کمی بی قراری

هواللطیف...

باور کن امسال اصلا یادم نبود تو آمدی اما اولین روزت سخت شروع شد!

باور کن تمام این روزها، تمام آن روزها را از یاد برده بودم و دلم جایی دیگر،حالی دیگر و دنیای دیگر را به تماشا نشسته حالا

این همه زیبایی! و غمی عجیـــــــــب که بر لحظه هایم بی هوا می نشیند!! آخر چرا؟!

من که اصلا حواسم به شروعت نبود... اصلا می خواستم که فراموشم شود تمام جهنم هایی که اردیبهشت! را برایم به واژه ای خنده دار بدل می نمود...

اما انگار حواسم هم که نباشد حواس مرا می آوری و خودت را به رخ لحظه هایم می کشی و با غرور، ذره ذره عمر مرا می گیری و با خودت می بری و در ازای عبورت، نفس های تازه ی مرا می بلعی و گلویم را می فشاری و بهشتت را بر دوش هایت محکم می گیری که مبادا ذره ای بر جاده جا بماند...

آسمانت هم این روزها کلافه شده... گاه چنان می وزد که گویی زمستان بازگشته و گاه چنان می تابد که انگار وسط تابستان است.... مثل حالا که یک لحظه آنقدر می وزد که با تمام وجود می لرزم و یک دسته باران بر شیشه ی پنجره ام می خورد و یک لحظه هم آفتاب می آید و می تابد و گنجشک ها سرود بهار سر می دهند...

اصلا انگار زندگی قاطی کرده

شاید هم من

شاید هم زندگی برای من...

راستش را بخواهی دلم می خواهد دنیا را بگیرم و بتکانم... بزنم تمام پنجره ها و شیشه ها و آینه ها را بشکنم! یا بروم در دل دریایی بزرگ... آنقدر جلو روم که دیگر محو شود من! یا بروم در دل کوهی بزرگ... آنقدر بالا روم و به قله برسم و روی قله تا خود زمین بپرم و این همه راه را پرواز نه! که سقوط کنم... یا مثلا بروم و زمین را بکَنم و به مرکزش برسم و آنقدر پایین روم که... اما نه! از گرما بدم می آید...

راستش را بخواهی دارم فکر می کنم کاش می شد می رفتم درون موشکی قائم می شدم و به فضا پرتابم می کردند... می رفتم میان ستاره ها و کهکشان و سیارات و جایی که نمی دانم اصلا کجاست... و حتی دلم می خواست محاسباتشان اشتباه می شد و مرا می فرستادند تا دل ماه... تا خود ماه... و می رفتم و انگشتانم را در چشم های ماه می کردم و لبانش را کمی انحنا می دادم و می گفتم که بخند... ماه من همیشه می خندد... و می آمدم و تمام زمین زیر پایم بود و بال داشتم پرواز می کردم و...

بعد آرام آرام بر سبزه ها دراز می کشیدم و برکه ای شفاف بود و فواره های زلال و صدایی آرام و تو بودی و من و یک بغل زندگی که میهمانمان بود...

انگار نه انگار که من تمام این کارها را کرده ام...

می آمدم و در امنیت حضور آرامت پنهان می شدم و می خندیدی و می خندیدم و سهم من از زندگی، از عشق، از داشتن و از دنیا، تو می شدی و تو و تو و تو...

+ جنگ من با تن تمومه

                بردن و باختن تمومه...