تا ته ِ روشن دنیا

هواللطیف...

سکوت، چاره ساز ِ زجه ی قناری ها نیست

و باران، دلیل ِ طراوت پژمردگی روی گل

پنجره، راه آبی رو به سوی ابدیت نیست

و حصار، اسارت گمنام ِ لاله های به خون نشسته

دریا، بی کران ِ پهناور هستی نیست

و کشتی، تپش مجسّم امواج ِ بی قرار

درد، داغ ِ دیدار ِ بی کسی ها نیست

و عشق

و عشق

و عشق...

عشق هرچه که باشد فرقی نمی کند! و شاید حتی بود و نبودش!

اما

فرق می کند...

همین را می دانم که

عشق، همه چیز هست و

                                 دلیل هست و

                                                  چاره ساز هست و

                                                                         تپش مجسّم امواج زندگی

کــاش در دلهــره ی مبهم صبح

عشق یک چلچله ی آبی و زرد

دل بی تـــاب و پریشـــان ِمـــرا

تـــا ته روشـن دنیـــــا می بــرد

+ به شعر گفتن، گِرَویده ام!!!