مسافری که هیچ گاه بر نمی گردد...

می روم تا هوایی بخورم!

یک روز که آسمان را نبینم و هوا را نخورم انگار دیگر توان نفس کشیدن برایم نمی ماند!

قدم می زنم و سنگ فرش ها را می شمرم.به امسال فکر می کنم...سال 89...

چه خوب است که دارد برای همیشه می رود!چه قدر خوشحالم که فقط سه روز دیگر مانده تا تمام گردد.

تنها بدرقه ایست که برایش گریه نمی کنم و خوشحالم که دیگر هیچ گاه نمی آید....یادم باشد آخرین ثانیه رفتنش پشت سرش آب نریزم....

چه سال عجیبی بود!6 ماه اولش همه در عشق و شور و شیدایی و التهاب و آخر هم جدایی و شکستن و ....

6 ماه دومش هم همه دنیایم شد دنیایی مجازی...شد اینجا!

دیگر نه از تابلو کشیدن هایم خبری بود و نه از ورزش و شیطانی هایم در باشگاه و نه از مریم و نه از عشقو ....6 ماه دومش چه سخت گذشت...ولی نه !با شما خوب بود...آری در این دنیای مجازی این 6 ماه را چه مستانه گذراندم....

چه قدر نوشتم و دستم راه افتاد....چه قدر دوستی ها و ماجراهایی داشتیم...

جدا که 6 ماه جالبی بود !اما دیگر از آن دنیای واقعی و دوستان باشگاهی و از در و دیوار باشگاه بالا رفتن ها و مریم و مریم و مریم !خبری نبود!!!

به مردم نگاه می کنم...

دم گل فروشی ها قدم هایم را آهسته تر بر می دارم تا تمام ریه هایم خوشبو گردند...ماهی ها را نگاه می کنم که چرا همیشه بی قرارند و به این طرف و آن طرف می روند؟!

به آدم ها نگاه می کنم که چه قدر شور دارند و نمی دانم به راستی کدامشان واقعا شادمانند از آمدن عید!

به ایستگاه اتوبوسی می رسم که 6 ماه اول بعد از باشگاه می ایستادیم تا اتوبوس بیاید و چه خوب بود آن روزها...

روزهایی که برای من وبلاگ داشتن و آدم های مجازی در ذهنم ریشه ندوانده بود.....

روزهایی که دوستانم را باچشمانم می دیدم اما قلبهایشان را هیچ گاه نتوانستم کاملا ببینم!!!

می رسم به مغازه ی شیک و پیکی که مریم همیشه لباس هایش را دوست داشت و تنها که بر می گشتیم خانه؛می رفتیم و چرخی می زدیم داخلش....

چرا هیچ وقت از این مغازه لباس نخریده ام؟!

چرا مریم همیشه لباس هایش را دوست داشت؟!

اصلا چرا من مریم را با تمام تضادهایمان دوست داشتم؟!دوست داشتن که نه ...ع ا ش ق...

ناگهان چشمانم می رود به پیچک های خانه ی جلوی راهم...

یادم می آید روزی که در باران با هم می رفتیم و دستش را یه لحظه از دستانم رها نمی کرد...

یادم هست به آن پیچک ها گفتم ببینید این اوست که مرا امروز فرا خوانده نه من....

بهشان می گفتم ببینید من چه قدر خوشبختم؟!!!

و پیچک ها امروز بر تنها راه رفتنم قهقهه می زدند!!!

نمی دانم شاید هم صدای زجه هایشان بود که فکر می کنم می خندیدند...

بانویی قریب 40 ساله چشمانم را پر می کند...چرا باخودش دارد حرف میزند؟!

گاهی هم می خندد!!!

چرا بالا و پایین می پرد و راه می رود؟انگار کنار معشوقش راه می رود!!! اما او که تنهاست!!!

خودم را کنار می کشم تا رد شود!مثل بچه ها می ماند فقط قیافه اش زنانه است و قدش بلند...

دوباره به ایستگاه اتوبوس دیگری می رسم و یادم می آید که...

وااااااااااای

یه لحظه می ایستم تا ذهنم دست از شیطنت ها و سرک کشیدن هایش بردارد...

ذهنم محکم می خورد به پیشانی ام!آخر  ترمز بدی گرفتم

حالا کمی آرام تر شد...دوباره ادامه می دهم و می پیچم در کوچه هایی که تا به حال خاطره ای برای من نداشته اند....

می خواهم ذهنم را با جاهای جدید آشنا کنم....

می رسم به پارک در خانه مان!

می روم قسمت بازیه بچه ها...

چه بی پروا بازی می کنند...

دو پسر از کنارم رد می شوند و یکی شان می گوید: خوشگل خانوم نصیب خودت بشه!!!

ناخودآگاه بلند بلند می خندم....

آن ها هم کیف کرده اند از تکه کلامشان

می خندند و با اخم بعدیه من دور می شوند....

دارم فکر می کنم گاهی یک تکه کلام  هم می تواند حالت را عوض کند!!

می روم زیر همان درخت دوست داشتنی ام...

یاد مریم می افتم که گاهی همین جا چه قدر در دفتر مخصوصش با او حرف می زدم...

خنده ی تلخی روی لبم نقش می بندد و ...

به ساعتم نگاه می کنم!

سه ساعت است که برای خودم تمام خیابان های منطقه ی زندگیمان را گشته ام...

خاطراتم را روی همان نیمکت جا می گذارم و میرم به سمت کوچه مان...

دارم فکر می کنم چه خوب است که برای رسیدن به خانه باید همیشه از پارک بگذرم....

چه جای خوبی زندگی می کنم

چه قدر خوب است که سالم و سلامت  هستم

و حالا دارم فکر می کنم

چه قدر خوب است که سال 89 دارد برای همیشه می رود...

حس می کنم ذهنم آرام گشته

خیلی خیلی آرام

باتمام وجودم نفس می کشم

پر از آرامشم حالا

و دارم باز هم می رسم به ابتدای افکارم

چه قدر خوب است که سال 89 برای همییییییییشه دارد می رود....

و یه حس خوبی دارم که سال 90 برایم بهترین سال های عمرم است...

نمی دانم چرا

ولی همیشه به حس ششمم ایمان داشته ام

می دانم که سه روز دیگر بهار که بیاید دیگر برای همیشه پرونده ی 89  را میبندم و فقط

فقط

فقط

باید یادم باشد پشت سرش آبی نریزم....