آغاز خنده هایت زیبایت مبارک

تو که می خندی گل های باغچه ی مادربزرگ، شرمسار گُل ِگونه هایت، سر بر گریبان فرو می برند..پرندگان نشسته بر چوب های خشک درخت تاک،به پرواز در می آیند و گرداگرد خنده هایت طواف عشق می روند...

تو که می خندی تک درخت گردوی خانه ی قدیمی مادربزرگ،جان می گیرد..یادت هست با دستان کوچکت آن را کاشتی؟چند سالی از تو کوچک تر است اما قد و قامتش به آسمان ها می رسد...

تو که می خندی گل لبخند بر لبان ما شکوفه می زند...

تو که می خندی فرشتگان آسمان برایت دست تکان می دهند و شب و روز به امید دیدن روی زیبایت گرد سجاده ی پاک و باصفایت مستانه می رقصند...

تو که می خندی می شوی خورشید آسمان...می شوی مهتاب شب های سیاه و حیران...

تو که می خندی می شوی همان چشمک زیبای ستارگان... می شوی قطره آبی در دل خشک کویرستان...

تو که می خندی می شوی نسیم سحری... پر از یاد خدا...پر از عطر یاس باغچه ی خانه ی مادربزرگ...پر از گل های خوشبوی محمدی...

تو که می خندی طنین آوایت در جانمان بذر عشق می پاشد...باران نگاهت آن را سیراب می کند و می شود نهال زیبای عشقی جاویدان درون سینه هایمان...

تو که می خندی دنیای من زیباتر می شود....

تو که می خندی با گـُل خنده هایت زمستان، بهار می شود...

دنیایی است دنیای تو... دنیای صبر و سکوت و خنده های همیشگی ات... دنیای سادگی و ساده دلی هایت... دنیای راستی و صداقت کیمیایت....

دنیایی است دنیای تو... دنیای روزهای سرد و سخت... دنیای همراه و همدل و همسر بودن... دنیای مهربانی و صبوری و مادر بودن... دنیای بنده ی پاک و زلال و بی ریای خدا بودن...

دنیایی ست دنیای تو مـــادرم... دنیایی ست دنیای تو...

کاش می دانستی خنده هایت دنیای مرا زیباتر می کند

کاش تا همیشه باشی...

تا هـمیــــــشه بـمــــــانی...

تا همیشه بخنــــــدی مـــادرم

رسیده ام به آغاز نخستین خنده هایت...

    آغـــاز بـــودنـــت

لمس مهربانی ات

میــلاد پاکی ات

تــولّــــــــدت

مبــــــارک بــاد