بیست و دومین جمعه ی انتظار

سلام امام زمانِ حالِ ما...

خوب می دانم این روزها کارتان چندبرابر از قبل می گردد...

حالا می دانم که دیگر به ظهورتان بسته نیست که مهم حضور آقای زمان، در عصر نفس های زنده ی ماست...

این روزها که می رسد، ناگاه یاد شما می افتم... یاد شب هایی که برگ برگ تقدیر یک سال ما را با دستان امامت خود،امضای عشق می زنید و دلم عجیــــــب قرص می شود از تایید سرنوشت یک سالِ من به دستِ شما آقا جان

خدا که مهربان مطلق است و شما که آیینه ی تمام و کمال یگانه معبود عالم...پس دیگر دلم نمی لرزد که نکند کمی سرنوشت من بد نوشته شود و یا اصلا به خیر و صلاح زندگانیِ من نباشد!

دیگر دلم قرص می شود که با دستان شما امضا گشته است...

فقط همیشه دلم می هراسد از کاستی های خودم... از اینکه نکند این سال جدید، کاری کنم یا تصمیمی بگیرم که مایه ی سرافکندگی و شرمندگی گردم...

آخر دلم می خواد شما با افتخار بگویید من برگه ی این بنده ات را امضا کرده بودم پروردگارا ...

مهدی جان!

یک سال پیش این روزها هرگز فکرش را هم نمی کردم که روزی بخواهم هر جمعه بنشینم در خلوت تنهایی هایم و با شما صحبت کنم ... اما حالا که می نگرم می بینم این لحظه ها و این نذر هم در شبی برای من رقم زده شد که خسته از تمام دنیا در مسجد دانشگاه، دستانم را تا خدای مهربانم بالا گرفته بودم و زبانم از آن همه اتفاقِ عجیب، قفل گشته بود...

فقط یادم هست به جانِ تو خدایم را قسم دادم که خودش راهنمایم گردد...

یادم هست تنها دعایم این بود:

ایاک نعبـــد و ایاک نستعیـــــن

شاید خدا هم خواست که من شما را بیشتر بشناسم و بدانم که اصلا جانِ چه کسی را ضامنِ تمامِ روزهای ناپیدای سرنوشتم نموده ام

چه ضامنی برتر از شما آقاجان...

و کاش لیاقتِ این همه خوبی هایتان را داشته باشم...

به این جا که می رسم بند بندِ وجودم می لرزد...

من و لیاقت ؟؟!!!

آن هم لایقِ خوبی های شما گشتن!

حالِ درمانده ای را دارم که از شاه شاهانِ قصری عظیم،لحظه ای همنشینی طلب کند

اما می دانم شاهانگی تان هم بوی خدا را می دهد...

پس هنوز می شود امید داشت که روزی لایق همنشینی در جوارِ شما گردم...

حالم بهتر می شود...انگار خبری در راه است... خبری از نوشتنِ یک سالِ دیگرِ من به بهترین سرنوشتِ ممکن برای ذره ذره ی نفس های مانده ی عمرم...

نمی دانم چرا ولی حسِ خوبی دارم برای امسال و سالی که قرار است با امضای شما شروع گردد...

انگار عیدِ دل های ما همین شب های قدر است آقا جان...و شروعی دوباره... تولدی دیگر در سالی جدید که به برکتِ حضورِ شما عطرآگین گشته است...

راستی می شود بدانم امسال در تقدیرِ من، روزی هم هست که چشمانم به نورِ وجودِ شما، چون خورشیدِ عالم تاب، روشن و پُر فروغ گردد؟

روزی می شود که گرمای نفس های شما، سراسر سردیه نبودتان را مُهرِ اختتام زند؟

آیا نوشته شده که روزی از همین یک سالِ آینده جهان پُر از عطر نرگس و یاس و بنفشه می شود؟

اصلا در آخرین برگِ تقدیرم نوشته اند که سالِ دیگر، شب های قدر با شما جوشنِ کبیر می خوانیم یا نه؟

می شود بنویسی آقا جان؟

می شود تا ظهورِ شما نوشته نشده امضا نکنی تک تک برگ های این دفترِ چهار فصلِ زندگی مان را؟!

هر چه نوشته شود برای ما همه خوش است و فرخنده... اما آن زمان به شعف می رسیم که با خط درشت نوشته باشند شب های قدرِ سالِ دیگر، در حضور ما تقدیرهامان را امضا خواهید زد...

و بدان که فقط حسِ خوبی دارم...شاید چون این روزها به زمین و زمینان نزدیک تری...

حالا فقط می گویم:‌

به امیدِ دیداری نزدیک تر از آنچه که در افکارمان نقش بسته است...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج