*هشتمین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین...

غروب: 

گُر گرفته ام امشب...

در تبی عجیب می سوزم...

و باران بی محابا می بارد!

صدای چکه به چکه ی قطره های زلالش

تیری می شود بر قلب سینه سوختگان

که چرا آن شب باران نبارید...

در تبی غریب می سوزم 

و آشوبی خروشان از چشمه ی دلم می جوشد!

هر روز عطشی تازه بر جانم شکوفه می زند

و من درس تشنگی پس می دهم ای روزهای غم دار...

گاه عطشی می شود از جنس عشق

و گاه ایثار

محبت و مودت و یاری و حُسن خلق و فداکاری و ازخودگذشتن نیز

و عطشی به نام معرفت!

معرفتی که هنوز چشمانم به انتظار باریدنش به ابرهاست هر شب

کورم

کور ِ تمام رحمت پیچیده در قطرات باران...

کور ِ تمام ناله هایی که تا خدا بالاست هر شب

حتی بالاتر از بیرق های سبز و سپید و سرخ و سیاه بی قرار...

و حسین کجا این چنین بی قرار بود؟

او که شبی را تا صبح برای تمام زمینیان تا آمدن مهدی ِفاطمه دعا نمود

و ذره ذره خودش را

و عشق به وجود آلاله نشانش را

نه فقط بر جای جای خاک کرب و بلا

که بر تمام هستی پاشید...

من اما امسال اولین سالی ست که بی تاب صحن و سرای مملو از بوی سیب اویم...

اولین سالی ست که از چند روز پیش لباس مشکی بر تن کرده ام و واژه های عزا بر جانم ریخته ام...

اولین سالی ست که شور شیرینی با شوری ِ عطشی شیدایی عجین گشته و هر روز برایم رازی سر به مُهر می شود...

رهایی دیشبم را وامدار جوان کرب و بلایم... یا علی اکبر...

گُر گرفتگی امشبم را و تب داغ تن و جانم را به عَلَم یا ابوالفضلش دخیل بسته ام 

باشد که دست گیرد

باشد که نسیم خنکی شود بر جان ِسوزانِ این لحظه ها...

باشد که مرهمی شود بر جای جای زخم خورده ی روح های خسته مان!

باشد که نفس شود بر هوای پیچیده در فضای غبار گرفته ی زمین و زمان...

باشد که خود دلاوری کند... علمداری کند... خود دست گیرد و خود جان دهد و خود هر دو جهان...

و سوار بر سخاوت باران، بیاید آن مرد بارانی... همان که غم نبودنش نفس غروب آدینه ها را به شماره می اندازد...

شب:

یکریز می بارید

چشمان ِآسمان؛

پا به پای چشم های بی قرار من...

صبرها بی نتیجه بود...امشب آسمان بی قرارتر از تمام سیاه پوشان زنجیر به دست گشته بود...

دسته برپا شد... دسته زیر باران راه افتاد و صدای کرب و بلا می آمد...

چادر سیاهم پولک باران ِ خدا

و جاده های آب گرفته، خیس ِ آدم های عاشق علمدار کربلا...

محشر کبری بود

و یا قیامت صغری!

نمی دانم اما!

میان باران و من و خدا و نوحه ها رازی برپا بود

و شوری و نوایی و زجه هایی که در دل طبل و دهل و سنج های باوفا گم می شد...

و من تنها میان شبی سرد و بارانی خیس ِ خدا شدم!

جایی زیر خیمه ای زمین لرزید! و دل ها و سینه ها و آدم ها همه تا نینوا رفتند... می لرزید و کسی کوبه ای می زد و آن یکی با تمام بغض هایش سنج ها را می کوبید و یکی دیگر می خواند:

ای اهــل حرم میـــرعلمــدار نیامد        علمدار نیامد علمدار نیامد

    سقای حسین سرور و سالار نیامد            علمدار نیامد علمدار نیامد...

و زنجیرها بر شانه های بارانی با آخرین توان ریخته می شد...

و صدایی در گوشم می دوید:

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران...

خدا اینجا میان آدم های مجنون ِ عشقی خونین بود...

و مهدی ِ فاطمه را می شد از عطر تبسم کودکان دوام آورده زیر رگبار، حس کرد...

کسی خواند:

الا یا ایها ساقی ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها...

رگباری از جنس باران

جاده های خیس و تاریک و بی انتها

و جان و دل را سپردن به صدایی که با سوز می خواند

تو را از تمام زمین و زمینیان می کَند...

و دو بال کم بود برای پرواز...

برای جان دادن

و برای گذشتن و رهایی از هرآنچه تو را می بست به خاک ِ خاکی ِ دنیا...

دانه دانه یاابولفضل هایم را پیچیده بودم من در قطرات بی نهایت باران و تا خدا دویدند...

مانند تمام اشک هایی که از آن شب ضیافت الحُسین بی بهانه می چکند و آرام می شوم از هیاهوی ناامنی زمین و زمان...

شب عجیب است و شب تاسوعا برای او...

من امشب اما از تبی عجیب به بوی عشق، در تبی به داغی پیشانی ام رسیده ام و دارم می سوزم...

 و باز کسی می خواند:

می دوووونم آقا

هوامو داری

چون حسینی یم

تو دوسم داری...

# ....

گر از این کویر وحشت، به سلامتی گذشتی،

به شکوفه ها،  به باران،

برسان سلام ما را...

## هشتمین عطش

### سلام بر سبزترین انتظار ِ خفته در خون ِ حسین