اویــِشان (او و اویَش)

داشت جان می داد!

آن مرغک خفته در چشمانش

تنها حدیث دلبری دلدادگان شهر، بر سر و روی لاله هاشان می چکید

دیگر یاس های سپید باغچه ی همسایه هم چشمه ی احساسش را نمی جوشاند و از سرو سراپا اقتدار روبرویش نمی ترسید...

به جایی رسیده بود که تنها نی نی چشمانش بی قرار آن دورها بود... آنقدر دور که گاهی مردمک سیاهش را میان ابرها می دید...

باورت می شود؟!

آن دورترها... جایی که ته ته ته دنیا بود، اقاقی ارغوانی رنگی بر دوش ِ دنیا با دلش عشق بازی می کرد... و تنها آن صدای دور... آن احساس دور... آن عشق دور... آن اقاقی ارغوانی رنگ دور بود که زندگی را در زیر پوستش می رقصاند و نفس رخصت ِ عبور می یافت...

و چقدر جانت به جانش گره خورده... دَمَت به دَمَ و بازدَمش و دلت به سراپای وجودش...

ته دنیا او می خندید و اویَش قهقه می زد...

او می گفت و اویَش پروانه می شد و می گشت و می گشت و می گشت

آنقدر می گشت تا محو ِاو می شد و او شمع ِ اویَش می شد و می گشتند و می گشتند و می گشتند و عشق چه دلــرُبا می درخشید...

مرغک خفته در چشمانش حالا دیگر سرود زندگی می خواند... و اُمید لا به لای سپیدی بال و پرش می دوید و سراپای زندگی ارغوانی می شد...

حالا خود، حدیث دلبری دلدادگان شهر بود...

و شُهره ی شکیبایی و شجاعت شوره زار گلگونه ها بود که بار دیگر جرئت برخواستن نمود و صبر ِ ایستادن و دوباره رفتن و آغاز کردن... و جفتشان بودند... او و اویَش

نگاه کن که آن دورها هنوز هم اقاقی ارغوانی رنگش چه زیبا می نگارد لحظه هایش را...

او تمام ِ تمام ِ تمام ِ تمام ِ دنیـــــــــــــــــــــای اویش شده و بس...

نگاه کن که خدا خدایی اش را بر اویِشان (او و اویش) تمام کرده...

نگاه کن که چشم ها تا رسیدن، در راهند... حتی اگر مسافر ِ همیشه ی دورستان باشند و ارغوان تنها خیال آرام رویاهاشان باشد...

هنوز چشمانش در انتظار ِغرق ِچشمان ارغوانی اویش است و هنوز هم بی صبرانه در آن دورها محو می شود و گم می شود و آسمان ارغوانی می شود و زمین ارغوانی می شود و دنیا همه در صدای جادویی اقاقی ارغوانی رنگش معنا می یابد و با خنده های نمکینش جان می گیرد و دنیاااااااااااااایش همه اویش می شود و همه اویش و همه اویش...

نگاه کن...

شب شده اما دلش آن دورها را می بیند...

آن دورها که اویش بر بستری از عشق آرمیده و آسمان سیاه نیست...

آنجا که ارغوانی ترین جای دنیاست...

                         سرای او و اویش...

                                   عشق ِ اویِشان...

* عکسبازان