تولدت مبارک آرامشم

یادت هست؟

اولین سلام مرا ...؟

گفتم:

سلام

سلامی به آرامش دریا

سلامی به پاکی قلب هایتان

سلامی به عمق نگاه هایتان

سلامی به عظمت وجودتان

سلامی به قداست حضورتان

و با نام یگانه خدای مهربانم آغاز کردم زندگی در این دنیای مجازی را... در میان آدمیانی که حضورشان را چشم های تو نمی نگرد که دلت گواهی میدهد.سال ها بود به گشت و گذار میان خانه های مجازی عادت کرده بودم اما خود شهامت ساختن خانه ای را نداشتم! تا رسیدم به خانه ی فاطمه... به سنگ صبورم خداست... و انگیزه ای شد برای تجربه ای شیرین از زندگی در این دنیای مجازی... و هم کلامی با خدایی که عزیزترین بوده و هست و خواهد بود...

و عجب دنیایی ست دنیای مجازی... دنیای نظر بازی ها و اول و دوم شدن ها!

قرارمان بر شروعِ سفری بود تا خدا... توشه ی راهمان رگبارآرامشی بود و دل هایی بارانی، میزبانِ قطره به قطره ی آن گشتند...

با هم روی برگ های مغرور پاییزی گام برداشتیم.یادم هست هنوز خش خش ناله هایشان را... رسیدیم به دالانی از سپیدی ها...به زمستان...به روزهایی سرد و برفی که نفس های من سال هاست با آن عجین گشته است.یادت هست تحویل سالمان در دل ها برای یکدیگر دعا کردیم؟ و «دل در دلِ یکدیگر»  بهار را به تماشا نشستیم؟ و آرام آرام زیرِ نورِ آفتابِ سوزانِ تابستان، گرمای محبت را بر جای جای دل هامان پاشیدیم؟ شب آرزو ها را چه؟ یادت هست از دلتنگی هامان گفتیم؟ از آرزوها و رویاهای شگفت انگیزمان بی ردّ پایی سخن راندیم؟ اصلا یادت هست یک ماه تمام میهمانِ خدا گشتیم؟ شب های قدر را هم که...

راستی یادت هست 26 جمعه است که با امامِ خوبی ها تجدید پیمان می کنیم؟ و این عهد از تحویلِ سالی شروع گشت که همه 90 بودنش را به یکدیگر مژده می دادیم...

چه روزهایی بود... باورم نمی شود امروز همان 25 شهریور است و رگبارآرامشم یک ساله گشته... به راستی چه زیباست تولد گرفتن برای خانه ای که جای جایش خبر از لحظه به لحظه ی 365 روز عمر تو را می دهد...

یک سال پر از اتفاقات واقعی و مجازی.. در اینجا شادی هایمان را با یکدیگر جشن می گرفتیم؛ با هم به سوگ می نشستیم؛ با هم می خندیدیم... گریه می کردیم... شوخی ها هم که همیشه پا بر جا بود... در اینجا حتی دعوا کردیم ... یادم هست حتی با هم قهر می کردیم و یادش بخیر چه لذتی داشت اولین نظری که بعد از آشتی با هم برای یکدیگر می گذاشتیم... اینجا بی بهانه به هم هدیه می دادیم چرا که هدیه های مجازی ارزششان به قیمت نیست که به نیت قلبی ماست...  (و چقدر به آدم های گذشته گز اصفهان را دادم من )

حتی دل هایی بودند که با شنیدن صدایشان به جانم ذره ذره عشق را چشاندند...و شدند دوستان خوب دنیای واقعی من! چه زیباست از روی سیرت با کسی دوست شوی نه صورت!

در اینجا می شود خانه های فراوان بسازی... می شود در دریای بلاگ اسکای شنا کنی یا در اقیانوس بلاگفا یا دریاچه ی میهن بلاگ و پرشن بلاگ و یا تمام جویبارهای کوچک و بزرگ جاری در این دنیای پر آب

اما هیچ خانه ای خانه ی اول تو نمی شود...

در تمام دریا ها و اقیانوس ها شنا کرده ام... به جویبارها هم رسیده ام... اما هیچ کجا برای من رگبارآرامشم نگشته است.... در تنهایی هایم تنها نیستم... اول خداست و بعد دل های بارانی... دل هایی از جنس دل خودم... دل هایی که هر چه بیشتر از اقامتشان می گذارد ارزشمندتر می شوند....

دلم می خواست خودش از تک تک دلهایتان تشکر کند... از تمام کسانی که بوی آرامشم فضای دنیایشان را پر کرده است.... آنهایی که بی چتر زیر رگبارم ساعت ها خیس گشته اند... از تمام دوستان مهربانم برای بودنشان برای ماندنشان و برای خودِ خودِ خودِ خودشان از صمیم قلبم سپاسگذارم...  

چقدر دلم برای امروز می تپد و کسی نمی داند چرا در دنیای خودم خوشحالم و بی محابا می خندم... امروز تولد خانه ام است.. تولد خانه ای که جای جایش بوی قلبم را می دهد.. بوی قلبم را...

 رگبارآرامشم تولد یک سالگی ات مبارک باد

رگبار1: دیروز تولد وبلاگ رهگذر (ستوده خانومی) بود... یه معلم مهربون و عاشق و دوست داشتنی خانومی تولد یک سالگی وبلاگت مبارک

این هدیه ها هم از طرف من به ستوده ی عزیزم: