داغ ِ راز ِ شقایق...

هوالبصیر...

این روزها حال و هوایم انگار مثل مرغ های سرکنده می ماند... که هر چه می پرد و می دود و پر پر می زند جان از تنش رها نمیشود... محکم چسبیده و او را با تمام زندگی در آغوش گرفته است...انگار می خواهد سر را به تن بند زند آن هم حالا که دارد می شود چهلمین روز...

رفته ام تا پارسال... تا اربعینی که همان روز بود و تمام شد... نه فهمیدم کی آمد و نه فهمیدم کی رفت... امسال اما... مانند تمام زائرانش با پای دلم پیاده روزهاست که راهیه کربلایش شده ام... دلم تاول زده انگار... درد می کند و می سوزد و اشک هایم می شود دریا دریا نمک بر زخم هایی که عمیقند... و کاری از دست کسی برنمی آید جز تو خدا... فقط تو

و دیروز عصر و بعد از مدار و باز هم شبکه ی امام حسین... غروب محشر راه نجف به کربلا بود و بین الحرمین مملو از سینه سوختگان سیاه پوشی که بر سر و سینه و جان خود می زدند و از حالا عزادار تو بودند سید آلاله های در خون تپیده...

و چقدر دلم می خواست حتی جای یکی از شاخه های نخل های بین الحرمینی بودم که همه می گویند بوی بهشت می دهد...

راستی بوی بهشت و بوی سیب حرمت واقعیت دارد؟...

کاش کبوتر می شدم...همین دو سه روز کبوتر می شدم و آنقدر بی وقفه و یک نفس پر می زدم تا به تو برسم و به امنیتی که تنها شنیده امش از آنان که تو را با تمام وجود بوییده اند و هوای با تو بودن را بارها بوسیده اند و غرق ِ تو شده اند...

       کبوتر زائر کوی تو می شدم کاش...

خوش به حال تمام چشم هایی که شش گوشه ات را دیده اند...

خوش به حال تمام پاهایی که بین الحرمین تو و یار ِدلاورت را عاشقانه سپری کرده اند...

خوش به حال تمام عهد هایی که آنجا میان آن همه ایمان بسته شده

خوش به حال تمام دستانی که در و دیوارهایت را در شیارهای تنهاییشان ریخته اند...

خوش به حال تمام دل هایی که جایی میان امنیت ِ حضور ِتو جاخوش کرده اند و دیگر بازنگشته اند...

و دو روز است که از عصر می بینمت تا آنگاه که تو به جای خورشید آسمان میان غروب غریب کرب و بلا بدرخشی و نماز عاشقی به اقامتت اقتدا کنند... و هر بار غرق می شوم در افکاری که مرا عجیب می لرزاند... عجیب می ترساند... عجیب حتی می سوزاند...

کم جایی نیست کرب و بلایت...

و من حیران ِ واقعه ای دردناکم و فراموشی ها...

و چقدر میان ِ حسرتی عمیق غبطه می خورم...

حسرت

واژه ای که عجین ِ این روزهایم شده

حسرت ِ دیدار...

حسرت ِ ...

نگذار مهربان اربابم...

به حق همان ها که یادم داده اند تو را مهربان ارباب صدا کنم و به یکباره حسی قریب در جانم حلول می کند...

نگذار که آمیخته شود این حسرت با نفس هایمان... با نفس هایی که برای من خود،نفسند و خود،زندگی اند و خود آلالگی...

و نگذار فاعل ِالتهابی به رنگ خونمردگیه بالای سر نبش خاطره ای شوم که بوی سیبِ تو با نوایش عجین بود...

به حق مهربانی ات مولا...

به حق آلاله های در خون ِ عاشقی تپیده ات آقا...

نگذار...

زخم خورده را نه نای سخاوت ِ نمک باران ِ تیزی ها...

زخم خورده را نه تاب ِ صبوری سوختنی بی ریا...

نگذار مولا

نگذار...

مهربان اربابم..

مهربان اربابم...

مهربان اربابم....

کاش می شد جای یکی از این همه آدم بودم...

یکتای بی همتایم...

(- هوالبصیر... -)

می شود دنیایمان را پُر از اتفاقات واقعی کنی؟

می شود

کمی

به قدر خدایی ات

دست گیری...؟

دارد می افتد

من

او

ما

....

...

......

حالا که دارم می رم قم و جمکران شما هم با این آهنگ با من بیاین...

دانلود