یک خبر خوب!

هواللطیف...

سلام و صد سلام

گرچه اگر دیگر در این سرسرای آرامش کسی مانده باشد! یا گاهی از سر دلتنگی بیاید و سری به ما بزند و غبار در و دیوار این خانه را بتکاند... باورم نمی شود آنقدر درگیر مادری شده باشم که دیگر حتی فرصت یک ساعت آمدن به اینجا و غرق شدن در صفحات آرامشم را نداشته باشم!

اما آمده ام با خبری خوب

هر چند این خبر ممکن است مرا دوباره از اینجا دورتر هم بکند اما خبر خوب، همیشه خوب است حتی اگر پیامدهای خودش را داشته باشد

شاید باورتان نشود ولی حالا حس مهمانی را دارم که به خانه ی خودم مهمان شده باشم! شاید کمی خنده دار باشد، اما آنقدر اینجا نیامده بودم که در و دیوارهایش غبار غربت گرفته بود....  باورم نمی شود حالا درست چند ماهی ست که حتی در لپ تاپ را باز نکرده ام! چه برسد به اینجا آمدن و حرف زدن.... خب حق بدهید که خودم را حالا اینجا مهمانی بدانم که آمده یک چای دوستی با گز آرامش بخورد و دوباره به زندگی اش بازگردد...

و اما خبر خوبم!

پسرکم درست دو ماه دیگر صاحب برادری می شود که امیدوارم همیشه حامی و پشتیبان یکدیگر باشند و هیچ کدامشان تنهایی های بی حد و مرز مرا تجربه نکنند

حالا هفت ماه است که عضو جدید دیگری به خانواده ی ما اضافه شده، همین الان که نامش را آوردم یک لگد محکم به شکمم زد و ابراز وجود نمود! همینقدر شیطان و بازیگوش! 

روزی که برای اولین بار صدای قلبش را شنیدم، اشک هایم سرازیر شدند، از نعمت های بی شماری که خدایم بر من ارزانی داشت و آن روز ترجیح دادم به سختی هایش فکر نکنم! فقط به این فکر کنم که لایق این شده ام که دوباره سید کوچولوی دیگری را مادری کنم و تمام محبت های مادرانه ام را به پایش بریزم و عاشقانه قد کشیدنش را ببینم...

روزی که جنسیتش مشخص شد، از سونو تا خانه ناراحت بودم و خداوند مرا برای این ناراحتی ببخشد! دلم میخواست دخترک شیرین زبانی می شد و منی که سال هاست از نعمت خواهر محرومم حالا با داشتن دخترکم بر خود ببالم! اما سونو گفت که پسرک شیطان و بازیگوشیست که انگشت شصتش را در دهانش گذاشته و می مکد و با هر صدا و امواجی دست هایش را در گوشش می گذارد و می خندد... کمی که فکر کردم دیدم چقدر برای پسرکم خوب شد که این دومی هم پسر شد، حالا دو برادر با هم بزرگ می شوند با هم درس می خوانند با هم می خندند با هم گریه می کنند و در تمام مراحل زندگی همدیگر را خواهند داشت...

لحظه شماری می کنم که این دوماه هم به سرانجام برسد و برادر کوچک سجاد را ببینم، بویش کنم و برایش تمام ذوق های عالم را یکجا جمع کنم و عاشقانه های دو برادر را جلوی چشمانم سالیان سال ببینم و خیالم از بابتشان راحت باشد که دیگر هیچ کدام تنها نمی مانند....

من اما هنوز بعد از این همه سال با این حجم از تنهایی کنار نیامده ام... کاش خدایم برایم خواهری از ناکجا آباد می آورد... خواهری که همزبانم بود. همدمم بود، همراهم بود و در تمام این روزهای سخت و شیرین کمکم می نمود...

شاید این تنهایی حکمتی دارد که من هنوز نفهمیده ام .... اما خدایم را شاکرم برای نعمت های دیگر زندگی ام....

خدای مهربانم

مثل همیشه بر من منت نهاده ای و خدایی هایت را بر من تمام نموده ای

همچنان و همیشه و هر لحظه به خدایی هایت محتاجم و مشتاق.... چرا که تو خدای منی و من بنده ی ناچیز تو

مرا لایق مادری سیدهای کوچکی که برایم فرستاده ای بدان و نعمتت را بر من تمام کن  که  تو خدای بی نظیر منی

شاید پشیمانی، شاید خستگی، اما در راه درست

هواللطیف...

روزهای پر استرس بارداری، حالا برای من همراه با یک اضطراب مضاعفی ناشی از این ویروس سهمگین و وحشی می گذرد... چرا که یک بار آن هم در اوج ویارهای شدیدم به آن مبتلا شدم و حالا خیلی مراقبت می کنم اما باز هم هر چه به زمان زایمانم نزدیک تر می شم، دلهره ام هم بیشتر می شود...

در کنار استرس کار و تعطیلی و زایمان و همه ی اینها باعث شده نفس تنگی ام روز به روز بیشتر شود آنقدر که شب ها نشسته می خوابم و دلم برای یک خواب درست حسابی تنگ شده...

در میان تمام این سختی ها، با گذشت زمان و زیاد شدن هفته های بارداری ام بیشتر از قبل حرکات فرشته ی درونم را حس می کنم، و این تنها آرامش این روزهای من است... آرامشی توام با انتظار، یک انتظار شیرین...

دیشب برای اولین بار سکسکه هایش را حس کردم، تکان های منظمی که شبیه سکسکه بود و چیزی در دلم می تابید انگار که رقصش گرفته بود و فرشته ها برایش آهنگ می زدند...

حس غریبی بود، اما سراسر لذت... به محمد گفتم من این همه سال زندگی کرده ام با تمام سختی هایش که حالا به این حس لذت برسم... شاید کمی حسودی کند و شاید هم نه ولی این حس حتی از حس عمیقی که هنگام ازدواج در دل آدمی جوانه می زند زیباتر است... به نظرم آدم ها ازدواج می کنند که به این حس پدر و مادر شدن برسند...

این روزها دوستانم که بچه دارند از سختی بچه داری می گویند، از اینکه گاهی آدم کلافه و حتی پشیمان می شود، به نظرم آدمی در هر مرحله از زندگی اش گاهی شده که افسرده و ناراحت شود و حتی احساس پشیمانی کند، اما اگر این حس دائمی باشد و گذرا نباشد بد است. وگرنه بقیه اش را می گذاریم به حساب خستگی از شرایط!

مثلا شده گاهی رشته ی مورد علاقه ات را خوانده ای و حتی بهترین شغل را هم در همان حیطه داری ولی یک روزهایی هست که خسته می شوی، و حتی پشیمان از این راهی که درونش قرار گرفته ای اما چند لحظه بعد همه چیز یادت می رود و میبینی راهت را درست آمده ای. یا در هنگام ازدواج، اولش که سراسر شور و شوق و عشق است و داغی، پس از چند وقت زندگی مشترک، شاید در اوج دعواها و اختلاف نظرها و برآورده نشدن خواسته هایت گاهی پشیمان شوی، ولی بعد که فکر می کنی میبینی چقدر خوب که همین راه را انتخاب کرده ای و خدا همین آدم را سر راهت قرار داده، و از پشیمانی ات دست میکشی.

من تا اینجای کار را تجربه کرده ام، و آن لحظه ی دست کشیدن از پشیمانی را هم بهترین لحظه میدانم چرا که قدر نعمت هایم بیشتر از قبل برایم آشکار می شود.

حالا در بارداری هم همینطور، گاهی که ویار شدید داشتم و یا حالا که آنقدر سنگین شده ام که حتی یک بلند شدن عادی از زمین برایم دشوار شده، گاهی ممکن است لحظه ای پشیمان شوم اما همان موقع توبه می کنم و خدایم را شکر می کنم به خاطر نعمتی که بر من عطا کرده...

بچه داری را هنوز تجربه نکرده ام اما فکر می کنم آن هم به همین منوال پیش می رود

خلاصه که اگر در لحظه از پشیمانی ات دست کشیدی بدان که راهت درست است

کار آنجایی سخت می شود که یک سری در همان پشیمانی می مانند و مانند خوره وجودشان را می خورد...

که خدا برایمان نخواهد

 شاید این اسمش پشیمانی نباشد، شاید خستگی باشد و فشار سخت شدن شرایط روی آدمی، ولی هر چه باشد باید زود از آن حال در بیایی تا بدانی که راهت درست است...

خدای مهربانم به پاس تمام داده هایش شکر و به پاس نداده هایت هم شکر،

تو می دانی و می توانی

و همین برای من کافی ست

مهربانترینم

مثل همیشه چشم به راه خدایی هایت هستم

خدایی کن برایم

خدایی کن مثل همیشه

پی نوشت:

اولین سکسکه  به وقت 33 هفتگی، و چند هفته ی نامعلوم انتظار

پی نوشت 2: هنوز هم یک تار گندیده ی اینجا را به اینستاگرام نمیدهم، بس که این صفحات خوبند برای حرف زدن و خود خودت بودن...

امتحان صبوری یا سماجت

هواللطیف...

این روزها برای من زیادی عجیبند، راستش انتظاری دارم که زیادی شیرین است، شیرین و سراسر دلهره، الان هفته و روز دقیق بارداری ام را به لطف سونوگرافی های متعدد می دانم اما باز هم این وسواس و استرس جذاب مرا به پای تقویم می کشاند و دوباره از روزی که برایم تعیین کرده اند می شمارم و هفته ها را یکی یکی ورق می زنم، گاهی بینش شک می کنم که نکند اشتباه شمرده ام! دوباره از اول می شمارم و به امروز که می رسم می بینم دقیقا همانی بود که می دانستم و بعد می شمارم تا هفته ی 38 و 40 که ببینم در کدام روز پاییز یا زمستان فرشته ی کوچکمان پا به این دنیا می گذارد...

دردهای سه ماهه ی سوم به سراغم آمده، لحظه ای نیست که استخوان هایم تیر نکشند و بیخوابی اذیتم نکند ولی همه اش شیرین است و چون هدف دارم تمامش را تا رسیدن به آن روز موعود  تحمل می کنم...

روزها می نشینم و به بچه ام فکر می کنم، به شکل و قیافه اش، به اینکه آیا سالم است یا نه، به اینکه وقتی به دنیا آمد دوستش خواهم داشت؟ آنقدر برایم عزیز خواهد بود که تمام وقت و انرژی و عمرم را صرفش کنم؟ آنقدر دوستش خواهم داشت که از خواسته های خودم بزنم و برای او هر چه که باید را تهیه کنم؟

راستش کمی برایم غریب است، شاید این مرحله از زندگی هم مثل ازدواج کردن است و تمام این سوالاتی که قبل از عقد داشتم...

آن زمان با خودم می گفتم یعنی این مردی که حالا روبروی من است و من اندکی دوستش دارم، روزی تمام زندگی ام خواهد شد؟ که حاضر باشم تمام وجودم را در اختیارش بگذارم؟ راستش حتی وقتی که توی حرم امام رضا علیه السلام خطبه ی عقدمان جاری شد هم به این قضیه فکر می کردم. بعد از آن هم با خودم می گفتم خب حالا ما زن و شوهر شدیم الان چرا معجزه ای در یک لحظه رخ نداد که من در لحظه ی بله گفتن واقعا عاشقش شوم؟ یکی دو ماه بعد یاد آن روز افتادم و دیدم چقدر احساسم به او تغییر کرده و شده همان که می خواستم و منتظرش بودم و فهمیدم که خیلی چیزها در همان لحظه اتفاق نمی افتد، شاید هم در همان لحظه اتفاق بیفتد اما از درک من و تو خارج است... و به مرور می فهمیم به همان چیزی که می خواسته ایم رسیده ایم...

حالا این بچه و آمدنش و تمام استرس و دلهره ها و سوالات قبل از آمدنش هم به همین شکل است...

شاید روزی بیایم و بنویسم که او را بیشتر از خودم دوست خواهم داشت، این قضیه الان برایم غریب است اما شاید روزی برسد که دیگر غریب نباشد...

دارم به این فکر می کنم که خدا چقدر جالب سناریوی زندگی هایمان را چیده، همه چیز با مقدمه و آداب است. همه چیز نیازمند صبر پیش از رسیدن است، انگار به این دنیا آمده ایم که صبوری را یادبگیریم و بدانیم که برای رسیدن به هر آنچه که میخواهیم باید صبر کنیم و صبوری را سرلوحه ی روزگارمان قرار دهیم....

و من کم طاقت چقدر در این زندگی امتحان شدم.... مادرم هنگامی که 19 سالش بود مرا به دنیا آورد و برای خیلی چیزها زمان صبرش کمتر بود اما من با صبر امتحان شدم... با صبر ازدواجم در آن سنی که میخواستم نبود و چند سال بعد اتفاق افتاد. بعد از ازدواج شرایط بچه دار شدن نداشتیم و مجبور شدم صبوری کنم و حالا که در آستانه ی سی و یک سالگی هستم با تمام این صبرها و تحمل سختی های مسیر، دارم به یکی دیگر از آرزوهایم می رسم...

گاهی به محمد می گویم ما خیلی دیر خیلی از لذت ها را چشیدیم، شاید یک سری از آن ها دست خودمان بود ولی حالا که به عقب برمیگردم میبینم خیلی هم دست خودمان نبود.... من یاد گرفته ام که پیوسته از خدایم درخواست کنم، گاهی آنقدر با خدا حرف می زنم و از او چیزهای مختلف را درخواست می کنم که خودم خجالت میکشم:دی میگویم خب شاید نمیخواهد تو فلان چیز را داشته باشی یا به فلان جا برسی.... اما خسته نمی شوم و پیوسته از او میخواهم چرا که او خدای من است و خدایم بهترین بهترین بهترین است....

قبل تر ها فکر می کردم که من به صبوری محکوم شده ام اما کسی گفت باید بجنگی که زندگی صحنه ی جنگ است، باید سماجت داشته باشی و آنقدر بخواهی و بدوی و بروی تا برسی و یا دلیل نرسیدنت را متوجه بشوی! من آن جا بود که فهمیدم شاید امتحانم صبوری در عین سماجت است و یا سماجت در عین صبوری....

این دو تا زیادی فرق دارند و هنوز نفهمیدم ام که من کدام یک هستم!

شما هم نسبت به خواسته هایتان اینقدر سماجت به خرج می دهید؟؟؟ یا فقط صبوری پیشه می کنید و رهایش می سازید؟

تنهایی های غیرمنتظره

هواللطیف...

گاهی تا می آیی به روزمرگی عادت کنی، یک اتفاق تازه در زندگی ات می افتد که تو را به چالش می کشاند! و حالا این روزها که ما پیوسته در چالش ها نفس می کشیم، ایجاد مشکلی دیگر، چالش اندر چالش می شود و خدا بخیر کند فقط...

کرونای لعنتی باعث شد تا محمد شغل اصلی اش را عوض کند، حالا کمتر در خانه است و من با فرشته ای که در دل دارم ساعت های زیادی را تنهایی سر می کنم... قدیم تر ها یادم هست نمی توانستم حتی یک روز کامل در خانه بمانم! آن هم خانه ی کوچکمان که سریع سر و تهش به هم میرسد... حتی یادم هست هوا که تاریک می شد از تنهایی در خانه ماندن می ترسیدم... محمد هم قبل از غروب آفتاب به خانه می آمد... حتی یادم هست دعوایمان که می شد، من آخر شب ها عذرخواهی می کردم که به خانه بیاید و تنها نمانم... حاضر بودم حتی اگر من مقصر نبودم هم کوتاه بیایم اما شب هنگام در خانه تنها نباشم...

دیروز که محمد غروب آمد و غذایش را خورد و دوباره تا آخر شب رفت، داشتم در خلوت خودم به این فکر می کردم که چقدر بزرگ شده ام... حالا دیگر ساعت ها در خانه تنها می مانم، چه روز، چه شب، حتی به خاطر شغلش شده نصف شب هم تنها مانده ام اما توانستم به ترسم غلبه کنم... از یک جایی به بعد در زندگی ام یاد گرفتم که باید به ترس هایم غلبه کنم، باید از آن دختر سختی نکشیده ی در رفاه زندگی کرده فاصله بگیرم و خودم را با شرایطی که درونش قرار می گیرم وفق بدهم...

یادم نیست از چه زمانی ولی حالا روزها و ماه هاست که این بزرگی را در درون و بیرون خودم می بینم!

انعطافی که در خود تقویت نمودم و توانستم زندگی ام را از لبه ی تیغ نجات دهم...

گاهی خسته می شوم... از این همه بزرگ شدن خسته می شوم و دلم می خواهد همان دختر لوس نازک نارنجی سال ها قبل باشم، اما این ها دست من و تو نیست، تقدیری ست که من و تو را تا اینجا کشانده و دارد با خودش می برد.... به کجا؟ نمی دانم اما می  دانم اگر با تقدیر مدارا کنیم بد نمی بینیم....

منی که در خانه ی پدری ام راه به راه لب پنجره ی معروف تنهایی هایم بودم و فضای بزرگ خانه برایم کوچک بود، حالا در خانه ای دوام آورده ام و ساعت ها و روزها و لحظه ها را می گذرانم که یک سوم آنجا هم نمی شود اما یاد گرفتم که آدم با قانع شدن، با بالا بردن آستانه ی تحملش، می تواند حتی در یک اتاق 3*4 هم زندگی کند و ساعت ها تنها بماند...

و امروز که فکر می کنم و این همه تغییر تدریجی را در خودم یافته ام، خدایم را شکر می کنم که مرا در این مسیر قرار داد تا بیشتر او را صدا کنم... بیشتر با او صحبت کنم... و تنهایی هایم را پاک و بدون ترس بگذرانم...

گاهی که سر کارهایم نشسته ام یا کارهای روزمره ی خانه را انجام می دهم، یادم می رود چند ماه دیگر عزیزی در راه دارم که ان شالله می آید و من چقدر مشتاق آمدنش شده ام... این روزهای تنهایی را به عشق آمدنش طی می کنم، یکی یکی روی تقویمم خط می زنم تا به روز موعود نزدیک و نزدیک تر شوم...

خدای مهربانم به تو می سپارمش، تو حافظ و نگهدارش باش

قرار ما، تمام شدن پاییز، اولین کوچه ی زمستان، روز و ساعتی که تنها تو میدانی کی و چه وقت است...

روزهای سختی از جنس کرونا!

هواللطیف...

از آخرین باری که اینجا نوشتم نمی دانستم چند روز بعد گرفتار ویروس عجیبی می شوم که چند ماهی ست سر زبان همه افتاده و تمام دنیا را درگیر کرده است...

من با کودک درونم و ویار شدید بارداری ام روزها را یکی یکی به امید بهتر شدن می گذراندم و سعی می کردم از حتی همین روزهای سخت و بی حالی بارداری ام هم استفاده کنم، اما یک باره ویروسی در جانم نشست و مرا زمین انداخت که فقط از خدایم می خواستم هدیه ی قشنگ و آسمانی ام که درونم جای گرفته،صحیح و سلامت باشد...

حالا بیشتر از دو هفته از تمام آن روزهای سخت کرونایی گذشته است، هنوز هم در قرنطینه به سر می برم اما خدا را شکر که خدایم مرا یاری نمود و به من و این هدیه ی الهی رحم کرد و قدرت مقابله با آن روزهای سخت را در جانم نهاد...

از حالا فقط دعا می کنم که این ویروس به طور کامل از وجود من و مادرم که متاسفانه به خاطر مراقبت از من مبتلا شده، برای همیشه برود، بدون هیچ عارضه ای... و دوباره بتوانم بوی تربت درون سجاده ام را با تمام وجود استشمام کنم و گل های اطلسی بلوار خیابان ها را .... دلم می خواهد دوباره بوی عطر مورد علاقه ام مرا مست کند و طعم خوش غذاهای مادرم مرا دیوانه...

از خدایم تمام این ها را هم برای مادرم می خواهم که صحیح و سالم بشود و هر دویمان بتوانیم این ویروس را با قدرت از وجودمان برهانیم...

وقتی به این فکر می کنم که این ویروس می توانست خیلی بیشتر از اینها حال من و عزیزانم را بد کند و من هم می توانستم یکی از همین آمار روزانه ی فوتی ها باشم، تمام وجودم به لرزه در می آید که چقدر مرگ به ما نزدیک است... انگار همین دور و برها می چرخد تا وقتش برسد و دستمان را بگیرد و با خودش ببرد...

حالا که حال و اوضاعم خیلی بهتر شده و در دوران قرنطینه ی دومی به سر می برم که این ویروس به طور کامل از وجودم برود، تنها و تنها خدایم را شکر می کنم برای اینکه فرصت دوباره زیستن را به من و عزیزانم عطا نمود، و من حالا زندگی می کنم به امید آمدن هدیه ای که درونم روز به روز در حال بزرگ شدن است و از حالا دلم برای صورت زیبایش، چشم های قشنگش، دست های کوچکش، لب های غنچه ای اش و بوی نوزادی اش غش می رود...

از خدایم خواسته ام تا فرصت مادر شدن را از من نگیرد و اجازه بدهد تا این روزها به خوبی سپری شوند و به روز موعود دیدار این هدیه ی الهی برسم...

انگار تمام این سال ها زیسته ام برای همچنین لحظه هایی که سراسر انتظار است... این حس حالا که از این بیماری وحشتناک نجات یافته ام و روزهایی را گذراندم که مرگ از رگ گردنم به من نزدیک تر شده بود، خیلی خیلی زیادتر از قبل شده، چرا که فهمیدم همانطور که بسیار دعا کردم تا خدا مرا لایق مادری بداند و طفل سیدی را درون من به وجود آورد، باید بیشتر از آن دعا کنم که این سفر نه ماهه به سلامتی به پایان برسد و لذت مادر شدن از لحظه هایم سلب نشود...

برایم دعا کنید... برای هدیه ی الهی درونم بیشتر دعا کنید که صحیح و سالم باشد و در امان از تمام این ویروس ها و میکروب ها و تمام بدهای دنیا...

دعا کنید که حال خودم و مادرم به زودی خوب خوب بشود و بقیه ی این دوران شیرین به بهترین شکل ممکن سپری گردد و خدایم به من و میوه ی درون دلم رحم کند و روزهای خوبمان دوباره بیایند...

خیلی خیلی خیلی مواظب خودتان باشید، ان شالله که به زودی زود این ویروس لعنتی ریشه کن شود و از زندگی هایمان جوری برود که انگار هیچ وقت نیامده بود.

به امید روزهایی همچون گذشته که قدرش را ندانستیم و حالا در حسرت یک دست دادن، یک روبوسی، یک آغوش گرم مانده ایم...

خدای مهربانم

همیشه خدایی هایت در حق این بنده ی ناچیز بینهایت بوده است

همیشه آنگونه که لایق خدایی کردن بوده ای بخشیده ای و هر آنچه داده ای فراتر از تصورات من بوده

شکر و هزاران هزار بار شکر برای بودنت که تنها و تنها تو و آن هادیان از جنس نور در این روزها راه نجات من بودید...

باز هم مثل همیشه منتظر خدایی های بینظیرت هستم خدای بینظیر من

پی نوشت 1: به وقت چهارماهگی و پنج ماه انتظار

پی نوشت 2: فاطمه  جان، تویی که سنگ صبورت همیشه خدا بوده و هست و برترین سنگ صبور است، چه روز خوبی را برای این پیوند آسمانی انتخاب نمودی که ازدواج آن دو نور الهی بود و حالا خدا را هزار بار شکر که تو و همسر عزیزت دراین روز مقدس پیمان یکی شدن بستید و چه خوب روزی و چه خوب پیمانی و فقط برایتان از خدای مهربانم آرزوی خوشبختی و عاقبت بخیری دارم. عشقتان مستدام.