چهارمین عطش

بارانِ مردانگی ات می بارد بر در و دیوارهای این شهر غبارآلود، حسین جان... 

می خورد بر سنگ های دل 

می زند بر سیاهِ نفس 

می ریزد بر خشکی ِ سخاوت 

می شوید زنگار آیینه را 

می بلعد بغض نهانِ سینه را 

و می چکد از ناودان ِ دل... 

مگر له شود هرزه های ریحان 

و مچاله شود انبساط کِبر  

تا جوانه زند رز سرخ ِ شرافت

ببار مردانگی ات را 

تا حل شود  

در طراوت ایثار تو

نامردی ِ پنهان قلب ها...