هفتمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها...

حالا که می خواهم دوباره شما را صدا کنم دلم می خواهد تمام این روزها را برای لحظاتی کنار بگذارم تا از غم نگویم!از شکستن نگویم!نه...حالا که شما اینجایی بگذار از خودتان بگویم...

همیشه منتظر جمعه ها بوده ام که شما بیایی و من سفره دل برایتان بگشایم اما چه کنم که

غم از دل برود چون تو بیایی...

انگار این روزها اگر نخواهم هم همه چیز سیاه است...

دلتان هم که عزادار مادر بزرگوارتان گشته این روزها...

می بینی آقا جان!

فقط دل من به عزا ننشسته است...

انگار چشمانت هم باید به سیاهی ها عادت کنند...چشمان دلم که روزهاست عادت کرده به سیاهی و ماتم شکستنش!

و حالا دلم در نبودن مادر بزرگوارتان هم به عزایی دیگر فرورفته است!

تو بگو من با این همه جای خالی چه کنم؟!

دیگر در تلاطم طوفانی سهمگین نیستم!دیگر نا آرام نیستم!

اصلا مگر می شود شما اینجا میهمان من باشی و من یاد غم هایم بیفتم؟!

دیگر غمگین نیستم اما درد ِنبودن ِبودن های خوب،چشمان ِقلبم را به درد می آورد!

دلم حالا دیگر به جمعه هایی خوش است که اینجایی و من بسان پروانه ای گرداگرد ِحضورت می چرخم آقا جان

چه خوب است که این روزها مرا تنها نمی گذاری

چه خوب است  هر دو خدایی داریم که مهربانترین است

چه خوب است که خدا همیشه با ماست...

همیشه

همیشه

همیشه

آقا جان

کاش روزی بشود که تو هم با ما باشی

کاش همیشه در کنار ما بمانی

کاش...

اللهم عجل لولیک الفرج