رازهای یک گـُل ِسُرخ...

هواللطیف...

حُزن درون حباب شیشه ای شفاف می درخشد و او یکّه شاهد این ماجرای بی سر و ته شده است... کنار غربت غریبی تنها در آغوش من به یغما رفته... و من به بی رحمی سرنوشتی می نگرم که الفبای دریغ کردن را نمی دانم از کدام مکتب آموخته که این چنین چموش می تازد و لحظه ای به یاد باری مملو از شیشه های هفت رنگ و حباب های آبی و صورتی و سپید دل و دین و دنیای من نمیوفتد... آنقدر با ستیز می تازد که حتی صدای شکسته شدنِ تمام ِشیشه ها برایش همچون روشنای روز، عادی شده و صدای آه ِهر تکه چونان صدای اسپنددانه ای می ماند برای رفع ِهفتاد و هفت بلا و یا آهنگ ِزنگ داری که هر گوشی را می آزارد جز گوش ِعادت کرده ی سرنوشت!!!...

به صداقت یک گـُل ِسُرخ ایمان دارم که پژمرده می شود و منّت ِهیچ آب و باران و آفتابی را نمی کشد و آهسته تمام زیبایی اش را در مچالگی ِعطشی ناخواسته دفن می کند و می رود به اِغمای یک خواب عمیق و خود را به دست ِخودی می سپارد که سرنوشت راهی به آن ندارد... آهسته سرش گاه به آسمان است و گاه به زمینی سرد که اینجا جای ماندنش نبوده و با تمام این روزهای در هم کلاف شده لبخند ِسرخ ِخود را حتی پلاسیده، از کسی دریغ نمی کند و زندگی را به رخ ِتمام ِروزهای سخت می کشد و برای خودش در خودش و به عشق خدای خودش هنوز نور می گیرد و گوشه ای به راز ِآفرینش ِخود فکر می کند...

گـُل ِ سُرخی همچون من...

اندوه می شود گلایه های یک اقاقی افتاده از لب دیوار بندگی... و یا حتی خضوع یک بید بر شانه های باد که از جنون به شیدایی و باز جنونی محض رسیده که سبزی و زردی و سردی و گرمی برایش بی تفاوت است و فقط باد که می آید کمی رنگ ِخدا می گیرد و کمی رقصِ هجران می رود و در اندام ِموزون ِخود موجی از حیرت می اندازد؛ و در آغوش ِباد به بی رحمی هیچ سرنوشتی فکر نمی کند و تنها و تنها رهـایی را سهم ِلحظه ای می کند که حق ِاوست از زندگی و حالا روزها و ماه ها و سال هاست که با هر بادی می وزد و خود را بر دستانی رهـا می کند که سهم اوست از نوازش های پنهانی خدایش...

دارد می سوزد... یک شعله ی شمع در جامه ای سپید... و سپیدی یعنی اقتدار ِاین شمع که ذره ذره از سوز و گداز ِاشک های شعله آب می شود اما سپیدی اش همچنان پابرجاست... و چقدر خوب که از بدو تولد تا کنون که به کمال ِنذر شدن رسیده، سپید مانده و سپید از دنیا می رود... حتی اگر بر زمینی سرد و سخت پهن گشته باشد...

رهـا می شوم از بند تمام این روزهای پُر از...پُـر از... پُــر از......

بگذریم...

تنها مهم این رها شدن است و در آغوش امنیتی محض، آرمیدن و تا صبح لالایی صدایی را در گوش ِ جان شنیدن و تو را از خود بیخود کردن و در رویاهای پیچ در پیچ و مبهم فرو رفتن... و تو هنوز بر این باوری که همیشه آدم های خوبی هستند که هیچ گاه سهم تو نمی شوند از زندگی...

و همچنان می تابی و می بالی و می رویی میان یک دشت ِپُـر از صداقت های پژمرده شده... و دستانت را به اُمید قطره ای باران بالا میبری تا مگر با آمدنش، لبخندهای جوان ِگل ِسرخ به لب هایش بازگردد...

گـُل ِ سُرخی همچون من...

.....

.........

ری‌را جان!

میان ما مگر چند رودِ گِل‌آلودِ پُر گریه می‌گذرد
که از این دامنه تا آن دامنه که تویی
هیچ پُلی از خوابِ پروانه نمی‌بینم ...!

(سید علی صالحی)