زیارت ِ دل

به نام تو...

آمده ام تا بنویسم... پُرم... پر از اتفاقاتی که همه در پس و پیچ روزهایی که رفت جامانده اند و هرگاه به عقب می نگرم پر از چشمک می شوم... پُر از التماس ِ خاطره ها!!!

گاه آنقدر معجزه ها به چشم می آیند که گویی در دل ستاره ها در تاریکی آسمان درماندگی ها پنهانند و یا در چشمک شبنم آرمیده بر برگ گلی سرخ، طنّازی می کنند...

گاه معجزه شبیه زیارتی در باران است... زمین،پاک و آسمان،پاک و دل،پاک و روح،پاک و جسم...

گاه معجزه شبیه شمردن تمام سنگریزه های راه است... آنقدر باید که بروی... آنقدر باید که تمام کوه ها و دشت ها و فاصله ها را با چشمان خودت دانه به دانه ببینی و وجب به وجب اندازه بگیری و ساعت ها را دست در دست همدیگر به خدا بسپاری و به مقصد برسی... پای افزارت از پا درآمده و دلت از جا و جانت از جهان و جهانت از هر آنچه که با چشم می شود دید... سلانه سلانه رهسپار دیار نوری... سرزمین ضمانت آهوهای گریزپا... سرزمین عشق و دلدادن و پناه بی پناهی ها... و درد همچو قطره های باران از پیکره ی نحیفت می چکد و تو باز به آن طلایی ناب درخشنده میان آسمان ابری با دل و جان و اشک و باران سلام می دهی...

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی...

و می شتابی... آنقدر با شوق می شتابی که تمام دردها به خواب می روند... شب و روز ندارد! آنجا زمان و گردش ماه و خورشید و ستاره ها معنایی ندارد... و عشق، خواب را در پس پرده ی چشمان مشتاقت می میراند... م ی م ی ر ا ن د...

کاش که حالا همه ی زمان ها بود و همه ی زمان ها حالا...

کاش که این خوشی و حال خوب بنفشه های رنگارنگ دلم تا ابد پایدار بود

کاش که عطر شب بوی خیالم تا همیشه در صحن و سرای رویاها می پیچید

و کاش که آن دو کبوتر نشسته بر چلچراغ آویخته بر سر در حرم با زمزمه ی زیبای مناجات های از دل برخواسته تا همیشه سرود آمین سر می دادند...

کاش که چشمانم تا سو داشت بر حلاوت حفره های حرمش، حلقه می خورد و نگاهم بر هُرم حریر نور، حک می گشت...

کاش که تمام عشق، بر گلگونه های سرخ شرم، سرازیر می شد و شوره زار تمنّا، بر انحنای مژگان عطش، جا می ماند...

کاش که سمفونی خوش مناجات آدم های خسته از زمین در شیار گل و بوته های طلایی رنگ ضریحش آرام می گرفت و قرار بی قراری تمام دستان برخواسته تا خدا برقرار می شد...

کاش می شد چرخید... می شد چادرت دو بال پرواز شود و بچرخی و بگردی و بتابی و پرواز کنی و رها شوی و بروی تا آن دورها... آن دور دورهایی که تنها خداست و دیگر هیچ... بروی تا طلب... تا عشق... تا معرفت... بروی تا استغنا... تا توحید... تا حیرت... بروی تا فنا... تا خدا... تا خدا...

کاش می شد میان عود واسپند و کندرها بر بال فرشته ها سوار شد و رفت و گشت و گشت بر آن گنبد طلا... بر آن پرچم سبز لا اله الا الله... و آنقدر گشت و گشت و گشت تا در هوای حرم حل شد و سراسر هوا شد و نفس شد و عود و اسپند و کندر و عطر حرم گشت...

کاش

کاش

کاش امید می آمد و بر جان بی جانمان می نشست...

کاش این شوق رفتن و پَر زدن تا آستان امن بودنش تا همیشه در دل هامان می ماند...

و کاش می شد که خیال می کرد غزالیم... می آمد و ضامنمان می شد...

تمام سنگریزه ها و دشت ها و تپه ها را دوباره شمردم و بازگشتم به زندگی... به اینجا... به آغاز سالی دیگر و بهاری دیگر و روزهایی که حالا با حال بهتری در انتظار منند...

و هنوز دلم گوشه ی پله های رهسپار حرمش جا مانده..

و دستانم پر از عطر در و دیوارهای مرمرین صحن و سرای اوست...

مولایم...

مولایم...

مولایم...

نگاه کن دلم عجیب ایمان دارد که ناامیدی رسم و راه شما نیست...

ناامیدم مکن...

نازنین بارانی ام...

دوباره دیدنت، تداعی به بار نشستن شکوفه های لبخند و دوستی ست میان این همه فاصله...

و بار دیگر حدیث زلال باران را در چشمان بی قرارت از بَر سرودم...

سپاس ِ آمدنت... سپاس ِ بودنت... و سپاس ِ پاکی وجود بارانی ات...