دستان کوچکی که بی انتهاست...

دست های کوچکت...

و من ماتم که چرا همه می گویند دست های کوچکت...

دست های کوچکی که دست های همه را می گیرد... حتی بزرگ ترین دست ها درونش جا می شود و باز می گویند قسم به دست های کوچکت...

روحت اما...

خون رگ هایت اما

دلت اما

جان تپنده ات اما

به بیکرانی اینجاست تا آخرین آسمان خدا...

به وسعت اینجاست تا ته دنیا... ته یک رویای بی انتها...

خون ِتو خون ِحسین و حسین خون ِ خداست... یا ثارالله...

ای دختر ِ خون ِ خدا...

مسافر کوچک بیابان های بی آب کرب و بلا

پریزاده ی گلستان پُر گل حسین...

دست های کوچکت امشب با خاک های سرد همبازی می شود...

روحشان اما می رود تا آستان کبریاییه خدا...

و پَر می کِشی تا آغوش امن پدرت... سید و سالار آلاله ها...

ببخش زمین را با تمام کوچکی اش

که جای تو میان این همه پستی و بی حرمتی و ظلمت نبود...

پدرت می دانست

و هوای دخترک سه ساله ش را میان تمام خرابه های نفرین شده ی شام داشت

شبی آمد و تو را برای همیشه برد

تا یک جای امن

تا خودش

تا خدا...

شبی که سال ها پیش، امشب بود...

به دستان گره گشایت قسم....

به معصومیت دل و دیده ات قسم...

به اعجاز ِ بودنت در بی اعجازی دستانم قسم...

به خودت قسم بزرگ بانوی کوچکم...

به خودت قسم...

هوایمان را داشته باش

هوای دل هایی که عجیب تنگ است و غریب...

عجیـب غریـب...

.....

...

خسته ام...