سی و نهمین جمعه ی انتظار

سلام آقای خوبی ها

آدینه ای دیگر گشته مهدی جان... از همان آدینه ها که خورشید به عشق آمدن تو، طلوع می کند...همان آدینه هایی که در انتظاریم... در انتظار آمدن او که بوی خدا را می دهد...

امروز هم در صف ایستاده ام...

در صف با پیاله ای پُر از نیاز... پُر از نبودن تو مولای من...

پیاله ی زندگانی ام را بستان

بر تاریکی اش نور ریز

بر سرمایش گرما باش

و بر تَـرَک های کهنه اش، مرحم

امروز پیاله ی نیاز آورده ام در صف انتظار...

نیاز به بودنت... به عدالتت... امروز نیاز من،در تفسیرِ نور،خلاصه گشته مهدی جان!

در تعبیر سرخیِ افق 

در تعلیم ندانسته های غروب...

آری امروز از پس آیه های زندگی، امید می جویم...

و کجاست آن یگانه هدایتگر مانده در این زمین خاکی

کجاست او که فرهنگ هستی، به نیستیِ واژه رسیده است...

کجاست آن یگانه دلاور میدان رزم...

رزمی نرم میان انبوه نادانان به ظاهر دانا گشته...

کجاست تا بدانیم روزنه ها خود از منبعی ست فراتر از تصور متناهی ما آدمیان...

کجاست تا برایمان معنا کند زندگی را... بودن را... خدا را... خدا را... خدا را...

کجاست تا نور بخشد فانوس خاموش صراطی مستقیم را

کجاست تا کشتی شود میان دو مرز غفلت و شبهات شیطانی

کجاست تا مگر سد راه هجوم شیطان صفتان و شیطانیان این پست خاک خاکی گردد...

تو کجایی مهدی جان؟!

کجایی که دیگر نعره های زمین هم از دل آتشینش برخواسته

کجایی که هر آنچه در حرمت سرای پاکی ها بود به زمین لرزه ای مهیب نابود گشته  

لرزش دل ها

لغزش ایمان

و سقوط پاکی

هر روز دنیایی بی خدا می شود...

بی خدا می شود...

بی خدا می شود...

خدایی که می بیند و نمی دانم چرا هنوز برایشان آب و دانه می دهد...

و چشمهاشان در وسعت ذره ای نان و کمی آب و ارضای هرزِ هوس های بی انتها قفل گشته است...

کجایی که هر روز تیغ غفلت، خطوط مقدسی را چه بی رحمانه می شکافد...

کجایی که دل هاشان به چوبی گرم گشته نه خورشیدی عالم افروز در ورای مرئی سرای دیدگانشان...

کجایی که بت هاشان سنگ های در دل کوه هاست... همان ها که با اشاره ای از او باران پنبه می شوند...

نه! اما این روزها بت ها گِل گشته... همان گِل که تو در آن دمیده ای...

تو کجایی که کاسه همه خالی ز قطره ای معرفتِ پروردگارمان گشته است...

انس با تو... عشق به تو... توسل بر خاندان تو به سخره گرفته می شود

و قلب های آدمیانی چون ما، که غوطه ور عشق ازلیست، عجیب از انکار حقیقی ترین حقیقت عالم، به درد می آید...

دنیای ما را ببین و دردی که هر روز بیشتر از قبل می شود...

کاش بیایی

بیایی تا بدانند تو هستی...

کاش بیایی تا مرحمی گردی بر عمق تیغ های تیز...

کاش بیایی که تشنه ی راهی سخت گشته ام...

راهی همگام با یگانه منجی موعود...

راهی سخت تا رسیدن به او که یگانه مقصد موعود است...

تو کجایی مهدی جان؟!

سی و نهمین جمعه هم گذشت و تو نیامدی...

بیا که زمان رفتن ما فرا رسیده انگار...

بیا و  دلیل بودنمان باش...

استواری قدم هامان...

صلابت دل هامان

بیا و علمدار زندگی مان باش مهدی جان...

بیا و دنیایمان باش آقا جان...

بیــ ا و دنیـــــــ ا یــ مـــ ان بـــــ اش 

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج