همه چی آرومه...

می خواهم برای تو بنویسم

تو که زمانی برایم، همه ،بودی

اما حال می فهمم تو فقط سرابی بودی از...

بگذریم....

گاه لازم است سرت به سنگ بخورد

لازم است جز مزه ی خوب غذای داغ مادرت،مزه ی درد را هم بچشی

گاه لازم است در جاده های خاکی نیز گام برداری تا پاهایت قوی گردند

گاه لازم است سقوط کنی تا عظمت جایگاه قبلی ات را درک نمایی

آری گاهی حتی لازم است خالی گردی از همه چیز و همه کس!

خوبم

آرامم

آسوده ام

نشسته ام کنار برکه ی تنهایی هایم

برای خودم شعر کودکی هایم را زمزمه می کنم

دیرزمانی است او که لاف عشق می زد از دیدگانم رخت بربسته!

و چه خوب است این همه بودن و در حال،بودن

و چه زیباست حس آزادی

حس خالی شدن از همه چیز

چه نشاط آور است که قلبت زیبا می تپد 

همچون کودکی هایت...

این شب ها آرامتر از همیشه سر بر بالش رویاهایم می نهم

هنوز هاله ای از او در نیمه های شب مهمان افکارم می گردد

ولی آرامم

چرا که حتی هاله اش را نیز دیگر حس نمی کنم

پرم از خالی بودن

افکارم را سر و سامان داده ام

حالا رگباری از آرامش بی منتهای خداوندی بر دل بارانی ام می بارد

و به قول شاعر:

همه چی آرومه

من چقدخوشحالم

من چقدخوشبختم

من چقدرآرومم