق، بگذر از او، بگذر از خاطره ها

   گفتی وقت زندگی ست! زندگی کن

   گفتی من با تو ام، همین جا کنار لحظه هایت...

   گفتی آرام باش و بخند

   گفتی دوستت دارم

   گفتی دوستت دارم

   گفتی دوستت دارم

و من شاعر تمام روزهای سکوت شدم

و من دخترک سرگردان کوچه پس کوچه های خاطره های دور و دراز شدم

و من پرستوی پیدا شده در پس آوارگی دل های بی لانه شدم

و من گشتم ُ گشتم ُ گشتم تا در خاطره اولین روز دیدار تو، غرق ِ باران شدم...

رسیدم به وسعت بیکران دلدادگی

و به عظمت عشق در پستوی نگاه های با احتیاط!

و نمی دانستی که سال هاست دلم در تمنای داشتن تو چه صبورانه در سکوتی سرد می تپد...

یافتم من آن صاحب یاکریم ِقاصد ِباران را ! که هر روز و هر لحظه بر لب پنجره ام می نشست و مرا از پشت شیشه می نگریست...

و کاشف نور شب های بی ستاره شدم! انعکاس صدای بی صداییه احساس تو بود بر پهنه ی بی کران سیاهی های روزگار و تا عمق چشمان من خانه ای بنا می نمود و قصری و دنیایی...

و چقدر بی صدا اشک می شدی در چشمان من

خنده می شدی بر لبان من

و عشق می شدی بر قلبی که داشت از این همه سکوت جان می داد...

یادت هست صدایت را، که در امواج آن شب ِ دریا گم شد و من دل و دیده به دریا زدم تا تو آرام باشی و بخندی و زندگی کنی و هیچ گاه نفهمی که چرا دلت به دلم نزدیک ترین دور دنیاست...

و گذشته بودم من آن روز از تو! که پرده از راز دلت برداشتی و دیدم عشق زیبانگاری در جان تو طنّازی می کند...

و گذشت و گذشت و گذشت تا بودنت در جانم چکید

قطره قطره می چکید و چشمانم کور و دلم مشتاق

و همه از دعای نیمه شب های بیداری مان بود

و روزی که نُت آوای مهربانت دقیقه ها زیر گیسوان مجنون بیدی سبز بر دلم آهنگ محبت نواخت و من رقصیدم و رقصیدم و رقصیدم و تمام شب های تنهایی را در ترمه ی خوش نقش و نگاری پیچیدم و تو را به تمام خلوتم پاشیدم! و شب هایم مهتابی شد

من با تو و باران و خدا خاطره های ناگفته دارم...

من به اندازه ی تمام دوستت دارم های نگفته ی پشت نقطه چین های پر رمز و راز نامت، به تو مدیونم!

و به اندازه ی تمام روزهایی که در نگاه تو، سرد بودم و ساکت و تلخ! 

من اما در شعله ی شیداییِ حضور تو نفس می کشیدم

با شباهنگ نگاه آرامت شعرها می سرودم

و شیرینی لحظه های با تو بودن را با تمام وجودم مزمزه می کردم

باش

و بگذار بمانم...

تا در آغوش نگاه تو جانی دوباره یابم 

و در ستودنی ترین حس هبوط کرده بر دلم، دست در دست هم، به عمق رضای پروردگار بی منتهایمان دست یابیم

رگبار1: لطفا به دنبال مخاطبش نگردین! ممکنه گاهی flashback بزنم به روزای گذشته م. مهم اینه که خودم می دونم مخاطبش الان کجاست و کیه.

رگبار2: ممنونم که صندوق من پُر نامه نمی شه و می تونم با خیال راحت اینجا بنویسم