شب ِ جمعه های لعنتی...

هواللطیف...

کوچک تر که بودم معنی شب های جمعه را نمی فهمیدم! شب های جمعه تنها شلوغ تر از بقیه ی شب ها بودند! یک شلوغی محض بی دلیل! برای من اما عادی ترین روز، پنج شنبه و عادی ترین شب، شب ِجمعه بود و حتی از تعطیلی جمعه ها هم خوشحال نمی شدم... تعطیلی جمعه ها برایم تنها یک روز فرصت بیشتر برای درس خواندن بود و آزادانه از همان نوجوانی هایم میان صفحات وب گشتن و وبلاگ ها را خواندن و با دنیای کلمه ها غریبه بودن و...

کمی که بزرگ تر شدم برق ِرسیدن پنج شنبه شب ها را در چشمان مشتاقانش می دیدم و به تمام آدم هایی که اینگونه مضحکه ی عالمی مضحکه تر بودند در دلم می خندیدم و نمی دانستم همه برای رسیدن پنج شنبه شب ها لحظه شماری می کنند جز من!

و کمی که از بزرگ تر شدن هم گذشت و به فسیل رسیدیم - به مرحله ی پس از بزرگ تر شدن فسیل شدگی می گویم -  فهمیدم که برق هایی باید باشند تا دنیا بچرخد و به حرکت خود ادامه دهد؛ و حتی گاهی بر سر بی حوصلگی های گاه و بیگاه معرکه می شود که چرا شب جمعه ام را از من گرفتی!!! و این مسخره ترین دعواییست که می بینم و می شنوم و غرق می شوم و...

نمی خواهم برچسب بزنم... هرچند گاهی نمی شود! گاهی صدایی بی جهت بلند شده و طنین گوش خراش عقده هایی که چونان زلزله، بی گناهان بی خبر ساکن کوی و برزن ها را می لرزاند و زیر آوار احساساتی منفی چال می کند... کافی ست رد که شدی بیایی و فاتحه ای بر سرشان بخوانی و اگر شاخه گلی زنده مانده بود، بر سر مزارش بگذاری و برایش بهشت را آرزو کنی!!!

داشتم می گفتم! نمی خواهم برچسب بزنم اما وقتی چندین و چند سال، یک روز یا شب خاصی برایت یک جور باشد و همان گونه همیشه بگردد و بچرخد آنوقت تو چه بخواهی و چه نخواهی برچسبی می خورد که کندنش زمان زیادی را می طلبد...

پنج شنبه ها عادی ترینند برایم... و شب های جمعه دلگیرترین...

(به جز آن پنج شنبه ای که بهشت شد...)

شب های جمعه ی من نه اتفاق خوبی می افتد و نه حتی لبخندی، حادثه ای، نگاهی، خاطره ای به قدر یک ترانه ی دوستی... شب های جمعه ام دلگیر ترین شب های هفته است... دلگیرترین شب های ماه و سال و تمام این سال ها...

و جمعه ها برایم تنها تهی بودن از هر آنچه که باید را تداعی می کند...

شب های جمعه کاش که نبودند... کاش از چهارشنبه می پریدیم به شنبه...

کاش همیشه آنقدر کار داشتیم که وقت فکر کردن و دلگیری و دلتنگی نبود...

کاش این شب های جمعه ی لعنتی با رویاهای ممنوعه برای همیشه در زیرترین نقطه ی زمین دفن می شد و کسی برایش حتی فاتحه ای نمی خواند...

شب های جمعه ای که زیاد دلم بگیرد و اتفاقی بر این دلگیری و دلتنگی بیفزاید، می شود امشب و حال من و اشک هایی که تمامی ندارند... می شود بغضی که نمی گذارد سخن بگویم... می شود همین حالا که مثل همیشه پناه می برم به دعای محشر امشب...

تنها از شب های جمعه دعای کمیلش را دوست دارم که خیلی وقت ها هم یادم می رود که بخوانم...

امشب اما از آن شب هاست که صبح نمی شود... که سپیده نمی زند و اگر هم بزند مرا سپید نمی کند...

امشب از آن شب های جمعه ی لعنتی ست که باید ببارم وگرنه بغضی سنگین راه نفس هایم را می گیرد و مرا به یغما می برد...

امشب از همان شب های لعنتی ست...

شب جمعه ای که اگر خدا نبود و تو را به من نمی داد نمی دانم چگونه می گذشت...

آآآآآه

که امشب ثانیه ها برایم دلتنگی می زایند...

در این شب جمعه ی لعنتی...

یک نفس عمــــــیق

تنها همین!