بهشت

روزهاست که در راهم و نمی رسم...!

در سفری که مقصدش تویی... تنهـــا تــو!

سفری که بهانه هایش بسیار و بهایش اما به قیمت برآورده شدن تمام دعاهایمان بود...

سفری که رسیدن است و رستن و بهاری شدن...

سفری که تتمّه ی خزان ِ فراق است و تمام رنگ های زرد و نارنجی و قهوه ای و شعله و سوختن و سوز و گداز...

سفری که سرآغاز بهار ِمن است...

لباس های تازه ام را پوشیده ام، و حتی همین کفش هایی که امروز صاحبشان شدم! هفت سین دلم همه با احساس تو چیده شده... هفت سین یواشکیی میان من و تو...

حریرش از ارغوان و تورش از اقاقیا و نگاه کن که ستاره ها در بستری از عشق چه مستانه می درخشند...

یعنی می شود آنجا که ماییم، دست خورشید را بگیریم و تا پشت کوه های بلندتان بدرقه اش کنیم و به استقبال عروس شب رویم و ماه بیاید و انتقام تمام خلوت شبانه هایمان را از او بگیریم؟! که چه سرخوشانه به ما می نگریست و ما به ماه در فکر ِماه ِخود تنها...

(سراسر راز و اعجاز نیستند این سطرها اما... باور کنید من بارها دست خورشید را گرفته ام و برده امش پشت کوه های دور و آرام آرام چشمانش را بسته و غروب کرده و ماه را صدا زده ام و ...

اینها رمز و راز نیستند! خود ِ نوشته اند که دارند روی این صفحه های سپید عشق بازی می کنند...)

از کجا به کجا رسیده ام من!

نگاه کن! تنها به انتظار تو این روزهای بهار شده را گذراندم و حالا درست در ماهی که هیچ گاه فکرش را نمی کردم، دارد بهـشت هویدا می شود و به قدر تمام ماه های جهنم شده ی اردیبهشتی ام، بهشت را به یکباره در جانم می ریزد و منادی ندا می دهد که خوشی در راه است...

پس از این به تمام چهارشنبه ها غبطه می خورم و تمام پنج شنبه ها را ذره ذره می بوسم...

پس از این مدیون تمام پنج شنبه هایم... چرا که منّتش تاج سرم شده و مژده ی آمدنش نگاه کن که همه ی جهانم را می رقصاند...

و من روزهاست که در راهم و هنوز نمی رسم... روزهاست که جانم ذره ذره با پای پیاده تمام راه را گز کرده و هنوز رُخ ِماه ِتو را میان یک آسمان انسان رصد نمی کند...

و هنوز در راهم و دارم که می روم...

نگاه کن! این بار هم با دیدن ذره به ذره ی فاصله ها و مسافت و دوری ها می روم و تاریخ تکرار می شود اما نه از دعای عرفه خبری هست و نه از آن جاده ها؛ که در تقابلند...

فرقش اما!     او نبود و تو با روی گشاده به انتظار منی...

باید که راه را دید... فاصله ها را با پوست و گوشت و استخوانت عجین کرد و چشم به تقدیر یگانه ی مطلق دوخت...

باید که خدا باشد... و تو بودنش را در باران ببینی و داشتنش را در دلت احساس کنی  و لطف و مهربانی اش را در معجزه هایی این چنین نفس بکشی...

باید که تو باشی و سجاده باشد و پاکی بازگشته باشد و شوق باشد و عشق و شور باشد و خدا باشد و خدا باشد و خدا باشد و دیگر هیچ...

باید که سفر باشد و روزها و ماه ها و سال ها در راه سفر باشی و تمام جانت تاول باران سرنوشت شود اما زمزمه ی سپاست تا آسمان ها بپیچد...

از قدیم به یاد دارم که پشت سر مسافر آب می ریختند و گلاب...

پشت سرم اما نه آب بریزید و نه گلاب!

مرا به بازگشت چه کــار؟!

که به مقصد می روم...