*ششمین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین...

در دلم شوری برپا بود و غوغایی

از همان صبح زود که جان و تن به آبی زدم که حکایت از پاکی شیرینی داشت!

و سپیده سر زده بود و خبر از نفسی دوباره می داد

میهمان عزیزی امشب به خانه مان می آمد و همه در تلاش

کسی فاصله ها را تا می کرد و می گذاشت پشت لبخندش

آن یکی سادگی را می شست و در ظرفی بزرگ می چید

کسی دیگر دسته دسته پاکی می ریخت بر سر و روی میهمان سرا

آسمان را دیدم حتی گل های داوودی هفت رنگ باغچه را غسل باران می داد!

و بساط عود و اسپند و ضیافت برپا بود..

شب شده بود و بیرقی سبز می چرخید

لبیک یا حسینی سپید و خونین نقش، میان هیاهوی باد و رعد و باران می دوید

میان درختانی تا آسمان، و خانه هایی تا کهکشان، صدایی زمینی فریاد می زد:

یاابا عبدالله      یاابن الزّهرا

و رگبار زنجیرهای نقره فام بر شانه ها می ریخت و همه یک صدا می گفتند یا حســـیـن

میهمانی آغاز شده بود آن هنگام که باران و اسپند دست در دست هم میان زنجیرها رقصیدند...

حسین به خانه ی ما آمده بود...

حسین با علی اصغرش

حسین با علی اکبرش

حسین با فاطمه ی زهرایش

حسین با ابولفضل نامدارش

حسین به خانه ی ما آمده بود با تمام آلاله های خوش نقش و نشانش

آهسته اما پُر صدا میان همهمه ی سربستگان طفل شش ماهه اش و شانه های ستاره باران صیقل خورده به تار و پود عشقش، کسی در دلم گفت یاابولفضل... و خندیدم... میان اشک هایی که امشب رهاتر از همیشه می بارید گفتم مرسی حسین... مرسی ابوالفضل... مرسی علی اصغر... مرسی علی اکبر...

مرسی خدا...مرسی خدا ... مرسی خدا... مرسی خدا...

و تازه اول ضیافت بود...

می گویند صدایش اگر زدی از ته ته ته قلبت با داغی گُرگرفته صدایش کن... و میان آن همه حسینی، من ِ غرق شده در گیجی محض این روزها صدایش کردم و صدایش کردم و صدایش... و کسی کوره ای را در دل چشمان من جای داد و کوهی آتش گرفت! و دلم خواست با تمام حس خوبی که دارم در دم جان دهم و بروم از زمینی که فردا باز مرا به عمق سیاهی ها می کشاند... دلم خواست درلحظه جان دهد...همان جا و تا حسین برود و تا مادر ِ حسین که روزهاست به دامان پُر مِهرش دخیلِ عشق بسته و تا خدا....

آن قدر حالم خوب بود که می لرزیدم!! از شعف غرق ِ خدا شده بودم و رازهای سر به مُهرمان... از شور و شیدایی شناگر دریای حسین شده بودم و می پریدم بر تمام موج های پاک و رها...

من همان جا کاش که جان می دادم و حسین خانه مان بود...

و ناگهان ترسیدم! دلم تمنّای کربلا کرده بود... از همان شب بارانی وحشتناک! از همان شب ِ سیاه لحظه های بی کسی و بی نفسی...

دلم تمنّای کربلایش را کرده بود و کسی به دلم گفت که دعوتی...

به دیدن مان آمده بود

حسین

امشب

و هنوز باران چه بی صبرانه می بارد

و هوا خوب است

و من تشنه تر از همیشه سراپا عطش شده ام

و حال من خوب است...

و دعوتم به شش گوشه اش

روزی شبیه فردا

یا پس فردا

یا روزی شبیه تمام روزهایی که به رنگ و بوی بازدیدار یار است

# کاش کسی می فهمید حسین به خانه ات بیاید و به اتاقت یعنی چه!

## ببار بارانم... تو جای تمام بوسه های منی بر قامت قدوم یار...

### و ماه امشب زیر ابرها آرام آرمیده بود... آرامشی تلخ! به رنگ انتظار ِ دیدار...

#### ششمین عطش