دیگر صبر بر من جایز نیست...نه دیگر جایز نیست!!!

..... 

..... 

تو اجازه نمی دهی بر ابرهای پراکنده ی آسمان اینجا که فرود آیند بر دل های غبار گرفته ی مردمان این دیار... 

پس بگذار من بر قلبم اجازه ی بارش دهم...! 

دیگر صبر بر من جایز نیست!!! 

دلم پر است از تمام پلیدی ها ...پر است از تمام بی مهری ها... 

مگر مردمانت را مهربان نیافریده بودی؟ 

مگر در اولین روز ورود به زمین خاکی،در جواب ناله هایم برای نیامدن،تو قلب مرا با نفس هاشان گرم نکردی؟  

نمی دانم خبر داری یانه؟ولی مگر می شود تو خبر نداشته باشی!!!

مهربانی با قلب هاشان بیگانه گشته ...

انگار یادشان رفته زمانی باید تمام داشته هایشان را بگذارند و به کوتاهی یک دم،بگذرند از تمام وابستگی هاشان ...

انگار یادشان رفته خوبی هاست که می ماند نه بدی ها ...

اینجا چه راحت قلبت را می شکنند!!! 

انگار صدای شکستن قلب ها برایشان چون بوق ماشین ها عادی گشته است...! 

دیگر این دیار را دوست ندارم... 

و عجیب است  در جوانی بریده باشی از خاک و خاکیانی که خود،خاک بودنشان را قبول ندارند...و شاید هم یادشان رفته است ...

راستش را بخواهی اشک هایم بی اجازه می بارند... 

و چه دردناک است اشکی که از قلبت بر می خیزد و تو را می سوزاند از عمق وجود...!!!

همیشه به بهانه ای سرازیر می گشتند بر گونه هایم ولی این بار چه بی بهانه می بارند...!

می بینی قلبم را؟!   

لبریز گشته است... 

نظاره می کنی چشمانم را؟!

تحمل این همه نا زیبایی را دیگر ندارد...   

ببارید، این بار با اجازه ببارید ...!!!  

شاید بشود به اندازه ی باران های خدا تا بشوید غبار دل های این مردمان نا مهربان را...