می گذرم که بگذرد از من...

هواللطیف...

یک هجوم سبز و نقره ای! ترکیب دو پیاله ی جا مانده از ضیافت دل ها... یک حیرت و یک ناله و آهی که فغان ِ این سرای نفس هاست...

نفس

بگذریم...

همان بس که نگویم یعنی چه! آن کس که می کشدش خوب می داند و آن کس را که نه چونان کسی همین جا در حسرت دانه ای از آن به ژرفای یک راز و نیاز ِ بی خواسته می رود و کبوتران شُکر بر درگاه کبریایی او به پرواز در می آیند...

آری

آن زمان که درد تو را محاصره کند، باید فقط گذشت! می گذری و این گذشتن تو را زمانی! آره بالاخره یک زمانی که نه دیر است و نه دور! (و حتی می شود مشکوک گفتش این را که نه دیر و نه دور...!!!) سرکوب ِ یک بی نگاهی می شود... یک بی توجهی تو! و خودش می رود آنجا که آمده بود... میهمان ِ ناخوانده ای که اگر بیاید حبیب است و اگر برود راحت ِ جان...

بگذار بگذریم...

شاید خود ِ من... شاید یادآوریه تو... شاید تمام آنانی که سخت می گیرند...

باید که گذاشت و گذشت...

کمی راضی شد به داشته ها...

و حتی تمــــــام، راضی...!

(اما راستش را بخواهی گاهی باید محکم ایستاد! و گاهی فقط گاهی می شود که گذشت...)

گاهی هم باید کوتاه بیایی...!!!

و گذشتن، خود، نوعی کوتاه آمدن است به سبک "بی میلی"...

بگذار برویم سراغ شعرها...

دنیای عجیبی دارند اگر با صدای کسی عجین باشد که دنیای تو را رنگ و بوی دیگری بخشیده...

درد همیشه هست...

خدایا صبر ِ نفس هایمان را زیاد کن..

و حتی نفس هایی که گاه می آیند و گاهی نه...

بی قــرار تــوام و در دل تنـــگم گله هاست

آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثـــل عکــس رخ مهتـــاب که افتــاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسـمـــان بـا قـفــس تنــگ چـه فـرقی دارد

بـال وقـتی قفــس پــر زدن چلـچـله هاست

بی تـو هر لحــظه مرا بیــم فرو ریخـتن است

مثل شهـری که به روی گسـل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله ی دوری و عشـق

و سکــوت تــو جواب همه ی مسئله هاست

شاهرگ های زمین از داغ باران پُر شده است

آسمــانا! کاسه ی صبـر درختان پُر شده است

زنـدگی چون سـاعت شمـــاطه دار کهــنه ای

از توقف ها و رفتن های یکسان پُر شده است

چای می نوشم کــه بـا غـفـــلت فــرامــوشت کنم

چای می نوشم ولی از اشک،فنجان پُر شده است

بس که گل هایم به گور دسته جمعی رفته اند

دیگر از گل های پرپر خاک گلدان پُر شده است

دوک نـخ ریسی بیــاور؛ یوســف مصــری ببـر

شهر از بازار یوسف های ارزان پُر شده است

شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! آری شهر! شهر

از خیـابان! از خیـابان! از خیـابان! پُر شـده است

در راه رسیــدن به تـو گیـرم که بمیــرم

اصـــلا به تـو افتـاد مسیــرم که بمیــرم

یک قطــره ی آبم که در اندیشه ی دریا

افــتـادم و بــایـد بپــذیــرم کـه بمـیـــرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم

یا تنــگ در آغــوش بگیــرم که بمیـــرم

این کوزه ترک خورد،چه جای نگرانی ست!

من ســاخته از خـــاک کــویــرم که بمیــرم

خامـــوش مـکن آتــش افــروختــه ام را

بگـــذار بمیـــرم که بمیـــرم که بمیـــرم

و کمی آرام تر از همیشه

نفس راحتی می کشم

و می روم سراغ کارهای نیمه تمامم...

سلام زندگی!

رگبار1: اشعار از فاضل نظری

رگبار2:  کمی کمتر از همیشه هستم، درگیر پروژه و کارهای فارغ التحصیلی و بالاخره نجات از رشته ای هستم که این همه سال مرا هدر داد...

می شود کمی در لحظه های خلوتتان با خدا، دعایم کنید؟