بانوی یاس نشانم

هواللطیف...

پُر از بغض... پُر از غبار... پُر از حسی که تو را در خود فرو می برد و انگار موسم افتادن اتفاقی ست در راه... اتفاقی که پُر از ماتم و عزاست... داغ دارد و قرار است که بسوزاند... بسوزاند غنچه های تازه زبان باز کرده ی بهاری را...

بغض های خاکستری، نشسته بر پهنه ی سپید آسمان

و باران که می آید شراره های گداخته ی دل های به سوگ نشسته را تا آسمان می برد و خود در حرارتی سر به فلک کشیده می سوزد و می بارد و می تازد...

نگاه کن که دلم چقـــــــــــدر گرفته...

نگاه کن باران، داغ ِدلم را تازه می کند...

نگاه کن که عطر یاس های سپید و ارغوانی در جان ِ هوای دم و بازدم هایم خوابیده و یک نفس عمیق کافی ست تا تو را در زجر ِ کبودی یاس وجودش بمیراند...

هوا شاد ِ عجیبیست!!! یک شاد ِ بهارانه ی لبریز از غم و درد... لبالب از غصه و ماتم و کمی سرد...

نه! اصلا هوا شاد نیست! بیشتر شبیه شهادت شانه های زندگی ست...

شبیه رقص مرگ ِ ماه و ستاره ها در دل ِ شب... شبیه غرّش غریبانه ی غیرت یک مرد... شبیه ناله های مُلک و ملکوت... شبیه طوفانی در راه... شبیه قاصدی بدخبر... شبیه آغاز یک تنهایی بزرگ... شبیه بی نور شدن دنیا... شبیه پرواز خوبی از این سرا... شبیه زجه های عرش و کبریای خدا...

نه! اصلا هوا شاد نیست! هوا پُر از اشک هاییست که تمام نمی شود... پُر از خواستن ِ یک محفل ِ شور و غوغا... پُر از آرزوی یک لحظه همزدن نذری فاطمه ی زهرا... 

آخر امروز و این غروب و امشب یاس ها در میعادگاه رنگ پریدنشان وعده ی پَرپَر شدن دارند... و دل های یاس نشان، در اشک های پاک آسمان سراپا غسل ِ رهایی شده اند

و تو شاهدی خدای فاطمه...

تو تنها شاهد این لحظه های بی همنفسی شده ای...

دلم انگار باز نمی شود و اشک هایم تمام!

حتی جیک جیک گنجشککان نشسته بر شاخه های بهار هم برایم تداعی ناله های پَر زدن مادر بچه هاست...

نکند شب شود و

نور پرواز کند و

صبح نیابد...

نیاید...

نیاید...

در هوای غربت غریبانه ی غروب ِ حالا دلم می خواست که می رفت تا خیمه ای که میعادگاه ِ شب ملائکه هاست... دلم می خواست که در غرفه های بقیع گره می خورد و یاس می بویید... دلم می خواست که یک جای امن، آرام و بی صدا در حریر سیاهی فرو می رفت و تا صبح با صاحب امروز و فردا و این ثانیه ها آنقدر حرف می زد که یا بغض ها می شکست و یا باران می بارید و دلم قرص می شد که تنها نیست... و بانویی که حالا ماه هاست چشمانش را از او دارد و قلبش را و تمام ِ وجودش را؛ هنوز هم هوای بی هوایی هایش را دارد و دست خالی از دامان پاک و خدایی اش باز نمی گردد...

از همان اولین روز پاییز که رفت تا چشمم برای همیشه تاریک شود، نور توسل به یگانه بانوی یاس نشانم بود که بار دیگر لحظه هایم را رنگ و روی زندگی بخشید و نامش را عجین ِ لحظه هایم کرد و دلتنگی های مرا میهمان شد و مرهم و محبت...

و عشق جوشید و خدا آمد و هدیه آورد و من با هر قدقامت ِ نور، در کوثر ِ وجودش غرق می شوم و لحظه هایم را آب می پاشم...

فاطمه جانم...

بانوی یـــاس نشــــانم...     

     غرق ِ غریبـانه ی غربتم

                         غریــــقم بـــاش...