ما رأیت الا جمیلا...

هوالعلیم...

به نام تو که داناترینی...

داناتر از تمام دانایان عالم... 

و مدبّر الاموری...

برترین تدبیرکننده ی کارها...

از کجا شروع کنم را نمی دانم... به نام تو اما آغاز کرده ام حرف هایم را... حرف هایی که قرار نبود اینجا گفته شوند و اکثرشان در حرم حضرت معصومه و مسجد عجیب جمکران میان من و تو رازی شدند و قرارمان بر زندگی شد و بر ماندن و بر انرژی دوباره و شتافتن به سوی زندگی با نیرویی که در جانم بار دیگر ریخته شد و بازگشتم... با حالی که خودم هم ترسیده بودم... آنقدر که حتی پس از چهار و سال و نیم که به جمکرانت آمده بودم حتی نتوانستم کمی روبروی گنبدهای زیبایت که چون خوشه ی پروین می مانند در آسمان شب های زمستانی، بنشینم و جرعه ای توسل بخوانم و لحظه ای دعا کنم و ... اما شُکر خدایم... شُکر که پس از این همه سال با این همه درد مرا به آنجا رساندی و رفتم و تمام روزهای دلتنگی را برایش گفتم در سکوتی مطلق و اشک هایی که نباید می ریخت و ریخت... آن همه آرامشی که میان بی قراری هایم بر من و دلم ریخته می شد را نه می توان وصف کرد و نه حتی میان واژه هایی عجیب و غریب پنهان نمود... فقط می شود یک راز... مانند تمام رازهای میان من و تو...

شُکر خدایم که پس از بازگشت از آن مسجد پُر از دنیا دنیا حس خوب حالم بد شد و تا صبح که به اصفهان برسیم خدا می داند به من چه گذشت...

شُکر که دیروز و امروز سرماخوردگی شدیدی مرا به زمین انداخت و آن روز فرصتم دادی تا بعد از این همه سالی که چقدر تمام زندگی ام بارها عوض شده و چرخیده و گردیده و به اینجا رسیده اجازه دادی در این حالی که خودت می دانی چقدر محتاج جرعه ای امید بودم به آنجا بروم و شُکر که این دو روز چنان به زمین افتاده ام که تنها همدم من همان شبکه ی امام حسین است و بس...

اربعین...

چقدر درد دارد امسال برایم این روز...

چقدر نوشتن چهلمین روز با چهلمین روزهای دوسال قبل و سال قبلم تفاوت دارد و چقدر پُر از غمی ست که حتی واژه برایش نمی یابم دیگر...

در هیچ ادبیاتی نمی توان گنجاند و در هیچ شعر نویی نمی توان پنهانش نمود...

فقط باید اشک شوند و آن هم حالا برای من و سلامتی ام ممنوع است و حتی همین نفس کشیدن هم دارد تمام قفسه های سینه ام را می کُشد از درد...

باید نگاه شوند... دنیا دنیا نگاه حسرت بار به تمام صحن و سرایی که دلم روزهاست پر کشیده و هنوز نمی دانم رسیده یا نه... شاید همان فرات را که دیده غرق شده و دوام نیاورده و شاید هم مانند تمام کبوتران حرمش دارد بر سر و سینه می زند و عزاداری می کند...

حتی دلم می خواهد جای تمام بیرق های سیاه و سبز و قرمز و زردی بودم که دارد مقابل شش گوشه اش رقص مرگ می رود...

دلم چقدر می خواهد جای یکی از این همه عاشقی بودم که چند روزی ست بر جانشان می زنند و از نجف تا کربلا را پیاده تا کوی تو آمده اند و میانشان آقای خوبی های ما هم هست...

آخ آقای خوبی ها...

چقدر این دو هجا درد دارد...

آخ...

...

.....

....

به نخواستن رسیده ام...

به نخواستن

به نخواستن

به

نخواستن...

.....

....

......

این همه آدم دارند آنجا کنار تو و یار دلاورت بهشت را بر ریه هایشان می برند و من اینجا حتی نای بلند شدن ندارم... تنها نگاهم به حرمت است و حرم قمر بنی هاشم و بین این دو سرا...

گفتم قمر...

قمر یعنی ماه! و ابوالفضل ماه شما بود...

ماه...

ماهت که رفت تو دیگر تاب ماندن نداشتی... رفتی... رفتی تا شیرین ترین وصالی که سهم هر آدم است پس از رخصت از این دنیای بی سر و ته...

نه مانند دو سال پیشم

و نه حتی بسان سال پیش...

امسال به نخواستن رسیده ام

نه مثل دو سال پیش به رفتن...

نه مانند سال پیش به نگذشتن...

نرفتم

اما گذشتم...

امسال تنها به نخواستن رسیده ام...

نخواستنی که مرا رها می کند از همه چیز و دربند حسرتی که...

نه

حتی این حسرت را هم نمی خواهم دیگر...

تنها می نشینم و نظاره می کنم

زندگی را

بازی هایش را

تکه های گمشده ای که قصد پیدا شدن ندارند...

خداوندا

تو

برترین کارگردان عالمی

نه!

بگذار اینگونه بگویم که تو تنها کارگردان عالمی...

تویی که تقدیر را نوشته ای

تو خدای تمام کارگردان ها و نویسندگان این روزهایی

همان ها که درست در اوج اضطراری عجیب، هاله ای نور می آورند و موجی از امید و زندگی می رود که شیرین شود... می رود که زمین جایی برای زندگی شود..

و تو

خدای تمام این آدم هایی...

پس ایمان دارم که زیبا نوشته ای

زیبا کارگردانی می کنی

زیبا تکه ها را با هم جور می کنی...

زیبا

آنقدر که پس از پایان زندگی تنها خواهم گفت هیچ چیز جز زیبایی ندیدم....

همچون بی بی زینب

که پس از اثبات کرب و بلا گفت ما رأیت الا جمیلا...

بگذار زندگی را اثبات کنم

و پس آن به روی تمام این روزها بایستم و من نیز به زبان خودم بگویم که

هیچ چیز جز زیبایی ندیدم...

خدایی کن که به خدایی ات ایمان دارم...

خدایی کن یکتای بی همتایم...

خدایی کن...

می گویند از چهلمین روز، خاک سردی اش را بر صورت تمام بازماندگان می پاشد...

اما کاش کسی به آنان که این را گفته اند می گفت برای عزیزترین عزیزانت هرگز نه چهل روز که چهل ماه و چهل سال و چهل قرن هم سردی خاک هرگز اثری بر داغ دل بی تابت نخواهد داشت...

بی بی جان

زینبم

خاتون دشت کرب و بلا

می شود لحظه ای شریک غمتان شویم؟...

می شود مادر تمام دردها؟

شما که تمام درد و غم و غصه ها را به ایستادگی ات خم کرده ای

می شود قطره ای چون شما به زندگی بنگریم؟

....

...

به راستی می شود روزی گفت هیچ چیز جز زیبایی ندیدم؟...

اربعین دو سال پیش

اربعین سال پیش