زمستان سپید من

سلام

یک سلام پاک و زیبا به سپیدی و درخشندگی کرشمه ی ناز برف های ستاره نشان...

مبارک باد آمدنت

زمستانم...

فصل روییدنم

فصل شکفتنم

فصل بالیـــــدنم

خواسته بودم که نیایی، نیامدن نه! کمی دیرتر بیایی...

به دومین فصل میلادم رسیده بودم و محو طلوع گرم ترین رنگ های زندگی...

اما چه خوب که آمده ای

حالا

امروز

به این سرا

و شده زمستان

و شده ماه دی

ماهی که آغاز زیباترین بودن هاست...

زیباترین نفس ها

زیباترین تپش ها...

و هر روز

یکی یکی

به هر تپش خواهیم رسید

و جشن خواهیم گرفت

و باد بر شاخه های بی برگ درختان خوابیده خواهد نواخت

و بید مجنون تر از مجنون ترین مجنون عالم خواهد رقصید

و زندگی زیبا خواهد شد

و زمین

و زمین جای قشنگی برای ماندن می شود...

به قدر همین چند صباح ِ نفس...

خوش آمده ای زمستان سپیدم...

کاش سپید باشی... 

چند سالیست سهم من از زمستانت فقط سوز است و سرما... تا مغز استخوان هایی که زاده ی یکی از روزهای سپیده ی تو اند...

کاش بباری

و سپید شود

دنیا

با تمام بدی هایش

کاش درس یکرنگی دهی به آدم ها

به دل ها

به دیده ها

برف هایت سهم لحظه هایم می شود زمستانم؟

رگبار1:

یلدای خوبی بود... چقدر دلت پیش دلیست که نیست و نگاهشان زل زده به لبخند گمشده ی دلیست که بیقرار دلیست که نیست...

و آمد... دلی که نبود، پیدا شد و صدایش شد جان... شد جان ِ جهان ِ من و تمام نگاه هایی که زل زده بودند به جای خالی خنده های من...

خوب شد... خوب نه! که عالی شد... 

و یلدا تمام شد و اولین دقیقه های زمستان به هلال طلایی رنگ ماه سلامی گفتم و بازگشتیم...

یلدای خوبی بود...

پُر از تو

پُر از من

پُر از خدا

پُر از تمام کسانی که با خنده های من و تو خندیدند

زیباترین دانه ی انار دلم جایی میان من و خدایم راز ماند... و خندید و تمام دانه های انار دلم خندیدند... رقصیدند و جشن گرفتند و حافظ به جمع مان آمد...

رگبار2:

اولین سالی که دو بار حافظش را گشودم...و هر دو بار مژده آمد... و تو آمدی گل ِمن...

و خودت شاهدی خدای من که امروز با چه حالی گشودم حافظ را....

سحـــرم دولــت بیـــدار به بالیـن آمد

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

قدحی سرکش و سرخوش بتماشا بخرام

تا ببینـــی که نگــــارت به چه آییــــن آمد

مژدگــانی بده ای خلوتی نافه گشای

که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد

مرغ دل باز هوادار کمـان ابروییـست

ای کبوتر نگران باش که شاهین آمد

گریــه آبی به رُخ سوختگـان بــاز آورد

ناله فریـادرس عــاشق مسکیــن آمد

ساقیا مِی بده و غم مخور ازدشمن ودوست

که به کــــام دل مــــا آن بشــــد و ایــن آمد

رسم بدعهــــدی ایّام چو دیـد ابر بهــــار

گریه اش بر سمن و سُنبل و نسرین آمد

چون صبا گفته ی حافظ بشنید از بلبُل

عنبـــرافشان بتمــاشای ریاحیــــن آمد

و شُکر خدایم

هزاران هزار بار شُکر برای تمام داده ها و نداده هایت...