۲۳شهریور!

آدما زود عادت می کنن

به زندگی جدیدشون

به فاصله گرفتن از علایقشون...

باورم نمی شه یکسال تمام گذشت! درست ۲۳ شهریور پارسال بود... آخرین جلسه ی من توی باشگاه و خداحافظی برای همیشه با کسانی که دو سال بود بهترین روزهای منو ساخته بودن

به دفتر مخصوص مریم نگاه می کردم... به تک تک خاطراتی که نوشته بودم... به امروز... به شیطنتای آخرم توی باشگاه ... به آخرین چرخ و فلکم.. به آخرین پشتک و وارویی که مریمو چقدر اذیت می کرد... تا لحظه ی آخر می گفت فریناز زانوت... فریناز مراقب باش... فریناز مراقب باش...

پارسال این روزای من فقط اشک بود و گریه... اما حالا سنگ تر از اونی که فکر می کردم شدم!باورم نمی شه یکساله از ورزش و باشگاه و مریم گذشته...

و من تمام انرژی مو ریختم تو این دنیای مجازی...

اصلا باورم نمی شه...

خدایا کمکم کن

دوباره برگردم به ورزشم... به مبارزه ها... صلاح ها ... فرم ها... همایش ها... مسابقات....حرکات آکروبات...و

و مریم

و تمام بچه هایی که دیگه حتی جواب تلفن و اس ام اساشونم ندادم!!!

انگار تقصیر اونا بود که مریم رفته بود...تمام کسانی که به نوعی به اون ربط داشتنو کنار گذاشتم! حتی مادر مریم حتی خواهرش حتی مینا حتی فرزانه...

چقدر دلم برای همشون تنگ شده...و برای مریم

این خارج تمام دوستای صمیمی منو ازم گرفته... از وقتی ۱۱ سالم بود تا به الان!

لعنت به اون طرف آبا

D:

بهترین چیز رسیدن به نگاهی ست که از حادثه ی عشق، تَر است

یه اتفاق خوب افتاد...

نمی دونم اما مطمئنم که اتفاق افتاده

به حس ششمم ایمان دارم... بهم دروغ نمی گه!

یه عشق قشنگ، جون گرفت...

و من خوشحالم... بی نهایت خوشحالم از جون گرفتنِ عشقی که دو طرف لایقشن...می دونم که لیاقتش رو دارن...

یادمون باشه عادت، تبرِ ریشه های نهالِ عشقه...

اونقدر واسه نهالت زحمت کشیدی که نذاری عادت ناجوانمردانه تیشه به ریشه ت بزنه!

رگبار1: بی ربط با پست آنتی مردانه نبود

رگبار2: اول ریشه های عشق آسمونیتو محکم کن بعد با دلی خدایی عاشق بنده های زمینیش شو...از آسمون به زمین نمی رسی! بلکه از آسمون تا عرش خدا سیـــر خواهی کرد... امتحانش ضرری نداره

رگبار3: آخخخ! باز هوشم کار دستم داد

آنتی مردانه!

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

*ای همیشه خوب*

چند روزی بود دلم هوای شعر کرده بود.هر شعری می خواندم ته دلم را راضی نمی کرد.. راحت تر بگویم:دلم بهشان گرم نمی شد!
گاهی دلت دنبال چیزی می گردد که نیست!

گاه آنچه یافت نمی شود آنت آرزوست...

در میان انبوه اشعار، رسیده ام به شعر *ای همیشه خوب* سروده ی فریدون مشیری.
حالا حس خوبی دارم از خواندنش...حالا من آن ماهی تشنه گشته ام و خدای مهربانم همان دریای رویاهایم...اگر نباشد بر خاکی جان می سپارم که نه مراست شایسته و نه خاک را لایقِ من! نمی دانم دریا مشتاق است و ماهی محتاج یا برعکس! دریا که محتاج نمی شود! پس ماهی همیشه تشنه محتاج است.... ماهیِ دریای خدا





ماهـے  همیـشهـ  تـشـنـهـ  ام

در زُلال لطف بیـکران تو

مـےبرد بهـ  هرکجـا کهـ  میل اوسـت

موج دیدگان مهـربـان تو!

زیر بال مرغـکان خندهـ هـات

زیر آفـتـاب داغ بـوسـهـ هـات

اِ ـے زلالِ پـاک!

        جُـرعه جُـرعه جُـرعه مـےکشم تُرا به کام خویـش

                                 تا کهـ  پُـر شود تمـام جـان مـن ز جـان تـو!

اِ ـے همیـشهـ خـوب!

اِ ـے همیـشهـ  آشنـا!

هر طرف کهـ  مـےکنـم نگـاه

تا همهـ  کرانهـ هاـے دور

                                        عطر و خندهـ  و ترانهـ  مـےکند شنـا

                                   در میــان بازُوان تـو!

ماهـے  همیـشهـ  تـشـنـهـ  ام

اِ ـے زُلالِ تـابنـاک!

یک نَفـَس اگـر مرا بهـ حـالِ خود رهـا کُـنـے

ماهــے تـو جــان سپُـردهـ  رو ےِ خــــاک!

                                                                                              « فریدون مُشیری »

بیست و پنجمین جمعه ی انتظار

سلام بر یگانه مُنجیِ روزهایِ ...!

مهدی جان!

نمی دانم با چه کلامی می شود این روزها را وصف کرد! روزهایی که مثل هم می گذرند اما آدم هایش مثل هم نمی گذرند!

اصلا خودت که شاهدی آقا جان...

هر روز خورشیدِ درخشان، از مشرق تا مغربْ زمین را دوری دایره ای می زند و شب جای خود را به ماه تابان می دهد و دوباره روزی دیگر و ... با این تکرار نه خورشید غنی تر میگردد و نه ماه فقیر تر! نه مِنّتی بر ماه است از محبتِ خورشید بر رخِ تابانش و نه ناسپاسیِ ماه ...

با گذرِ روزها نه فاصله ها به بی نهایت میل می کنند و نه مهرِ خورشید بر دیگر سیاراتِ هستی بیشتر خواهد شد...

راحت تر برایت بگویم: خورشید اهلِ پارتی بازی و محبت های به ظاهر کثیفِ دوستانه! نیست...

اما روی زمین انگار با هر طلوع و غروب، آدم ها مثل هم نمی گذرند... کسی ثروتمندتر می گردد و کسی فقیر تر... کسی شکمش هر روز برآمده تر از قبل می شود و کسی دیگر گوشتی بر بدن نخواهد داشت.... هر روز کسی بر ظالمیّتش می افزاید و کسی مظلوم تر از قبل، برای زیرگرفته شدن اشک و آه سر می دهد...

اصلا انگار چرخ و فلک دنیا خراب گشته آقا جان!!!

کسی می رود تا بینهایتْ اوج بگیرد و کسی تا قعرِ عمیق ترین درد های انسانی سقوط می کند...

کاش می آمدی ... آخر خدای مهربانمان در قبالِ تمامِ اعتراضاتمان به ما وعده ی آمدنِ تو را داده است... و کاش می آمدی تا در چارچوبِ عدالتِ زیبای خدایی ات، آدمیان به اندازه ی حقِ آدمیّـتشان، نفس بکشند...کاش می آمدی تا آنکه در اوج است از دایره ی اکسیژنِ عدالتت خارج گردد و در آن بالاها در بلندپروازی های نامردانه اش از بی اکسیژنی تا عُمقِ عمیق ترین چاله های زمینی سقوط کند و آنکه ناجوانمردانه در قعر بوده در چارچوبِ امامتت نفس بکشد...

کاش می آمدی تا چرخ و فلکِ دنیا درست می گشت.... تا همگان بالا و پایین را حس کنند و بدانند آن روز که در پایین ترین جای هستی قرارگرفته اند، بر خداییِ خدایمان و امامت و فروانرواییِ شما یگانه راهنمایانِ راهِ حق، شک نَورزند و بدانند روزی می رسد که آن ها در بالاترین جای چرخ و فلکِ هستی قرار خواهند گرفت ....

دعای ندبه را که می گشایم می گوید:

* اَیْنَ مُبیدُ الْعُتاةِ وَ الْمَرَدَةِ *

* کجاست آنکه مُتـُـکبّـرانِ سرکشِ عالم را هــلاک و نابــود می گرداند*

می دانی اوجِ نامری کجاست؟؟؟

اینکه دسته ی عظیمی دارند به زیر کشیده می شوند و فقط...

فقط

فقط

عده ی کمی تا بی نهایت میل می کند...

بینهایتِ پستی و نامردی و له کردنِ حقوقِ تمامِ آدمیانی که حقِّ نفس کشیدن دارند...

مهدی جان!

بیا که دیگر سرکشی ها دارد از اوج هم فراتر می رود...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج