جان ِ خسته

و تو یک روز، برای تمام لحظه هایی که بی رحمانه از تو دریغ می شوند و تند و تند و تند در بستری از رقابت می دوند، خواهی خندید و لبخند بخششت را بر تمام خساست روزگار خواهی ریخت تا کمی شرمسار سیلی هایش شود و برای کسی این همه عذاب را نخواهد...

آخرین روز ماه پیش کاش که برای همیشه در بستری از فراموشی پیچیده می شد و کسی آن را تا وسط دریایی بیکران پرت می نمود و می رفت تا جایی دور... دور... دور... آنقدر که به دست هیچ کسی نرسد و...

اما با خاطره ها چه می شود کرد؟ خاطره هایی که همین یک ثانیه ی پیش مرا از آن خود نمودند و با افعال گذشته باید صرفشان کنم! این خاطره ها آدم را ذره ذره می کُشند... آب می کنند و می سوزانند... و انگار تمام آن نیرو و قوای من برای جنگیدن تمام شده... بر بستری از سردترین و تلخ ترین اتفاقات هستی خوابیده ام تا مرا به هرکجا که می خواهد ببرد...

این ها همه نامشان اقتدار ِ زندگی ست....

اقتداری که بعضی ها با غرور اشتباهش می گیرند و حتی دوستش دارند...

دوستش ندارم اما برای تمام این دردها و اشک ها و آه ها و غصه ها خدایم را بیشتر از همه سپاسگزارم و شُکر می گویم، چرا که هنوز ایمان دارم خدایم بهترین کارگردان ِ زندگی ِ من است...

بهترین کارگردان...

من گاهی نظر می دهم و گاه می خواهم  اما نمی دانم کدام راه است و کدام چاه... کدام رضایت ِ خداست و کدام خشم... کدام صلاح است و کدام سلاح...

تنها به خودش پناه می برم...

تنها به روی خودش سجده می کنم و امنیت لحظه هایم را همه مدیون همان سجاده ی ترمه ی آبی آسمانی یم و چقدر خوب که می شود دقیقه هایی از روز را تنها روبرویش ایستاد و کسی به تو نخندد که داری با چه کسی حرف می زنی... و همیشه عاشق آخر نمازهایمم... آن زمان که سلام می دهی و تازه آغاز ِ حرف هاست... آغاز ِ گفتن ها و خواستن ها و شُکر کردن ها...

حتی نوشتن و توصیف آن لحظه ها هم برایم آرامشی زیبا را در پی دارد پس از این همه ناآرامی..

هنوز هم اینجا نوشتن برایم سخت است... که اگر نبود این روزها از آن روزهایی می شد که آنقدر باید می باریدم تا تمام این سرا را سیل بردارد و ببرد با خودش به جایی دور... شاید پیش خدا... اما همان بهتر که تمامشان تنها و تنها سهم دلی شد که آرام ِ جان ِ خسته ی من است...

دلی که هرگاه می خواهمش خطاب می شود که خموش... خموش... خموش...

و چقدر سخت است کسی که شب های تو را روز می کند کنار تو نباشد... و نداشته باشی تمام ِ بودنش را... تمام ِ تمام ِ تمام ِ بودنش را...

نفرین به فاصله هایی که مرگ بارند...

آنقدر حرف و واژه هست که نمی خواهم ببارند...آری حالا خودم به نخواستن رسیده ام...

نخواستن...

اربعین...

و دوباره خاطره ها...

کسی انگار به نیابت فرشته ی خودم دیروز آمده بود تا تمام شب زندگی مرا روز کند... و راستش را بخواهی با تجربه ای که داشت حرف هایی زد و کمی از بستر دردها جدایم کرد... از سری که بی رحمانه فقط می سوخت و چشمانی که...

این ها نعمتند... نعمت هایی که گاه نفسشان می کشی... به قدر همان بودنشان... و خودش گفت که قدر داشته هایت را بدان... با داشته هایت زندگی کن...

داشته ها...

در دلم گریستم و بارها فریاد زدم که دارم و ندارم!!!!!! بخدا دارم و ندااااااارم.... و این یعنی درد... یعنی درد... یعنی درد...

گفت چقدر پیــر شده ای...

تمام جانم را لرزاند... آنقدر که از سرمای دستانم دیدم که لرزید... دیدم که جاخورد... دیدم که چقدر با حسرت نگاهم کرد و گفت قدر این روزهایت را بدان... بدان... بدان...

باشد خدایا

قبول

به داشته هایم راضی ام...

اما

برایم

رویایی دست نیافتنی یش نکن...!

&/ شاید چند روزی کم باشم... آنقدر کم که در خودم محو شود تمام واژه های درد... حتی انگشتانی که دارند به زحمت می نویسند...محو...

آنقدر که یا گم شوم یا شب، روز گردد یا صبر ِ نفس هایم عمیق تر شود...

و حتی شاید بیشتر از همیشه باشم!

این روزها اتفاقات یکهویی می آیند... خبر نمی کنند...

&&/ برای تمام ِبودنت شُکر خدایم... هزاران هزار بار شُکر...

&&&/ بهمن ِمن آمد و چقدر به قول او پیــــر شده ام... ببخش برای استقبالی که برای تو نبود ماه  دوست داشتنیه من...

&&&&/ حافظ اسرار الهی کس نمیداند خموش

               از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد...

خاص نوشت:

یه فرشته ی کوچولو مثل خودت

چقدر دوست داشتم صداشو... ممنون ِ این حال ِ خوبی که بهم دادی