*دهمین عطش*

السّلام علیک یا ابا عبدالله الحُسین...

مجنون شده ام امروز

و بی تاب

و بی قرار

نه توانم ماندن و

نه توانم رفتن...

علم های اینجا تا خدا می رسند

و بیرق های خونین یا حسین...

یا ابوالفضل العباس

یا علی اصغر...

اینجا سینه سوختگان زنجیر زنش به ته نمی رسند...

اینجا دوتایی می زنند و بر سر و بر سینه و بر جانشان...

اینجا طبل هایش آنقدر بزرگ است که شیشه های خانه ها را می لرزاند

اینجا زادگاه کودکی من است و عزاداری هایش شُهره ی شهر...

اینجا تربت حسین بر سر و صورت و سینه می زنند

و پای افزار دنیا را کنده از پایشان

با قطره های باران عشق بازی می کنند

با آفتاب و مهتاب دل می دهند

با سرما و باد می رقصند

و مجنون ترین مجنون عالمند...

اینجا در صف های دسته هاشان جان می دهی

جان!!!

اینجا آن قدر دسته می آید که تو محو جمعیت آدم هایی! که در کدام کوی و برزن خفته بودند!

اینجا گذر به گذر میهمان اباعبداللهی...

اینجا خانه ی خاطرات بچگی هایت درون خیمه ای حسینی ست و تو از بچگی در این کوچه ها حسین را شناختی...

حسین برای تو یعنی پوشی زدن بر تمام این کوچه ها و پرچم ها آویختن بر درو دیوار

حسین یعنی دویدن و رسیدن به گذرگاه قبلی و دیدن دسته زنجیرزن و سینه زن و عرب هایی که ساز و دهُل هایشان تو را تا خداااا تا خدااااااا می برد...

حسین برای تو یعنی شبیه خوانی هایی که همیشه وسوسه می شوی بروی و تمام کربلا را جلوی چشمانت ببینی... و حفظم این همه سال حتی حرف هایشان را...

حسین برای تو یعنی نذرهای تور و روبان پیچی روزهای عاشورایی که حالا تنهایی ادا نمی شود...

حسین برای تو یعنی جمع شدن تمام فامیل دور هم و شب های عاشورا رفتن به خیمه هایی که مجنون تر از همیشه باز می گردی و تا صبح بیدار...

و امسال شب عاشورا... وای از شب عاشورا...

حسین برای تو یعنی چادری بر سر کنی و در کوچه ها همه آشنا ببینی و در آرزوی لحظه ای پسر بودن و زنجیر زدن بمیری...

حسین برای تو یعنی صبح عاشورا بر مزار رفتگانت روی... مادر بزرگ و پدر بزرگی که هنوز پس از 6-7 سال نامشان که می آید تمام اشک هایم بی بهانه روانه می شوند و دلم داغ...داغ که چرا رفتند...و دلم هنوز که هنوز است برای کرسی بزرگ پدربزرگم تنگ تنگ است...

تاسوعا و عاشورای امسال من اما پر از بی قراری بود... پر از اشک... پر از سرگردانی... پر از خواهش و نیاز... پر از دعا و پر از سکوت....

امسال عاشورای من در عطش معرفتی از جنس امید به دیدار خلاصه شد...

دیدار کربلایش... دیدار شش گوشه ای که همه می گویند رفتی دیگر دلت امن ترین جای دنیا می ماند و از این همه کلافگی رها می شوی...

امسال بهانه گیر تر از تمام کودکان عالم شده بودم و تنها فرشته ی ارغوانی دلم مرا با تمام لحظه هایم فهمید...

امسال دیدار خواسته ام...

دیدار شش گوشه اش

و دیدار او که تمام محرمم نذرش شد...

لحظه های عطشان ِ این روزهایم قابل وصف نیست... حتی در کلام

و حالا که به آخرین عطش رسیده ام دلم داغ است... داغ... و تنگ و هنوز امید دارم به این روزها و به ضمانت او که یک سالم را تا محرم بعد بیمه می کند...

دلم گرفته...

دلم به اندازه ی تمام پیچک های سرگردان دیوار همسایه گرفته

و هر روز تشنه تر از قبل

هرروز عطشی تازه

و حالا محو و مات آن معرفتم که خواستمش...

معرفتی که خواستمش و محرمش آمد

و هنوز نمی دانم میان این همه عطش های پیش آمده

کیست که مرا سیراب کند...

کیست که مرا یاری کند...

کیست که مرا عاشقی کند...

بی بی جان زینبم...

خاتون دشت کرب و بلا

بزرگ تر از تمام سخاوت آسمان هایی

و زلال تر از تمام پاکی های بی ادعا...

دیدم دیروز که کودکی افتاد

مادرش تا دسته دوید

بلندش نمود

درآغوشش کشید

زانوهایش را تکاند

بوسیدش

و به عقب بازگشت...

افتاده ام بانو

افتاده ام بر زمین زندگی...

و زانوانم خونین...

می شود بیایی و مرا در آغوش کشی؟

می شود مادری کنی؟

می شود زانوان مرا هم بتکانی؟...

دلم نمی خواهد این عطش تمام شود با هزاران حرف نگفته ای که هنوز بر دلم مانده...

آقا جان! حسینم...

سپاس ِ بزرگی ات...سپاسِ مردانگی ات و سپاس ِ سخاوتت که یارای من شدی در تمام این شب ها تا به دهمین عطش رسیدم... تا نذرم امسال هم ادا شد... ممنونم آقای خوبی ها... ممنونم حسینم... ممنونم حسینم... ممنونم حسینم...

آقا محرمم امسال هدیه ای ست بر دلی که عاشقانه دوستش دارم، روسیاهم نکن و شرمنده ام مساز که تو آبروی منی...

معرفت محرمت را بر جانمان بچکان... هر سال... هر سال... هر سال... و بگذار باز هم خدا را شکر کنیم که محرمی دیگر را خواهیم دید و برای تو به عزا و ماتم خواهیم نشست...

حسینم...

سید آلاله های در خون تپیده

به حق هفتاد و دو تن لاله ی بهشتی ات، تن و جان و روح و روانمان را، وجودمان را مولا در پناه آقایی ات قرار ده و یارایمان باش... و دعوتمان کن به شش گوشه ای که امسال خواسته امش از ته دل... از ته ته ته دل...

بارالها

خداوندا

هزاران هزار بار شُکر که یار و یاورم بودی و محرم امسالم پر شورتر و بی قرارتر از همیشه سپری شد...

هزاران هزار بار شُکر که بر من و قلم و قلبم اجازه دادی تا بنویسد... تا بگوید و تا دل و جان دهد برای حسین خون ِ تو...

دوستت دارم پروردگارم

دوستت دارم حسینم

دوستت دارم محرمم...

# سپاس ِ بودنتان، همراهی تان، خواندنتان، دل و جان دادنتان به این سرا

محرمتان همه قبول... همه رهسپار دیار کرب و بلا... همه رفتن تا عرش خدا...

## و حافظ گفت:

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت           آتشی بود در این خانه که کاشـانه بسوخت

تنــم از واســطه دوری دلبـــر بگـــداخت           جــــانم از آتـش مهــــر رخ جـــانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع      دوش بر من ز سر مهـر چون پروانه بسوخت

### دهمین عطش