*هفتمین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین...

تشنه که باشی حنجره ات نا ندارد

واژه هایت صدا ندارد

قصه هایت شور و نوا ندارد

غُصه هایت شنوا ندارد

حرف هایت حتی سقّا ندارد...

به مرز عطش که رسیدی

حرف هایت راز می شود

واژه هایت راز می شود

قصه هایت راز می شود

غصه هایت  راز می شود

و دیگر حتی نمی شود رازی را لای اقتدار سروی سبز پنهان نمود!

و در دل پیچیکی پیچیده بر ساقه ی ارغوانی اقاقی لب دیواری گم کرد!

یا ماه را واسطه ی تمام لحظه های عاشقانه ی رعد و برق دو نگاه، قرار داد!

به عطش که رسیدی تمام سنج و طبل و دهل های امشب راز می شود

با چشم های بسته، راه رفتن میان جاده های گلالود راز می شود

تنها بودن و نبودن میان تکانه های کوبه بر دهل راز می شود

تمام شعرها و آه ها و سوزها و نوحه ها راز می شود

از خود بی خود شدن به نام کربلا و گنگی محض نگاه به شش تا گوشه ی عجیب در عکس، راز می شود

باز شدن بغضی عمیق! هم نوای زنجیرها هم راز می شود

یکریز باریدن بدون ابر زیر نور سپید امشب ِ ماه راز می شود

داغی دلچسب آشی نذری بر گلوی سوخته از سرمایت!! راز می شود

بهانه های داغ ِ دل ِ عجیب آرامت! راز می شود

رفتنت تا خدا و مُردنت میان انبوه سینه ها راز می شود...

به مرز عطش که رسیدی

فقط

از ته ته ته دلت

بگو

حسیـــــــن...

آمدنش نیز در دلت راز می شود...

رازی که تا همیشه آرامشی ابدی بر جان لحظه های زمینی ات جاری می کند...

# عطش امشب راز بود... و نمی شود رازها برملا شوند!...به قدر رسیدن به راز این شب ها بخوانید...

## کاش تمام نمی شدند این شب ها... این شور و شراره ها... این تشنگی ها... این عطش ها... این دردها... این زجه ها... این گریه های بی صدا... این رازها...

### هفتمین عطش