انتظار سپید؛ التماس دعا...

هواللطیف...

نه اینکه واژه گم کرده باشم، نه! تمام در و دیوارهای اینجا شاهدند... آسمان بالای سرم هم... فقط پُر از دعا شده ام... همدم لحظه هایم همان تسبیح سبز و انگشتری مِسی که آبی فیروزه ایست... زبانم به ذکر می چرخد، به دعا موج می زند و به خواهش اشک می ریزد... آخر این روزها کمی خیلی چیزهایی که شما دارید برای من غریبه شده اند و دست نیافتنی...

آدم ها آنقدر غرق داده های خدایند که وقتی اتفاقی بیفتد و خللی ایجاد شود آنوقت تازه می فهمند که باید شُکر می کردند و سپاس... باید قدر می دانستند و ندانستند... انگار که تمام این داده ها قانون ِ بودنند! اما کسی به فکرش هم خطور نمی کند حتی همین که دارد می بیند و مرا حالا می خواند و می فهمد هم باید قدر بداند و شکرگذار اویی باشد که تمام این جهان از آن اوست...

همین دست ها که می نویسند... همین انگشتانی که خم و راست می شوند و همین که عصب دارند! همین که می شود حالا آسوده نشست و نوشت و تکیه داد و گهگاهی چشمانت را به سوی آسمان اینجا پرتاب کنی و یک لبخند آسوده که خدا هست و نفس عمیقی کشید و دوباره آرام شد و ذره ذره نوشت...

همین نفسی که می آید و می رود... همین که می بینی... که می شنوی... که حس می کنی و لمس می کنی... همین که می فهمی و درک می کنی... همین که حتی می توانی رویا ببافی و بر سر و روی دیوارچین های بالا آمده از عشق بکشی و خانه ات را بنا کنی و تمامش را برداری تا کنی و بگذاری در صندوقچه ای امن و بروی دنبال زندگی...

همین که می توانی پاهایت را خم کنی، به رکوع روی و سجده کنی...

اصلا همین که می توانی پاک ِپاک! نماز بخوانی و قرآن در دست بگیری و آهنگ شیوای کلامش جانت را تازه تر کند...

و هزاران هزار همین ِ دیگر که وقتی تنها یک اتفاق کوچک در وجودت بیفتد آنوقت می فهمی که چقدر قدر نمی دانستی...

حتی قدر غذا خوردن و جویدن و قدر آدم بودن...

آدم بودن... انسانیت... همان اشرف مخلوقات...

حالا که چندتا از این نعمت ها از من و وجودم گرفته شده می فهمم که چقدر باید قدر می دانستم و ندانستم... حالا شب و روزم شده تنها یک خواهش! ذره ای پاکی و بس...

 

این روزها اسیر سکوت نشده ام... فقط خیلی حرف ها را نمی شود گفت... نمی شود در کلمه ها ریخت و به رخ این صفحه های سپید کشید...

باید باشی...

باید خودت ببینی و لمس کنی... باید بنشینی و ذره ای در چشمانم بی صدا خیره شوی و من برایت هر آنچه اتفاق را بگویم و به یکباره پُر شوی از من... لبریز گردی از کلام ِ چشمانم و لمس کنی خواهش دستان ِ یخ زده ام را...

آری... این روزها باید در دنیای اطرافم باشی... باید باشی تا وجودت را بسان لطافت شمعدانی های صورتی مان لمس کنم و ببینی که هنوز هم چقدر دل، پیروز ِ زندگیست...

مثلا جای همین کلاغ ها باشی که عجیب در چشمانم زل می زنند و قارقار می کنند و من زبانشان را نمی فهمم... یا جای تک گل سرخی که در باغچه مان روییده و سلام هر روز من سهم او از طلوع خورشید است... 

یا حتی بیا و جای گل های قالی اتاقم باش که تمام شلوغی ذهنم را در پَر به پَر ِ گلبرگ هایش می ریزم و با انحنایشان چشم بازی می کنم و فکرم درگیر تعداد گلبرگ ها و برگ ها و گل ها و ترکیب رنگ هایش می شود و هر روز می شمرم و باز دوباره یادم می رود و دوباره روز بعد و ...

یا بیا جای شرابه ها پرده ی اتاقم باش تا نوازش دستانم سهم تو شود و تمام ِ حالم را به یکباره بر پیکره ی وجودت بریزم...

بیا جای آبی آرامش اتاقم باش یا ارغوانی نگاه ِچراغی که شب هایم را پُر از نور ِتو می سازد...

بیا و اینجا روبرویم بنشین... یک صندلی همیشه خالی روبرویم هست که هنوز کسی صاحبش نشده... آنوقت می توانی دستانت را زیر چانه هایت بگذاری و آنقدر در من زل بزنی که آخر سر یکی از ما بخندد و بازی را ببازد و یک بوسه جریمه ی باختنش شود...

اینجا را که نگاه می کنم پُر از چیزهاییست که می توانی بیایی و جای تمامشان باشی...

اگر آمدی اما دیگر نرو...

قدر ِهمین بودنت را هم می دانم و هر روز شُکرگذار ِداشتن ِتوام اما اگر آمدی دیگر نرو... نرو... نرو...

اینجا به اندازه ی کافی جا برایمان هست... اینجا سره جای خودت است و بس...

فقط قول بده اینجا که آمدی دیگر تنهایم نگذاری...

من و این دستی که درد می کند و آن جانی که یخ زده و روحی که بی قرار است دارند تو را فریاد می زنند که بیا و دیگر نرو...

اینجا جای خالی ات بدجور خودش را به رُخ لحظه هایم می کشد...