چشم ها را باید شست...

هواللطیف...

باید رفت تا جاده های هموار

باید عبور کرد از تمام این نگاه های نگران!

باید پرید تا یک اتفاق نقره فام فیروزه ای!

باید بوی اطلسی گرفت، و با رنگ شقایق های عاشق آشتی کرد

باید سبز شد، آبی شد، سرخ و زرد و سپید شد،

خلاصه بگویم! باید در بطن رنگین کمان هفت رنگ زندگی فرو رفت و جاری شد...

باید خندید!

روبروی آینه ی جان نشست و موج موّاج گیسوان لحظه ها را با انگشتانی تپنده گرفت و در انحنایشان حرکت نمود...

باید آرام بود!

و آرامش را با کلام حق، صدا زد،

تا بازگردد و جایی درون تمام ِ خودت، بگسترد و آنوقت...

آنوقت زندگی جور دیگری جریان می یابد!

می شود بی آدم عاشق شد

بی دلیل خندید

بی شانه آرام گشت

و بی بهانه زیست...

اینجــا

دل های بارانی

به بهای بهشت

نفس می کشند!!!

* عنوان پست، شعری از سهراب سپهری