آرام جانم ، تا همیشه باش...

خانه در خوابی عمیق فرو رفته است...

به یاد شب های خوش تابستان،می روم کنار پنجره ی تنهایی هایم...

می گشایمش...شبانه هایم عجیب بهانه ات را می گیرند..همان یواشکی های آرمیده در دل شب...همان خلوت های دو نفره ی میان من و تو معبودم...

و تنی می لرزد در عمق شب...نه از سرمای هوا که از جوشش عشقی درون سینه ی بی قرارم...

نه سرما جان! تو بدان قلب مرا گرمایی ست فراتر از انجماد حضور تو..ببین بخار نفس هایم را..حرارت حضور اوست در قلب کوچکم... او که خلوتمان حتی با وجود سرمای تو، گرم ترین خلوت ناب عاشقانه است...

آسمان می درخشد... مهتاب به خواب رفته اما... آسمان پولک باران است...و همیشه درخشان ترینشان را برای تو خواسته ام معبود من

و میدانی که میدانم چشمک هاشان نه از سر عشق، که عادتی ست رخنه کرده در زوایای وجودشان...

همیشه دورتر ها زیباترند و من نمی دانم تو که در وجود من سکنی گزیده ای، تو که این همه به من نزدیکی، چرا اینقدر زیبایی... و هر لحظه مست حضور تو ام آرام ِ جانم...

نمی دانم چرا روزهاست حرف هایمان در امتداد لحظه های حضور، جا می مانند. در پس رودخانه ای جاری... یا کنار پنجره ی تنهایی هایم در شبی سرد... سردتر از تمام قلب های سنگی...

انگار حرف هایمان را دیگر نه واژه ای تاب می آورد و نه هیچ هجایی نشسته بر ایوان کلمات...

و شاید رمز می طلبد... رمزی از جنس همان لحظه های نمناک زندگانی مان...همان ها که خیس حضور توست مهربان بی منتهایم... 

تو که باشی نه سرمایی مرا می لرزاند و نه گرمایی مرا می سوزاند...

تو که باشی در تو ذوب می شوم... در تو نیست می شوم... در تو، همه، تو می شوم و دیگر منی نخواهد ماند...

تو که باشی دنیایم زیباتر است... نه اصلا تو که باشی خودِ دنیا می شوم...دنیادار می شوم...

تو که باشی آرام می شوم..آرام می نگرم..آرام می بویم..آرام نفس می کشم... آرام می خندم...

تو که باشی آرام اشک می ریزم...آرام نجوا می کنم... آرام عاشق می شوم...

تو که باشی، ذره ای از تنهایی هایم را به لحظه ای بدون حضور تو نخواهم داد...

تو که باشی تا همیشه بر این عاشقانه های شبانه مان سجده ی شکر می برم...

تو که باشی در آغوش تو تا همیشه آرام می خوابم... آرام زندگی می کنم...آرام آرام برای ماندن تو تلاش می کنم... و می رسد روزی که تو آرام آرام از من راضی شوی...می رسد روزی که من آرام آرام در بودنت تا همیشه غرق گردم مهربان معبود بی همتایم...

آری معبودم...

تو باش...

باش تا من، من نباشم و تو ، همه ، تو باشی پروردگارم...