انتظاری که اصل انتظارهاست...

هواللطیف...

تابستان هم دارد تمام می شود، این را از خنکی شب های شهریوری حس می کنم، هرچند این خنکی برای منی که حالا ناگهان گرمم می شود و از درون گر می گیرم زیادی لذتبخش است.

این چند ماهه روزها را یکی یکی می شمرم و به انتظار نشسته ام، انتظاری شیرین، انتظاری که از کلیپ های اینستا و نوزادان اطرافم می دانم چه چیزی را خواهم دید و چه اتفاقی برایم خواهد افتاد... انتظار دست های ظریفش، بوی بهشتش، پاهای کوچکش... انتظار دلهره و ترس هنگام بغل کردنش، ختنه و واکسن و بی تابی هایی که هست، خنده ها و گریه ها و بی خوابی ها و... این انتظار بینهایت زیباست و من به ذوق آن روزهای سرد زمستانی سختی این دوران و حال بد هر روزم را تحمل می کنم...

خدایم را هزار بار شاکرم برای نعمتی که بر من ارزانی داشت و زیاد دعا می کنم... برای قلبی که در درون من می تپد و جسمی که دارد روز به روز بزرگ می شود و کاملتر...

گاهی فکر می کنم چقدر خوب است که این سایت ها و پیج های بارداری هستند و حتی روند رشد هفته به هفته اش را توضیح می دهند و این اتفاق برای تو ملموس تر از همیشه می شود....

گفتم انتظار...

این روزها به این فکر می کنم که این انتظار نه ماه طول می کشد و ثمره اش می شود نوزادی که تازه از بهشت آمده... اما همه ی ما آدم ها روزها و سال هاست که منتظریم... منتظر اویی که باید به انتظارش تمام زندگی مان را تنظیم کنیم... اما خیلی هایمان یادمان رفته که ما باید منتظر باشیم! اصلا یادمان رفته که انتظاری هم هست که آخرش هزار بار شیرین تر از زایمان است...

انتظار مولایمان، امام حی و حاضر و زنده مان!!!

تو فکر کن! مثل تمام آدم هایی که روزانه می بینی، نفس می کشند و زنده اند و با تو تعامل دارند، امام تو زنده است، مثل همه ی ما آدمیان نفس می کشد و زندگی می کند با این تفاوت که این دیدن با چشم سر یکطرفه است... او میبیند و ما نمی بینیم... و شاید گاهی میبینیم و نمی شناسیم...

مادر باردار تمام سختی های بارداری را، تمام شب نخوابیدن ها و کمردردها و تهوع ها و ناپایداری خلق و خو و دردهایش را تحمل می کند چرا که می داند این انتظار فقط نه ماه است و گذراست و آخرش شیرین است،

حال ما آدم ها، زن و مرد و پیر و جوان، کداممان سختی در راه حق مانده و اقلیتی که نسبت به کل جهان داریم را تحمل می کنیم؟ کداممان چه در ظاهر و چه در باطن سعی می کنیم که منتظر خوبی باشیم؟ درست است که نمی دانیم تحمل ندیدن او که برترین عالم است باید چند ماه و چند سال طول بکشد! اما می دانیم بالاخره به خواست و قول خدا یک روز این انتظار تمام می شود و مهدی فاطمه می آید... امام مان، چراغ هدایتمان، همه ی زندگی مان می آید... اما چون الان درکی از آن زمان نداریم و کسی تجربه نکرده تا تجربیاتش را در اختیارمان بگذارد، گاهی حتی شک می کنیم... باور نداریم... زیبایی زمان ظهور را باور نمی کنیم و ترجیح میدهیم با اهداف پوچ دنیایی که خانه  و  ماشین و شغل و شرایط بهتر است خودمان را سرگرم کنیم و از هدف اصلیمان جا می مانیم...

این انتظار برایمان شاید به قیمت تمام عمرمان طول بکشد، شاید تا لحظه ی مرگ چشممان به لحظه ی ظهور نورانی نگردد اما اگر با آرزوی فرج اویی که باید و دیدار اویی که باید از این دنیا برویم، اوست که به دیدارمان می آید و چه سعادتی از این بالاتر؟!!

گاهی به خودم می آیم و می گویم تو چقدر آماده ای؟ آماده ی مادر شدن... آماده ی نگهداری تمام وقت از یک نفری که بی آزارترین موجود دنیاست...

بعد به خودم می گویم خب، حالا چقدر آماده ی آن انتظار اصلی هستی؟ می بینم اصلا گاهی فراموش می کنم که امامم هست... گاهی فراموش می کنم برایش دعا کنم... گاهی فراموش می کنم به او صبح به صبح سلام کنم... و حتی فراموش می کنم که او برترین تکیه گاه و پناه روزهای خوب و بد زندگی ام است...

چقدر در زندگی ام اهدافم را بر اساس زمان آمدنش می چینم؟ چقدر انتخاب هایم به آمدنش کمک می کند؟ چقدر مرا به راه او نزدیک تر می کند؟

این ها درگیری های خیلی از زمان های زندگی ام است و چقدر خوب است که هست...

این دغدغه ها و درگیری ها هزار بار برتر و مفیدتر از دغدغه های پوچ این دنیاست...

من این روزها برای فرزند درون شکمم از او می گویم... دلم می خواهد از همین حالا با نامش عجین گردد و با امامش آشنا...

این ها نه شعار است و نه حرف های از سر رفاه و  راحتی... اتفاقا این روزها اینقدر کار و زندگی دنیایی مان به هم ریخته که اگر امام زمانم نبود و با او آشنا نبودم و با او حرف نمی زدم و به او استغاثه نمی کردم شاید زیر بار این همه سختی آن هم در این دوران حساس زندگی ام کمرم خم می شد و ناامیدترین می شدم... اما من امید دارم به خدایم، به امام زمانم و باور دارم که ما شیعیان از دست مبارک او روزی می خوریم... حال چه مادی چه معنوی...

می دانم این روزها هم تمام می شوند... این روزهای سختی که برایم پیش آمده، و به لطف خودشان، آرامش دوباره میهمان خانه مان می شود تا بتوانیم این ماه های آخر بارداری را با آرامش بیشتری سپری کنیم...

برایم دعا کنید... برایمان دعا کنید... چرا که دعا با زبان دیگری هزار بار زودتر و بیشتر به آسمان ها می رود...

+چقدر دلم یک حرم میخواهد و یک دل سیر اشک و یک دنیا حرف و پس از آن یک عالم آرامش...

کاش می شد به حرم رفت... به مشهد، به کربلا، یا حتی به یک امام زاده در کوچه پس کوچه های همین شهر...

اما افسوس و صدافسوس که محروم ماندیم از برترین مکان های دنیا...

++اللهم عجل لولیک الفرج مولانا صاحب العصر و الزمان

+++به وقت شش ماهگی و سه ماه و اندی  انتظار