سفر عشق

عاشقی می خواست  به سفر برود. روزها و ماه ها و سال ها بود  که چمدان می بست. هی هفته ها را تا می کرد  و توی چمدان می گذاشت. هی ماه ها را مرتب می  کرد و روی هم می چید و هی سال ها را  جمع می کرد و به چمدانش اضافه می کرد.
او هر روز  توی جیب های چمدانش شنبه و یکشنبه می ریخت و چه  قرن هایی را که ته ته چمدانش جا داده بود.
و سال ها بود که خدا تماشایش می کرد و لبخند می زد و چیزی نمی گفت. اما سرانجام روزی خدا به او گفت:  

عزیز عاشق، فکر نمی کنی سفرت دارد دیر می شود؟ چمدانت  زیادی سنگین است؟ با این همه سال و قرن و این  همه ماه و هفته چه می خواهی بکنی؟ 

عاشق گفت: خدایا!  عشق، سفری دور و دراز است. من به همه این ماه  ها و هفته ها احتیاج دارم. به همه این سال ها  و قرن ها، زیرا هر قدر که عاشقی کنم، باز هم  کم است.
خدا گفت : اما عاشقی، سبکی است. عاشقی، سفر ثانیه  است. نه درنگ قرن ها و سال ها. بلند شو و  برو و هیچ چیز با خودت نبر، جز همین ثانیه که  من به تو میدهم.   

عاشق گفت : چیزی با خود نمی  برم، باشد. نه قرنی و نه سالی و نه ماه و  هفته ای را. اما خدایا ! هر عاشقی به کسی محتاج  است. به کسی که همراهی اش کند. به کسی که پا  به پایش بیاید. به کسی که اسمش معشوق است.  

خدا گفت  : نه ؛ نه کسی و نه چیزی. "هیچ چیز" توشه توست و "هیچ کس" معشوق تو، در سفری که نامش  عشق است. و آنگاه خدا چمدان سنگین عاشق را از او گرفت  و راهی اش کرد.
عاشق راه افتاد و سبک بود و هیچ  چیز نداشت. جز چند ثانیه که خدا به او داده بود. عاشق  راه افتاد و تنها بود و هیچ کس را نداشت.

جز  خدا که همیشه با او بود