بیست و ششمین جمعه ی انتظار

درود و سلام بر مهدی صاحب زمان

فکر کن... تو صاحبِ زمان خواهی بود... صاحبِ تمامِ انسان های این کُره ی خاکی... یا بهتر بگویم تو از طرفِ یگانه معبودِ بی همتا صاحبِ آدمیانی گشته ای که زبانت را می فهمند و تو را با چشمان دنیایی شان زمانی خواهند دید... چه زیباست خدایمان از جنسِ ما آدمیان، مَلکی چون تو را به هستی هدیه داده است...

اما دلم می خواهد به خدا بگویم مهربانِ بی منتهایم کدام هدیه دهنده ای هدیه اش را پس می گیرد؟؟؟ اما نه! پروردگارم بخشنده تر از این حرف هاست.... می دانم هدیه اش را پس نگرفته فقط آدمیان را به جرمِ قدرنشناسی و ناسپاسی،سالیانِ سال است که محکوم کرده است....و تو را در عمیق ترین صدف دریای هستی پنهان نموده تا زیباترین مرواریدِ انسانیت را در پناهِ خودش و در آغوشِ پُر از عشقِ نابِ الهی اش به عمل آورد...

چه قدر دلم برای هدیه ی خداوندی مان تنگ گشته است.... برای تو مهدی جان!

هر چه روزها می گذرد آمدنت را بیشتر از قبل تمنّـا می کنم.... انگار این روزها خوب حس می کنم تا چه اندازه به فقط و فقط بودنِ پر صلابتـت با آرامش عمیق الهی نیازمندیم...

مهدی جان!

می بینی زمین و زمان و آدمیان را؟؟؟می بینی دریاچه ها آنقدر در راهِ آمدنِ تو از آسمان ها تا زمین رفتند و آمدند تا دیگر قطره ای در بستر زیبایشان برجا نماند؟و برای همیشه رفتند و دیگر در بسترشان باز نگشتند؟!

و تو آنقدر از این روزهای آدمیان دلگیری که هر قطره تا به آسمان ها می آید، آن را در کنارِ تکه ابرهای خانه ی آسمانی ات می دوزی تا دیوارِ آن ضخیم تر از قبل گردد... تا دیگر ظلم و جور و بیخیالی مردمان زمینی را نبینی... تا دلت با هر گناهِ ما تکه تکه نشود...

چقدر دلم برای قطره های دریا... برای بارانی از جنسِ تو تنگ گشته است آقای خوبی ها!

می ترسم تمام قطره های دریاچه ها خبرِ ماندن در محضرِ خدایی تو را به قطره های دریاها و اقیانوس ها برسانند! آنوقت می دانی چه می شود؟؟؟ تمامِ دریاها و اقیانوس ها به آسمان ها می آیند...و زمین خشک می شود... همه ی درختان و جانوران و هستی می میرد... تمامِ انسان ها... حتی من ... حتی دوستانم... و اینجاست که می گویند «تَــر و خُشک با هم می سوزند!!!»

حتی آدم های خوب، در حسرتِ لحظه ای بودن در هوای نفس های خدایی ات تن به خاک می سپارند و روح به صاحبشان ...

و آن روز که تو بیایی چشم های خفته در خاک، شرمسار تر از همیشه می شوند... چرا که دلشان می خواست با دیدنِ تو تا ابد درخشان بمانند... و تا ابد در میان دوستانشان مژه بالا کنند که ما مهدی را دیده ایم.... و ریه ها تا ابد از فرط شادی اکسیژن کم نمی آوردند چرا که در نفس های تو می زیسته اند...

چه حس خوبی ست... حتی تصوّرش هم به برقِ چشمانم می افزاید چه رسد به تحقّق آن...

دلم می خواهد جای قطره ی آبی می گشتم... می آیند تا حریمِ تو...و چقدر خوب است از زمین،دل که هیــچ، پاهـایت را هم بِکَـنی...

رسمِ پرواز را خواهم آموخت... یا روزی دامنِ قطره ای را خواهم گرفت و تا تو خواهم آمد مهدی جان...

چقدر مشتاقِ دیدارِ تو گشته ایم یگانه مردِ مردانِ عالم...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج