*چهارمین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحسین...

دلم تنگ روزهایی ست که نمی شناختمش و میهمانش بودم...

تنگ لحظه هایی که نمی دیدمش و در آستانش آرام نشسته بودم...

دلم برای آن خرماها و رطب های عربی ِ نذری تنگ است که هر روز کام مرا روبروی حرمش شیرین می نمود و من چه می دانستم پذیرایی به سن و سال نیست که به دل و آداب است...

برای روزهایی پَر می زنم که مات عروسک های روی حرمش می نشستم و ساعت ها می اندیشیدم که مگر می شود عروسکی انداخت روی حرمش و حاجت گرفت!!!

و قصه ی زندگی ِ سه چهار ساله اش را که مداحمان گفت و چگونگی جان سپردنش در کنار پدر را، یافتم راز تمام سکوت و نگاه میانمان را...

در بی باوریه محضی تمام شد آن سفر و حرمش و راز اعجاز دست های کوچکی که برای من برملا شده بود و روزهایی که سهم من از آستانش فقط نگاه بود و سکوت و حسرت و بغض!

و نگاه آخرم! و آخرین حرفی که هنوز هم خوب یادم هست...

بگذار اعجاز تو جای تمام بی اعجازی دستان مرا بگیرد...

گذشت و آمدیم و هر کسی گفت زیارتت قبول من فقط لبخند می زدم...

یک ماه بعد درست در اوج ناامیدی گفتم تو که سه ساله ای یادت باشد سهم من نداشتن همانی ست که تو داری و تمام زندگی من عوض شد...

سال هاست که می شناسمش و به دستان کوچکش ایمان دارم و به قول خود وفا می کند

هر جا که دلم و دستانم و قامتم محتاج تمام نداشته هایی باشد که او تا سه سالگی اش داشت، می آید و از سهم عظیم خود به لحظه های بی سهم من، بی منّت می بخشد و من فقط نگاهش می کنم و خود می داند نگاه من چه حرف ها که در خود ندارد...

# این عطش خیلی فرق دارد... برای من داغ تر از تمام نوحه ها و مداحی هایی ست که برای دستانش می سرایند! و زجّه دار تر از تمام استعاره های بی کسی ست...

سال هاست در روضه ای که برای رقیه باشد مات و مبهوت گوشه ای می نشینم و به تمام آدم هایی که رقیه را فقط در شب وصال با پدرش در خرابه های شام می شناسند و یا ظرافت کودکی اش زیر تازیانه های دشمن های و هویشان را به گوشم می ریزد، می خندم و خودش می داند چرا و خودم و خدا و حسین سالار کربلا...

## باران می بارد و من امشب تشنه تر از تمام شب های عاشقی ِ آلاله هایم...

رقیه جان الوعده وفا...

### چهارمین عطش